PORCUPINE TREE 29/9/2006 London, Astoria 13/10/2006

Porcupine Tree στο Λονδίνο (Astoria, 29/9/06)

Η συναυλία ενός συγκροτήματος σαν τους Porcupine Tree δεν αναμένεις να είναι τίποτα λιγότερο από μια εμπειρία που θα αφοπλίσει τις αισθήσεις σου, αλλάζοντας την αντίληψη που έχεις για τον βάναυσα τετριμμένο τρόπο που μπορεί να κυλάει καμιά φορά η πραγματικότητα. Συναυλίες των PT στο παρελθόν μας το έχουν αποδείξει αυτό, μεταλλάσοντας τον καθημερινό τρόπο σκέψης σε κάτι πιο ουτοπικό, που θα φτάσει όμως στα αυτιά σου ως λογικό και πραγματικό. Με λίγα λόγια, οι PT ξέρουν να προσφέρουν στον ακροατή και ιδιαίτερα τον μυημένο, μυσταγωγικές εμπειρίες, ακροβατώντας μεταξύ τραγουδοποιίας, ψυχεδελικών διαδρομών, προοδευτικότητας και λυτρωτικών ξεσπασμάτων με σκοπό να σε φέρουν πιο κοντά στη δική τους σφαίρα φαντασίας.

Και η περιπέτεια άρχισε κάπως έτσι: στην αρχή έλεγξαν και “ενέκριναν” το είδος της κάμερας και λίγο αργότερα έρχεται την ώρα της συναυλίας ένας της ασφάλειας και αρχίζει να με ψάχνει αναζητώντας με κόπο να βρεί τη κάμερα που είχα κρεμασμένη στο λαιμό μου. Χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις παίρνει τη κάμερα και μόλις στο πρώτο encore πάω να την αναζητήσω, ο “αρχηγός” του μαγαζιού ύστερα από εμμονή μου να πάρω τη κάμερα πάλι πίσω στη συναυλία αποφασίζει να φωνάξει τρεις από εκείνους τους φουσκωτούς για να με πετάξουν έξω, στη κυριολεξία ‘κλοτσηδόν’ δίπλα από έναν homeless με το σκύλο του...

Η επόμενη επιλογή ήταν να τους παρακαλέσω, λές και τους χρωστούσα κάτι, προκειμένου να με αφήσουν να ξαναμπώ στη συναυλία. Υποσχέθηκα το συμβιβασμό μου με τους όρους τους και η επιστροφή μου στη συναυλία ήταν γεγονός.

Το λάθος που κάνουν προφανώς οι managers των PT είναι η αντίληψη ότι μπορούν να κρατούν κρυφές πληροφορίες ψηφιακής μορφής σε μια “ψηφιακή” εποχή σαν τη σημερινή. (σ.σ. Ο Bill είχε διατυπώσει την άποψη ότι εν έτη 2006 είναι αναπόφευκτο να αποκρύψουμε οποιαδήποτε είδους πληροφορία μέσα από το Διαδίκτυο.)

Το σόκ της μικρής περιπέτειας ξεπεράστηκε γρήγορα, σκεφτόμενος το λόγο για τον οποίο ήμουν εκεί, προσπαθώντας και πάλι να συγκεντρωθώ στη ΜΟΥΣΙΚΗ!

Το live φαινόταν να είχε ιδιαίτερη σημασία για τους PT αφού ήταν πάλι πίσω στη πόλη τους, ενώ το κοινό ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδες, όχι βέβαια τόσο όσο και το δικό μας στο Λυκαβηττό.

Η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν ένα πείραμα, θέλωντας το γκρουπ να μιμηθεί τις “πατέντες” μεγάλων progressive και όχι μόνο, συγκροτημάτων των 70’s όταν αυτά έπαιζαν τους δίσκους ζωντανά πολύ πριν τους κυκλοφορήσουν (βλ. Pink Floyd). Μ’αυτό το τρόπο ήθελαν να δούν πώς θα ανταποκρινόταν ο κόσμος και η μόνη διαφορά με το τότε είναι ότι οι ακροατές τώρα θα δώσουν με πιο άμεσο, ηλεκτρονικό προφανώς τρόπο, τις εντυπώσεις τους, το οποίο άλλωστε ζήτησε ευθέως και ο εγκέφαλος του συκροτήματος S. Wilson.

Μια ώρα λοιπόν μουσική που δεν έχει παιχτεί πιο πρίν και άλλη μιάμιση, προς τέρψη του κοινού από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.

