THE DARK THIRD PURE REASON REVOLUTION Columbia 22/9/2006

Ποτέ μη λές ποτέ…

Όχι, όχι... Αδυνατώ να πιστέψω ότι η καταγωγή των μελών των PURE REASON REVOLUTION (PRR) είναι από την Αγγλία. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η Αγγλική μουσική κουλτούρα και κυρίως τα βρετανικά μουσικά μέσα ενημέρωσης (ή τουλάχιστον ένα μέρος απ’αυτά) αξιώθηκαν εν έτη 2006 να “γεννήσουν” και να προωθήσουν ένα συγκρότημα με προοδευτικές καταβολές.

Δυσκολεύομαι επίσης να συνειδητοποιήσω τη τολμηρή κίνηση μιας πολυεθνικής εταιρείας σαν τη Sony, να υπογράψει μ’ένα προοοδευτικό συγκρότημα και ακόμα περισσότερο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι Άγγλοι δεν έχουν αποκηρύξει οτιδήποτε θυμίζει και είναι Progressive rock. Προσπερνώ το θετικό, αλλά ειρωνικό και σχεδόν απαράδεκτο σχόλιο του ΝΜΕ (“Final proof that prog is no longer a four letter word…”) και συνεχίζω την εξιστόρηση μιας συναρπαστικής απόδρασης με θέμα έναν εξώτερο κόσμο ή αλλιώς “διάστημα”.

... Και πάνω απ’όλα όμως, δυσκολεύομαι να πιστέψω τα ηχητικά κύματα που εισχωρούν στα αυτιά μου, τις επιδράσεις τους στα εγκεφαλικά μου κύτταρα που εδώ και καιρό διψούσαν για θεματολογίες με καλοπροσαρμοσμένες ταξιδιάρικες αναζητήσεις. Και ευτυχώς, όλα αυτά αναδεικνύονται μέσα στα πλαίσια ενός ταξιδιού χωρίς ίχνος προϊστορικών καταλοίπων, ή δεινοσαυρισμού, όπως πολύ εύκολα θα’λεγαν μερικοί, αλλά με απόλυτη προσαρμογή στα μέτρα και και τα γούστα της 00’s γενιάς.

Βαθμός δυσκολίας...

Η μουσική των PRR θυμίζει λίγο πολύπλοκη μαθηματική εξίσωση, δυσκολεύεσαι αρχικά να τη λύσεις, μα όταν τα καταφέρεις νιώθεις απέραντη ευχαρίστηση.

Το “Dark Third” είναι ένας “δύσκολος“ δίσκος, απαιτώντας πρώτα απ’όλα αρκετές ακροάσεις προκειμένου τελικά ο ακροατής να καταφέρει να αφομοιώσει το υλικό. Στο τέλος όμως, τα κιθαριστικά σχήματα συνοδεία από πληθώρα φωνητικών μελωδιών θα αρνούνται πεισμωτικά να ξεκολλήσουν απ’το μυαλό σας, επιτελώντας με επιτυχία το ρόλο τους ως ασταμάτητη μουσική υπόκρουση σε κάθε σας ασχολία.

Επιρροές; Aπ’όλα έχει ο μπαξές...

SPACE rock, INDIE, λίγη ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ και κάτι από ΕΠΟΣ για πιο ανυποψίαστα και alternative αυτιά.

Ξεσπάσματα που σιγόβραζαν για ώρα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή..., αιθέριες διφωνίες, τριφωνίες, ανεπιτίδευτο χάσιμο στο ΧΡΟΝΟ, στο ΧΩΡΟ, το ΔΙΑΣΤΗΜΑ.

Οι PRR κοιτούν πίσω μα προχωρούν μπροστά, διαμορφώνοντας το δημιούργημα τους τιμώντας το ένδοξο Αγγλικό μουσικό παρελθόν και καταλήγοντας στις εναλλακτικές-indie ροκ διαθέσεις του σήμερα.

Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, κολάζ μουσικών ενοτήτων και συνεχείς αλλαγές σε ρυθμούς και μελωδίες, πλούσιες ενορχηστρώσεις από συγκρατημένη χρήση συνθεσάϊζερς, και σποραδικά μέλλοτρον, μέχρι και χρώματα από βιολί.

Σου ανοίγουν την όρεξη, σου κρατούν συνεχώς το ενδιαφέρον και περιμένεις με αγωνία την επόμενη έκπληξη που δεν είναι άλλο από το ριφάκι στην κιθάρα συνοδευόμενο από αιθέρια φωνητικά (ή και το αντίστροφο). Τίποτα δεν θυμίζει στείρα αντιγραφή του παρελθόντος και κυρίως τίποτα δεν δείχνει να έχει τάσεις ανώφελου περφεξιονισμού με ατέλειωτα σόλο και άλλες τεχνικές φλυαρίες (όπως πάλι πολύ εύκολα θα’λεγαν μερικοί). Αντίθετα, όπως προαναφέραμε είναι τα περάσματα από ένδοξες ποπ-ροκ μουσικές της ‘90s γενιάς που δίνουν άρωμα ανανέωσης και μια αίσθηση διαφορετικότητας, μιας και ακούγεται πετυχημένο το πείραμα με ετερόκλητες επιροές και από διαφορετικές γενιές.

