ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ 17/10/2006

Ο Χρήστος Αλεξόπουλος είναι ένα "ζωηρό" κομμάτι μιας ιδιόμορφης σκηνής που υπάρχει στην Ελλάδα. Μιας σκηνής που χρησιμοποιεί το ροκ και τον καυστικό λόγο (αλλά όχι τον χαβαλέ)για να εκφραστεί.Με πάρα πολλές διαφορές μεταξύ τους, μπορεί κανείς να βάλει αυθαίρετα ως μέρη της ίδιας σκηνής να είναι οι Lost Bodies,οι Αέρα Πατέρα, οι Τσοπάνα Rave,το Δημοσοϋπαλληλικό ρετιρέ, κ.ά. και να θυμηθεί ασφαλώς τον Άσιμο, αλλά και τον τρόπο σύνθεσης των Χάνομαι Γατί Ρεμβάζω.

Με αφορμή τον καινούριο δίσκο του Χρήστου Αλεξόπουλου με τίτλο Παραπούνες & Τριαφύνταλλα, καθώς και με τη δημιουργία ενός καινούριου label, αυτό της puzzlemusik, είχαμε μια συζήτηση για σχέδια και δημιουργίες.

Ερώτηση κλισέ. Ποιος είναι ο Χρήστος ο Αλεξόπουλος;

Μουσικός. Με συναντάει κανείς τακτικά σε συναυλιακούς χώρους διαφόρων ειδών, κάθε δύο περίπου χρόνια στα δισκοπωλεία, περιστασιακά σε ταινίες μικρού μήκους, παλαιότερα σε θέατρα και τελευταία στο www. myspace.com/christosalexopoulos

Και κυρίως τι είναι αυτό που τον «επηρεάζει» και εκφράζεται με non-trendy αλλοπρόσαλλο τρόπο; Χάθηκαν οι απλές ερμηνείες;

Καταλαβαίνω ότι το εννοείς σαν κομπλιμέντο αλλά… πολύ φοβάμαι πως θα σε απογοητεύσω. Οι ερμηνείες είναι απλές… για μένα τουλάχιστον. Δεν βρίσκω νόημα στο να προσπαθείς να εκφράζεσαι πολύπλοκα χάριν… πολυπλοκότητας. Ούτε θεωρώ πως ο τρόπος μου είναι αλλοπρόσαλλος. Κάνω αυτό που μου προκύπτει φυσιολογικά από τα ερεθίσματα που παίρνω από γύρω μου. Δεν ξέρω… βρε λες αυτά που συμβαίνουν γύρω μου να είναι αλλοπρόσαλλα; Είναι μια εξήγηση…

Η νέα σου δουλειά έχει τίτλο Παραπούνες & Τριαφύνταλλα. Επειδή ο διορθωτής κειμένου στο Word με προτρέπει να διορθώσω τις λέξεις, κάνει λάθος; Τι σημαίνει καταρχάς αυτό; Και τι πρεσβεύει κατά δεύτερο;

Καταρχήν πρόκειται για ένα παιχνίδι του μυαλού. Επειδή οι λέξεις δεν είναι εξ ολοκλήρου αναγραμματισμένες – έχουν απλώς αλλάξει μεταξύ τους θέση ορισμένα γράμματα ενώ η πρώτη και η τελευταία συλλαβή παραμένει ανέπαφη – υπήρξαν άνθρωποι που όταν το είδαν γραμμένο διάβασαν «Παπαρούνες & Τριαντάφυλλα». Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται αυτό που του είναι εύκολο να αντιληφθεί σε συνάρτηση με το τι έχει συνηθίσει να αντιλαμβάνεται. Το ίδιο κάνουμε και οι άνθρωποι στην καθημερινότητα μας. Και αυτοί που επηρεάζουν τις τύχες του κόσμου και εμείς οι υπόλοιποι. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, η λογική έχει πάει διακοπές, ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, οι συλλαβές που σχηματίζουν τις λέξεις και τους δίνουν νόημα έχουν αλλάξει θέση αλλά εμείς εξακολουθούμε να διαβάζουμε «Τριαντάφυλλα» εκεί που γράφει «Τριαφύνταλλα». Βλέπουμε αυτό που αντέχουμε να δούμε.

Νομίζω πως ο αφηγηματικός τρόπος ερμηνείας των τραγουδιών είναι χαρακτηριστικός. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος : είναι αστικού τύπου μουσική καυστική σάτιρα;

Τέλειο! Αστικού τύπου καυστική σάτιρα…Μου επιτρέπεις να χρησιμοποιώ τον όρο; Το περιέγραψες καλύτερα από ότι θα το περιέγραφα ο ίδιος. Με τη διευκρίνιση όμως πως δεν είναι τόσο σάτιρα προς συγκεκριμένα πρόσωπα όσο προς την κοινωνία μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις συνολικά. Και υπάρχουν βέβαια και οι πιο εσωτερικές στιγμές.

