CALEXICO + Monikarides 28/8/2006 Βαβυλωνία, Μύλος 21/9/2006

Προς το τέλος του καλοκαιριού συνέβη το εξής τραγικό: χάλασε η οθόνη του υπολογιστή μου, πριν λίγες μέρες μόνο την αντικατέστησα, γι’ αυτό και η μετά ενός μήνα ανταπόκρισή μου για τη συναυλία των Calexico. Τουλάχιστον εκείνες τις μαύρες μέρες ήρθαν οι Calexico στη Θεσσαλονίκη και μου φτιάξανε λίγο το κέφι.

Η καλοκαιρινή Βαβυλωνία ήταν υπέρ-γεμάτη καθότι οι Calexico είναι υπέρ-δημοφιλείς στην χώρα μας, και όχι άδικα. Το ζεστό κλίμα των τραγουδιών τους ταιριάζει με την καλοκαιρινή Ελλάδα -που έχει βαλθεί να κάνει δεύτερη γλώσσα της τα ισπανικά- και το εκρηκτικό live που παρακολουθήσαμε δικαιολόγησε την μεγάλη τους δημοτικότητα. Με πολύ περισσότερη ενέργεια από την τελευταία φορά που τους είχα δει πριν πολλά πολλά χρόνια, δυναμώσανε τον ήχο τους, ανεβάσανε τους ρυθμούς, οι τρομπέτες και τα συναφή μας πήρανε τα αυτιά αλλά θέλαμε και εμείς να τους τα δώσουμε, ο Convertino παρόλο που έπαιζε κυρίως με τις σκούπες μόνο ήσυχα δεν έπαιζε, πότε χάιδευε τα drums του και πότε τα μαστίγωνε, ο αξιότιμος κύριος Burns ως μπροστάρης ήταν η βασική δίοδος επικοινωνίας με το κοινό και χαίρομαε που ακούω τραγουδιστές –σαν και αυτόν- που η φωνή τους ζωντανά βγαίνει πολύ περισσότερο ζεστή και παθιασμένη.Η υπόλοιπη μπάντα –αν και ευρωπαίοι μερικοί- είχε μέσα της τον εκτυφλωτικό ήλιο και την καυτή άμμο της νοτιοαμερικάνικης ερήμου, λίγο LA, λίγο Mexico, ακόμα και λίγο Ελλάδα (!!!) στο τέλος.

Στην αρχή όμως της βραδιάς έκανε την εμφάνισή της η Μόνικα με τον τσελίστα της, δηλαδή οι Monikarides (αν το γράφω σωστά) και επιβεβαίωσε το πόσο σπουδαία φωνή αλλά και συνθετική ικανότητα διαθέτει. Στα λίγα κομμάτια που έπαιξε με το πιάνο ή την κιθάρα της (το τσέλο το έθαψε λίγο ο ηχολήπτης) περάσανε από το μυαλό μου πολλές αγαπημένες τραγουδίστριες αλλά δεν θα αναφέρω καμία γιατί η Μόνικα έχει τόσο δικό της χρώμα στη φωνή της που είναι ανούσιο να κάνω την οποιαδήποτε παρομοίωση και σύγκριση. Από τις λίγες τραγουδίστριες που μπορώ να ακούω για πολύ περισσότερο από μισή ώρα, συνδυάζει τα χαμηλά με τα ψηλά της με τόσο υπέροχο τρόπο που πολλές άλλες ούτε θα ονειρεύονταν. Και σε όλα αυτά προσθέστε μια γλυκόπικρη φθινοπωρινή αύρα στα τραγούδια της, μελαγχολία και ζωντάνια, πάθος και πόθος, μοναξιά και πολυκοσμία, χαμένη νεότητα στα νιάτα της. Το αγαπημένο μου κομμάτι δεν το έπαιξε, θα κυκλοφορήσει όμως σύντομα στην μια πλευρά ενός 7ιντσου από την Gracetone Recordings. Οπότε μετά θα προτιμούσα να συνέχιζαν οι Calexico με τα πιο αργόσυρτα κομμάτια τους. Αλλά και με το πιο χαρούμενο κλίμα ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή βραδιά, που τώρα που φθινοπώριασε για τα καλά ..τη θυμάμαι πιο ένονα. No stuntman surprises, Houdini loved disguises..

Γιώργος Γoργογέτας