Τα κύρια συστατικά της συνταγής λοιπόν είναι PINK FLOYD σε αρκετές, μα ευτυχώς διακριτικά προσαρμοσμένες δόσεις, LED-ZEPPELIN-ικα ριφ στη κιθάρα, προσθέτοντας την ενεργητικότητα των SMASHING PUMPKINS παρέα με τους NIRVANA. Στη συνέχεια βάζετε λίγη ποπ από NEW MODEL ARMY, prog από PALLAS και τραγουδοποιία από BLACKFIELD και BEACH BOYS, μέχρι άλλα επικά συγροτήματα και όλα αυτά ανακατεμένα αριστοτεχνικά με ολίγη ORB-τική electronica.

Και αν είναι να ομολογήσουμε όλη την αλήθεια, μπορεί ορισμένες φορές να μας θυμίζουν τις επιροές τους, το κάνουν όμως με γούστο, αναδεικνύοντας πάνω απ’όλα τις δικές τους εμπνεύσεις μέσα από έναν άκρως ενδιαφέρον μικρόκοσμο. Το “The Bright Ambassadors of Morning” για παράδειγμα, είναι εμπνευσμένο από το “Echoes” (Pink Floyd), αλλά δεν θα καταλάβαινες την ηχητική σχέση αν δεν στο’λεγαν οι ίδιοι οι PRR.

Δυσκολεύομαι λοιπόν, να καταλάβω πόσο δίκαιο είναι να υποδέχεσαι τέτοιου είδους συγκροτήματα με ειρωνικά σχόλια και να τα αφορίζεις έτσι εύκολα χαρακτηρίζοντάς τα απλά και μόνο ώς “ρετρό”; (βλέπε Q magazine).

Θεματολογία... όνειρο

Ο κύριος άξονας της concept θεματολογίας του δίσκου είναι το ανθρώπινο μυαλό, τονίζοντας τα όρια μεταξύ ρεαλισμού και ονείρων μέσα σ’αυτό. Όπως οι ίδιοι δηλώνουν, και οι δύο αυτές καταστάσεις έχουν κοινό προορισμό, το ανθρώπινο μυαλό και πάντα θα είναι εφικτή η μετάβαση στη πραγματικότητα μέσα από τη πραγμάτωση των ονείρων. (σ.σ. Σε περίπτωση που όλα αυτά σας προκαλούν κάποια σύγχυση, είναι σίγουρο ότι θα γίνουν πιο ξεκάθαρα ύστερα από μερικές ακροάσεις του δίσκου.)

Εκτός όμως από τη θεματολογία είναι και το άγαλμα του Λαοκόοντα με τα φίδια στο εξώφυλλο, που χρησιμοποιείται προκειμένου να εκφράσει τη μηδαμινή απόσταση μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας (για περισσότερες πληροφορίες ξεσκονείστε Όμηρο).

(Ημέρα) Άντε γεια... Χαίρε νύχτα!

Οι PRR μπορεί να γίνει το συγκρότημα που θα σας κάνει να τραγουδήσετε κορόνες στο μπάνιο, προκειμένου να αναπαράγεται την ομορφιά πολυεπίπεδων μελωδιών. Οι PRR είναι αυτοί που θα αλλάξουν το χρώμα οποιασδήποτε στιγμής της ημέρας σε απόχρωση νυχτερινού ουρανού, συμπληρώνοντας το τοπίο με το διακριτικό στόλισμα απ’τα φώτα άλλων πλανητών.

Μα πάνω απ’όλα είναι εκείνες οι φωνητικές γραμμές που σου υποδεικνύουν πώς θα ήταν αν με τα φτερά σου περιπλανιόσουν πάνω από τα σύννεφα με μοναδικό και μόνο σκοπό την ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ.

Μια ευχάριστη, ΜΗ γήινη φυγή...

And the winner is…

Ποιός τελικά διαφωνεί ότι το progressive δωσμένο από την οπτική γωνία μιας άλλης γενιάς όχι μόνο ζεί, αλλά μπορεί ξανά να βασιλέψει στη πληθώρα εφυσηχασμένων, ψευτό-avant-guarde και αρκετές φορές ανιστόρητων μουσικών;

To ’70 ήταν το πρώτο βήμα στο Φεγγάρι... Να υποθέσω τώρα η εξερεύνηση του Κόκκινου πλανήτη; Αλλά όχι... δεν χρειάζεται να πέφτουμε στη παγίδα.

Ας πάψουμε πλέον, να συγκεκριμενοποιούμε πράγματα, καταστάσεις και κυρίως ιδέες.

Μόλις βιώσαμε το γεγονός ότι τα άστρα είναι ακόμα εκεί ψηλά, τα πόδια μας αιωρούνται και ήδη απέχουν αρκετά εκατοστά από τη γή. Βαρύτητα ανύπαρκτη και ναί, απ’ότι μπορώ με δυσκολία να διακρίνω από δώ, μόλις διασχίσαμε τα πρώτα άστρα και οδεύουμε για τον πιο μακρινό και άγνωστο πλανήτη.

Μα όπως λέει και ο ποιητής το ταξίδι είναι αυτό που μετράει πάνω απ’όλα.

Άντε και καλό μας πηγαιμό!!!!

“Ladies and Gentlemen we are floating in space…”

Atraktos.Net