Με την καλή έννοια ασφαλώς της παρομοίωσης, μου δημιουργήθηκε μια εικόνα ενός μουσικοσυνθέτη σύγχρονου Σουρή. Πόσο σημαντικό είναι σήμερα το χιούμορ για να καυτηριάσει την τραγική κατάσταση της καθημερινότητάς μας;

Το χιούμορ και ο διακριτικός αυτοσαρκασμός είναι βασικά εργαλεία επιβίωσης. Χωρίς αυτά δεν τη βγάζεις καθαρή. Κι ούτε νομίζω πως την έβγαζες ποτέ. Ούτε την εποχή του Σουρή, ούτε την εποχή του Σκαρίμπα.

Επειδή γύρω γύρω το φέραμε, για πες μας εσύ Χρήστο, πως χαρακτηρίζεις τη μουσική της καινούριας σου δουλειάς; Νομίζω πως υπάρχουν πιο πολλά «εμφανή» ροκ στοιχεία έως και progressive κάπου. Πόσο μακριά έχουμε φύγει από το …. κέντρο του παλαιού ήχου του Κύκλου;

Τηρουμένων των αναλογιών (και αν πρέπει να ορίσουμε στοιχειωδώς τον ήχο κάθε δίσκου μου προκειμένου να συνεννοηθούμε) ο πρώτος μου δίσκος ήταν ο πιο electronica απ’όλους τους υπόλοιπους, ο 2^ος ήταν ο πιο ποπ και το Και Μετά; ο πιο alternative. Αυτή τη φορά ίσως έχουμε να κάνουμε με τον πιο … punk δίσκο μου. Όχι τόσο όσον αφορά στον ήχο του, αλλά όσο αφορά στην αντίληψη. Κάτι σαν… όλα γύρω μας καταρρέουν, κανείς δεν έχει να χάσει τίποτα, ξέχνα όλες τις ελπίδες και όλα τα προσχήματα και πες αυτό που έχεις να πεις. Έχω απομακρυνθεί δηλαδή πολύ από την αντίληψη, τον ήχο, τον τρόπο σκέψης τελικά του Κύκλου. Ή καλύτερα, έχω απομακρυνθεί από την περιφέρεια του κι έχω φτάσει στο κέντρο του. Στην ουσία του. Τώρα τα πράγματα είναι τελείως άμεσα, χωρίς πονηρό κλείσιμο του ματιού και χωρίς μισόλογα.

Βλέπουμε πολύ κόσμο να συνεισφέρει στο νέο δίσκο. Πόσο χρήσιμο και πόσο αναγκαίο ήταν αυτό; Και με τόσο κόσμο, τα τραγούδια είναι live ηχογραφημένα;

Πάντα συνεργαζόμουν με πολλούς μουσικούς στους δίσκους μου. Για μένα είναι σημαντικό γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Λειτουργώ κάπως σαν τον σκηνοθέτη που αναθέτει ρόλους σε μία παράσταση, έχοντας υπόψη του το σύνολο. Στον συγκεκριμένο δίσκο πάντως οι μουσικοί είναι λιγότεροι από ποτέ. Παίζουν τρεις ή τέσσερις το πολύ σε κάθε τραγούδι. Η ηχογράφηση γίνονταν live με τη φωνή να ηχογραφείται πρόχειρα (σαν οδηγός) και τραγουδήθηκαν κανονικά σε λίγο μεταγενέστερη φάση. Σε τέσσερις περιπτώσεις ηχογραφήθηκε και μία ακόμη κιθάρα κι αυτό ήταν όλο. Δεν υπάρχουν άλλα overdubs. Μόνο οι φωνές και μερικές έξτρα κιθάρες σε αυτά τα τέσσερα τραγούδια.