Χαρακτηριστική ήταν η στιγμή όταν ο Wilson ανήγγειλε ότι θα παίξουν ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι από τον επερχόμενο καινούριο δίσκο. Το κοινό τότε ζητωκραύγασε και ο Wilson εκφράζοντας την απορία του για την έκδηλη χαρά: “Why is that good? ”, έδωσε την απάντηση: “Ohhh, because it is long….”. (σ.σ. Είναι γνωστό το μεταφορικό “χάσιμο” που προσφέρουν τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια των PT.)

Με τα καινούρια κομμάτια που έπαιξαν οι PT φαίνεται να προχωρούν ακόμη παραπέρα τον ήχο τους και αυτή τη φορά χωρίς τη βοήθεια από τις συμμετοχές τρίτων, όπως οι Opeth και οι King Crimson στο προηγούμενο δίσκο. Τα νέα κομμάτια πού έπαιξαν είχαν ένα πιο λυρικό χαρακτήρα, σε σχέση πάντα με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους (“In absentia”, “Deadwing”). Μόνο που αυτή τη φορά η παρουσία των πλήκτρων του R. Barbieri ήταν πιο έντονη, με το Wilson να δοκιμάζει για πρώτη φορά επι σκηνής (απ’ότι θυμάμαι τουλάχιστον) τις πιανιστικές του ικανότητες. Και το αποτέλεσμα ήταν άκρως σαγηνευτικό.

Οι εναλλαγές, τα ξεσπάσματα, η πολύπλοκη δομή, η άρτια τεχνική και η ατμοσφαιρικότητα, τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν χαρακτηρηστικό της μουσικής τους, συνεχίζουν και εδώ να αφοπλίζουν τον ακροατή. Δημιούργησαν έτσι ετερόκλητα συναισθήματα με τις λίγο πιο σκληρές κιθάρες των δύο τελευταίων δίσκων, να προσθέτουν δυναμικότητα στα ρεφρέν.

O Colin Edwin στο μπάσο παραμένει η ήρεμη δύναμη του συγκροτήματος με εκείνη την χαρακτηριστική έκφραση, ολύμπιας γαλήνης στα μάτια του, που συχνά έκλειναν για ευνόητους λόγους...

Ο G. Harrison στα ντραμς έχει βαλθεί να αποδείξει ότι δίκαια πήρε τη θέση του C. Maitland, μιας και τόσο οι ρυθμοί όσο και τα γυρίσματα και γεμίσματα, προκαλούσαν τις αισθήσεις με τη ταχύτητα, την ενέργεια και την εγκεφαλικότητα.

Όπως γίνεται συνήθως στις ζωντανές εμφανίσεις των PT τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, τη τιμητική τους έχουν τα κομμάτια των δύο τελευταίων δίσκων, “In Absentia” και “Deadwing”. Δυστυχώς όμως, αυτή τη φορά δεν τίμησαν ούτε στο ελάχιστο τις πιο ψυχεδελικές δουλειές του παρελθόντος, αφού δεν έπαιξαν τα “Even Less” και “Hatesong” που πάντα συνηθίζουν.

Ο Wilson τελικά ευχαρίστησε το κοινό για την υπομονή στο συγκεκριμένο πείραμα και ανήγγειλε ότι ο δίσκος θα βγεί την άνοιξη του 2007.

Γενικά, οι PT δείχνουν και αποδεικνύουν ότι είναι μεγάλο συγκρότημα, ή καλλιτέχνες αν προτιμάτε, έχοντας την ικανότητα να αλλάζουν ανά πάσα στιγμή τη διαθεσή και τα συναισθήματα των ακροατών (ή τουλάχιστον τα δικά μου).

Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com

(Σ.σ. Στην αρχή της καριέρας τους, οι PT διέδιδαν τη μουσική τους δίνοντας δωρεάν ολοκληρωμένα δείγματα της μουσικής τους σε περιοδικά ανά το κόσμο. Ένα από αυτά ήταν και το Π+Ρ, τότε που γύρω στο ’98 είχε διαθέσει ολόκληρο single για τους αναγνώστες του. Σήμερα όμως δεν αφήνουν όχι μόνο single αλλά ούτε μισό μουσικό μέτρο να πάει χαμένο. Είναι γεγονός πλέον ότι η όλη κατάσταση έχει μετατραπεί σε καλοστημένη επιχείρηση με συνεχόμενες επανεκδόσεις δίσκων, live κυκλοφορίες και limited εκδόσεις ακυκλοφόρητων κομματιών, μπλούζες κτλ..

Όχι ότι όλα αυτά φαντάζουν άσχημα, μιας και είναι έτσι και αλλιώς η εξέλιξη ενός μεγάλου συγκροτήματος άλλα δείχνουν πλέον να έχουν χάσει αυτή την αίγλη της underground αθωότητας.

Αααα..., τα είπα και ξελάφρωσα.!!!)

Atraktos.Net