|
|
|
|
MARBLE MOUTH
|
Οι THIS SONG IS A MESS BUT SO AM I σε αναγκάζουν να τους προσέξεις και μόνο από τον τίτλο τους.... Αν και ουσιαστικά πρόκειται για το one man project του Freddy Ruppert. Αυτός πράγματι πρέπει να είναι ή τελείως χύμα ή απόλυτα ορθός και το κάνει για να μας μπερδέψει. Η δυστυχία και τα αναπάντεχα γεγονότα, έχουν την ικανότητα να σε συγκλονίζουν και να το κάνουν αυτό καθολοκληρία και όχι με την μεταφορική έννοια που συχνά χρησιμοποιούμε τη λέξη «συγκλονίστηκα». Όταν αυτό συμβαίνει σε έναν καλλιτέχνη τότε αυτός έχει το λυπηρό πλεονέκτημα της έκφρασης, του βιωματικού τρόπου δημιουργίας και όλα τα συναφή. Άλλοι που δεν έχουν αφορμή έμπνευσης ή καταφεύγουν σε χημικό τρόπο για να συγκλονιστούν ή στον φανταστικό κόσμο για να το επινοήσουν.
Ο 22χρονος σήμερα Freddy πριν από 3 χρόνια έχασε τη μητέρα του από καρκίνο. Πρόλαβε την έβαλε από το κρεβάτι του νοσοκομείου της στο εξώφυλλο του 1ου τότε δίσκου και συνέχισε. Με την τελευταία του δουλειά με τίτλο marble mouth συνεχίζει με οικογενειακές στιγμές…. Μόνο που αυτές δεν είναι φτιαγμένες με την ζεστασιά που χαρακτηρίζει τις οικογενειακές σχέσεις, αλλά δυστυχώς με την ταραχή που δημιουργούν οι σκέψεις στον εσωτερικό μας κόσμο. Και μπορεί εξωτερικά να δείχνεις γαλήνιος και να φέρεσαι τρυφερός, αλλά μέσα σου βράζεις, σαν rocketball που ανεβοκατεβαίνεις τον έρεβο και που κτυπάς στα τοιχώματα του μυαλού, που σε κάνει να σφίγγεις τους κροτάφους για να κρατάς το μειλίχιο βλέμμα όταν μια καλημέρα αναγκάζεσαι να πεις στο γείτονα μέσα στο κλειστοφοβικό κουτί του ασανσέρ.
Στο ξεκίνημα με την παραμόρφωση ενός παιδικού τραγουδιού στο faces αντιλαμβάνεσαι αμέσως τι παρανοϊκό είναι αυτό που θα ακολουθήσει. Break beat και απόμακρες απελπισμένες φωνές στο congratulations, υστερία απόγνωσης στο is this childish enough sean ford που μπορεί να σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου αν το ακούσεις αργά το βράδυ (τον γείτονα στο ασανσέρ πάντως σίγουρα…). Το lonely way είναι από τα πιο στρωτά με 80ς και post μαζί. Το deaf ears ακολουθεί με αρκετά industrial σκοτεινά και ολίγον bargeld κόλπα, αλλά με σφικτό techno τέμπο. Ένα ανώνυμο track έρχεται σε σένα που χάνεις τα λόγια σου για να απλώσει ένα ambient τοπίο πάνω στη σκέψη και στο θόρυβο. Το brother είναι μάλλον το πιοισορροπημένο κομμάτι, όσο και αν έχει τα πιο αλλόκοτα θλιμμένα φωνητικά και αυτά τα fuzzy ξεσπάσματα μιας απλής ντουντούκας Θα ενθουσιάσει τους φίλους των isis και των apse και των trans am και αυτούς που τους άρεσαν πολύ οι Έλληνες 2l8. Ο δίσκος κρατά λίγο και κλείνει με το jerk, σε πλήρη παραμόρφωση, σαν το ραδιόφωνο που στα μεσαία προσπαθεί μια σειρά συχνοτήτων να συγκατοικήσουν χορεύοντας electro και λέγοντας ειδήσεις ταυτόχρονα.
Ο THIS SONG IS A MESS BUT SO AM I χρησιμοποιεί με μεγάλη μαεστρία τον θόρυβο και την ηλεκτρονική μουσική, τις κραυγές ως αντίπαλο δέος στον κρότο των κρουστών και στον ρυθμό από τα σύνθια. Παράλληλα όμως αποτελεί τον απόγονο του ήχου της δεκαετίας του 80, που σαν τον μικρασιάτη πρόσφυγα της 4ης γενιάς μιλά για τις αλησμόνητες πατρίδες. Αν οι παππούδες μας ζούσαν θα έλεγαν ιστορίες, ο πιτσιρίκος όμως μιλά με γονιδιακή εμπειρία. Αν οι joy division επέλεγαν κάποιον να συνεργαστούν σήμερα ίσως να διάλεγαν τον Freddy όπως ακριβώς και οι Sonic youth επιλέγουν σήμερα τους Wolf Eyes. Δεν ψάχνουμε αυτούς που αναμασάνε τα 80ς αλλά αυτούς που τα συνεχίζουν. Και σήμερα ο ήχος αυτός είναι πάντα μεν σκοτεινός, αλλά έχει το στρώμα του θορυβοποιού ηλεκτρονικού περίγυρου, που συνεχώς αποδομάται ηχογραφώντας την καταστροφή των δομών. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως είσαι σε ένα τεράστιο τενεκεδένιο οικοδόμημα που καταρρέει χωρίς να παύσουν στιγμή οι λαμαρίνες να κτυπιούνται η μία στην άλλη.
Στα σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως ο THIS SONG IS A MESS BUT SO AM I ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια με ένα split δισκάκι με τους Xiu-Xiu γιατί θα στους θυμίσει έντονα και στο marble mouth. Γιατί κατά κύρια βάση η μουσική είναι ηλεκτρονική και techno ακόμη, αλλά με έναν ιδιαίτερο συνεπή τρόπο προβάλλεται από τη μουσική και ο ίδιος ο τίτλος, σε έναν χαμό ήχων αστικής ζούγκλας των 00ς.
Κυριάκος Σκορδάς |