Υπήρχε λόγος που επιλέχτηκε αυτό ο τρόπος δουλειάς. Κάνοντας πρόβες με το γκρουπ και δοκιμάζοντας τακτικά νέα τραγούδια για να ανανεώσουμε το live set μας, διαπίστωνα ξανά και ξανά πως έφταναν στην καλύτερη στιγμή τους την τέταρτη ή την πέμπτη φορά που τα παίζαμε. Από εκεί και πέρα άρχιζαν κάπως να τυποποιούνται ή/και να «τετραγωνίζονται» και έχαναν σε κάποιο ποσοστό αυτό το κάτι που τα έκανε συναρπαστικά Υπήρξαν φορές μάλιστα που αυτή η πορεία ήταν μη αναστρέψιμη. Σ’αυτό το δίσκο λοιπόν θέλησα – για πρώτη φορά – να αποτυπωθούν τα τραγούδια ακριβώς στην συναρπαστικότερη στιγμή τους, όταν ακόμη ο κάθε μουσικός δεν είναι βέβαιος ότι παίζει αυτό που χρειάζεται το τραγούδι, όταν ακόμη έχει ανοιχτές στο 100% τις κεραίες του και δημιουργεί μαζί με τον διπλανό του. Να αποτυπωθεί αυτή η ενέργεια που υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα εκείνες τις στιγμές. Γι’αυτό και η προετοιμασία για την ηχογράφηση ήταν κάθε φορά πολύ λίγη. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα … σκανδαλωδώς λίγη.

Ο Socos (The Live Project Band), o Γιώργος Πρινιωτάκης και η Μαρία Λατσίνου ήταν οι βασικότεροι συνεργάτες και αυτοί που είχαν καταλάβει από πριν τι πάμε να πετύχουμε. Υπήρξαν περιπτώσεις που οι υπόλοιποι νόμιζαν πως ηχογραφούμε … demo. Ήθελα να νιώθουν όλοι τους όσο πιο χαλαροί και άνετοι γίνεται.

Ο δίσκος βγαίνει στη νεοσύστατη εταιρεία της Puzzlemuzik, πίσω από την οποία βρίσκουμε εσένα (sic). Τι σε οδήγησε σε αυτή την κίνηση; Είναι δύσκολο να φτιάξεις σήμερα ένα δικό σου label;

Δεν έχει να κάνει με το αν είναι δύσκολο ή όχι. Είναι αναγκαίο. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση κανείς δεν χρειάζεται εταιρεία πια. Χρειάζεται διανομέα και ατζέντη. Πάρα πολλοί μουσικοί το έχουν αντιληφθεί αυτό αλλά δυσκολεύονται στην υλοποίηση που ομολογουμένως χρειάζεται ένα know how. Για εμένα συγκεκριμένα ήταν μονόδρομος καθώς εκτός των άλλων έχω κάποιες αντιλήψεις (σχετικά με τη στρατηγική) που σε μία άλλη δισκογραφική πιθανότατα να θεωρούνται τελείως λανθασμένες. Προσωπικά όμως θεωρώ πως είναι οι σωστές. Έχουμε ήδη περάσει σε μια νέα εποχή αλλά ο χώρος της δισκογραφίας δουλεύει βασιζόμενος σε συνήθειες του παρελθόντος που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα πια. Ακόμη και η χρήση των νέων μέσων και της νέας τεχνολογίας γίνεται μέσα από το πρίσμα αυτών των παλιών συνηθειών. Η Puzzlemusik είναι ένα προσωπικό στοίχημα. Κάτι σαν thesis statement. Μένει να αποδειχθεί, στο κοντινό μέλλον, αν έχω δίκιο ή άδικο.

Πες μας και τα σχέδια της Puzzlemuzik. Υπάρχουν κυκλοφορίες που περιμένουν τη σειρά τους; Θα υπάρχει ένα συγκεκριμένο …μουσικό ύφος που θα ασχολείται; Μπορεί να αποτελέσει…ένα αποκούμπι στη δημιουργική ενέργεια των νέων συγκροτημάτων/καλλιτεχνών;

Υπάρχουν κυκλοφορίες που περιμένουν, ναι. Την άνοιξη θα υπάρξει μία δεύτερη κυκλοφορία αλλά δεν θα ήθελα ακόμα να πω ποια θα είναι αυτή. Έχουμε ήδη συμφωνήσει και για μια κυκλοφορία για την άνοιξη του 2008… ενδιάμεσα υπάρχει ένα ελεύθερο πεδίο που πρόθεση είναι να καλυφθεί με κάποιες ακόμη. Όσον αφορά στον ήχο της εταιρείας, η Puzzlemusik δεν θα έχει αναγνωρίσιμο ήχο! Ο ήχος της θα είναι το άθροισμα των ιδιαιτεροτήτων των καλλιτεχνών της. Θα αποτελέσει δηλαδή μία δίοδο έκφρασης για καλλιτέχνες με γνώση των δημιουργικών αναζητήσεων της εποχής μας, που παράλληλα έχουν να προτείνουν τη δική τους ιδιοσυγκρασιακή άποψη. Δεν έχει σημασία αν θα είναι post rock, jazz, electro, contemporary classic ή οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει ο κάθε καλλιτέχνης να έχει σαφώς αναγνωρίσιμο στίγμα. Τη δική του αναγνωρίσιμη προσωπικότητα.

