DECEMBER UNDERGROUND AFI INTERSCOPE/UNIVERSAL 18/9/2006

Οι λαγοί στο εξώφυλλο στήσανε χορό και …σιγοκαίγονται για το μουσικό στιφάδο. Η φλόγα είναι έντονη από το συγκρότημα των A Fire Inside (AFI για να συνεννοούμαστε). Υπόγειος Δεκέμβρης, αν και από τις 15 Σεπτεμβρίου ξεκινά το κυνήγι του αυτιά…

Πέραν των αντικειμενικών, οι ΑFI είναι από τα αγαπημένα μου σχήματα. Η προηγούμενη τους δουλειά με είχε ενθουσιάσει (κάνε search στο atraktos αν δεν βαριέσαι και διάβασε την). Εδώ, στο τελευταίο album, εξακολουθώ να μένω ευχαριστημένος και απλά αναφέρω 2-3 σημάδια δείκτες αυτής της ευχαρίστησής μου

1) …είναι από αυτά που ακούς και…ξανανιώνεις, ώστε να κάνεις χαζομάρες, όπως να πατάς το γκάζι τέρμα..όταν και τα γκάζια στο δίσκο ξετινάζονται.

2) Αυτό είναι αδιάβλητο. Τον δίσκο τον ακούω τόσους μήνες και τόσο τακτικά (και ακούω πάρα πολύ μουσική κάθε μέρα)

3) Αυτό ήταν για μένα πιο εντυπωσιακό! Άνοιξα το εσώφυλλο και άρχισα να διαβάζω…και να αποστηθίζω τους στίχους, όπως έκανα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Και αυτό γιατί θέλω να τραγουδώ τα τραγούδια των AFI (Its in the blood, I met my love before I was born. He wanted love, I taste of blood. He bit my lip and drank my war from years before, από το ωραίο love like winter). Μπορεί να τα έμαθα τα λόγια, αλλά ειλκρινά δεν τα ασπάζομαι, δεν ασχολούμαι με τόσο πεσιμιστικά πράγματα.

Τι έχεις όμως πέραν της ικανοποίησης του γράφοντος; Μια εισαγωγή, όνομα και πράγμα Prelude12/21, που ακόμη και ο Molko των Placebo θα ζήλευε. Τα πράγματα μπαίνουν αμέσως στην τάξη (αταξία θορύβου), με το εκρηκτικό kill caustic. Έχεις πολλά γρήγορα κομμάτια, ταχύτατα, με διφωνίες, ανάποδα κιθαριστικά χαχανητά, φωνές στα όρια του brutal. Έχεις το αγαπημένο πολλών στοιχείο, αυτό των συνεχών εναλλαγών, τα απότομα κοψίματα, τις εξορμήσεις προς συνεχώς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Έχεις όμως πολύ μελωδία, όντως σπουδαία κομμάτια. Έχεις και το πιασάρικο miss murder. Έχεις το εκπληκτικό the interview (το αγαπημένο μου εδώ), με ένα ξεκίνημα σαν να είναι οι Lanterna στην κιθάρα (πες τον Frayne) και με μια ήρεμη και σίγουρη συνέχεια, που δείχνει απλά γιατί οι AFI είναι σπουδαία μπάντα. Έχεις πολλούς σκόρπιους ήχους, ακόμα και φωνούλες και ψιθύρους. Έχεις λίγα περισσότερα ηλεκτρονικά (δεκτό ακόμα και από τους δογματικούς ορθοδόξους), όπως στο τελείωμα του Affliction.

Έχεις σκεπτικιστικά μέρη, από αυτά που οι TOOL έδωσαν τα εργαλεία στον μουσικό κόσμο για να τα χρησιμοποιεί (μη ξεχνάτε τον Δεκέμβρη οι TOOL στην Αθήνα). Σε σχέση με τα προηγούμενα, είναι ο δίσκος πιο φωτεινός. Λείπουν τα σκοτεινά εκείνα σημεία, που με γοήτευσαν (αλλά ας πάω κι εγώ στο φως…). Έχεις ρυθμό, όπως στο the missing frame κλπ κλπ. Έχεις ήχους που σου φέρνουν φευγαλέα στο νου ακόμα και τον Robert Smith, ιδίως στο ωραίο killing lights συμβαίνει αυτό.

Η φωνή του Davey είναι καλή και καθαρή, οπότε αυτή τη φορά επέλεξε να ακουστεί με πιο πρωταγωνιστικό τρόπο, και κάνει σε πολλά κομμάτια αυτά τα αναμενόμενα τσαλίμια, με τις ικανότητες να θυμίζουν κολυμβητή που άλλοτε αρχίζει τις απλωτές, άλλοτε κάνει μακροβούτια, άλλοτε χαλαρώνει ανάσκελα..και άλλοτε κάνει γαργάρες με αλατόνερο!

Αφήνουμε απέξω αλώβητο τον κόσμο μας από την απογοήτευση και την οργή σε αρκετές περιπτώσεις των AFI και ακούμε ωραία ροκ/πανκ μελωδικά περάσματα, χωρίς περισπούδαστο ύφος. Αν ακούμε μουσική μόνο ταυτιζόμενοι με τις απόψεις των μουσικών….τότε θα την πέφταμε όλοι στα instrumental…Κατώτερο του SING THE SORROW…καλύτερο των περιστάσεων. Μια χαρά δηλαδή, δεν βγαίνουν κάθε λίγο αριστουργήματα.

Κυριάκος Σκορδάς