Επανέρχομαι στο θεατρικό τρόπο έκφρασης που συντροφεύει τα τραγούδια σου; Πως θα λειτουργούσε η μουσική σου σε θεατρικό-clip δηλαδή σε μια μικρή θεατρική σκηνή να παρουσιάζεις τη μουσική σου;

Έτσι παρουσιάστηκαν οι δύο πρώτοι δίσκοι μου. Τον Δεκέμβρη του 1999 ο πρώτος στο Σιδηροδρομικό Μουσείο του ΟΣΕ, και στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν τον Μάϊο/Ιούνιο του 2002 ο δεύτερος. Είχε σκηνοθετήσει η Αγγελική Δαρλάση και είχαν γίνει σε συνεργασία με την «Ομάδα Θεάματος Η Άλλη Πλευρά». Και οι δύο παραστάσεις («τρελλά» εγχειρήματα που εμπεριείχαν μεγάλο ρίσκο) πήγαν ανέλπιστα καλά. Το θεατρικό κοινό τις τίμησε δεόντως. Όχι όμως και το μουσικό κοινό. Προφανώς τότε να ήταν ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο. Πιθανόν να επανέρθω σε μία τέτοια προσέγγιση στο μέλλον. Αν και, από τότε, οι «φυσιολογικές» μου συναυλίες είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτες από θεατρικά στοιχεία.

Ευκαιρία είναι, πως τα βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα που θέλεις 3 μεροκάματα για να πας σε μια συναυλία; Και άλλο 1 για να αγοράσεις έναν δίσκο;

Στις συναυλίες δεν θέλω να αναφερθώ. Η κατάσταση είναι συχνά απαράδεκτη και οι διοργανωτές έβγαλαν τα μάτια τους μόνοι τους πριν πολλά πολλά χρόνια. Το ίδιο και οι δισκογραφικές. Όσο για τα cd, προσπαθούμε με τον Στυλιανό Τζιρίτα που είναι ο υπεύθυνος για την διανομή της Puzzlemusik να βρούμε λύσεις ώστε να περιορίσουμε τα προβλήματα που ανεβάζουν το κόστος. To cd θα είναι όσον το δυνατόν φτηνότερο.

Στον κόσμο του επίσημου πια download πόσο …ακρωτηριασμένος νιώθει πια ένας καλλιτέχνης που κάποιοι θα…επιλέγουν μερικά κομμάτια μόνο από έναν δίσκο του; Μπορούμε ακόμη να δώσουμε στο κοινό ένα κοινό concept ενός δίσκου; (θυμάσαι παλιά …κατηγορούσαμε τα singles, τώρα είναι πια ένα δεξί κλικ αρκεί …).

Καθόλου… ακρωτηριασμένος δεν νιώθω. Έτσι κι αλλιώς ένα ή δύο τραγούδια από κάθε δίσκο επιβίωναν στον χρόνο. Και μάλιστα όχι απαραίτητα τα χαρακτηριστικότερα ή τα καλύτερα (αν και το τελευταίο είναι μια πολύ σχετική έννοια). Το τι επιβίωνε ήταν και παραμένει συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Μέσα σε όλα τα προηγούμενα ήρθε να προστεθεί δυναμικά και … το δεξί κλικ. Το κοινό concept εξακολουθεί να υπάρχει στους δίσκους μου και όποιος επιλέξει να το βρει θα το βρει. Αλλιώς θα κάνει download ανάλογα με τις μουσικές ανάγκες του τη δεδομένη στιγμή. Είναι καθαρά θέμα επιλογών. Η διαδικασία «ακούω μουσική» έχει γίνει πλέον διαδραστική. Δεν βρίσκω τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Ο καθένας επιλέγει αυτό που του ταιριάζει. Εγώ για παράδειγμα εξακολουθώ να αγοράζω αρκετές από τις καινούργιες κυκλοφορίες σε βινύλιο.

Πες μας και μια φράση για τη (χαμένη) μαγεία του ελληνικού ραδιοφώνου; Πόσο εύκολο είναι να ακουστούν τα τραγούδια του Αλεξόπουλου στο ραδιόφωνο;

Είναι αλήθεια πως – σε μαζικό επίπεδο τουλάχιστον – δεν είναι εύκολο αλλά αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα… είναι του ραδιοφώνου. Εγώ εξακολουθώ να υπάρχω και να κυκλοφορώ τραγούδια που θεωρητικά τουλάχιστον μπορούν να ακουστούν. Οι σταθμοί είναι αυτοί που κλείνουν ή/και χάνουν ακροαματικότητα…

Κυριάκος Σκορδάς