RUINOLOGY #08 1/11/2006

Πετυχαίνοντας το κομμάτι αυτό των Manics θυμήθηκα ότι έχω οκτώ μήνες να γράψω στη στήλη αυτή. Ήταν εποχιακή αλλά όπως πάει θα καταντήσει ετήσια. Απλά όλο αυτό το διάστημα ήταν κενό, και από μουσικής πλευράς. Διάλειμμα για ησυχία και αναταραχή, a pause for thought, ή για να το περιγράψω ακριβώς όπως έγινε, σαν να βλέπεις επεισόδια στις ειδήσεις με το mute ενεργοποιημένο. El Presidente, Eagles Of Death Metal και Peppers για το καλοκαίρι, τώρα όμως που φθινοπώριασε κομμένα αυτά. Και ο κακός προγραμματισμός μου στέρησε τον Cave στην Αθήνα, θα έμπαινε τόσο όμορφα το φθινόπωρο έτσι, ακόμα και αν έπαιζε μόνο και το Proposition. Soundtrack-ταινία σημειώσατε ισοπαλία: σαν να έβλεπα τραγούδια του στην μεγάλη οθόνη. Απλά τα ονόματα δεν ήταν Henry, Joe και John Finn.

Ονόματα όμως είχε πολλά στο Reworks festival: Michael Mayer, Modeselektor, Sleeparchive, Kleilkariert, Popnebo, Dr. Lektroluv, Isan, Undo, Spyweirdos και πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλά από εκείνο το βράδυ γιατί δύσκολο να έχεις καθαρό μυαλό δε τέτοιες διοργανώσεις με τόσες σκηνές και τόσο χορό και τόσο ιδρώτα, θυμάμαι όμως τον DimDj να τα δίνει όλα για ακόμα μια φορά στα decks κατατάσσοντας τον νούμερο ένα στην λίστα μου από Έλληνες και όχι μόνο Djs, ξέρει να πιάνει τον παλμό του κοινού του και να τον κατευθύνει ακόμα πιο ψηλά, θυμάμαι τον Dr. Lektroluv με την πράσινη μάσκα του να μας σφυροκοπάει με αλύπητο electro και βγαίνοντας στο φως απέναντι ο κύριος Mayer ομόρφυνε ακόμα περισσότερο το ξημέρωμα, πιο πριν στο Club οι Kleikariert απέδειξαν με περίσσεια άνεση γιατί η Γερμανία είναι η μητέρα του ηλεκτρονικού ήχου και αργότερα ομοίως και ο συμπατριώτης τους Popnebo, την Ada γαμώτο δυστυχώς την έχασα και ούτε κατάλαβα πως, είδα όμως τους Modeselektor που με αστείρευτη φαντασία ανακάτεψαν hip hop, ελεκτρο και δεν ξέρω τι άλλο, οι Isan στα πιο πειραματικά χωράφια επένδυσαν περισσότερο σε θέματα εγκεφαλικά αλλά εκείνο το βράδυ ο εγκέφαλος δεν ήταν για πολλά πολλά, το σώμα μόνο ήταν και έφτασε στα άκρα αλλά απέδωσε. Και του χρόνου λοιπόν. Αρκεί να βγει η υπόλοιπη μέρα. Ευτυχώς που υπάρχουν τα φάρμακα.

Η Καναδή Leslie Feist είναι η ασπιρίνη μου τώρα που με πιάνουν συχνά πονοκέφαλοι. Είναι πανέμορφη, τσαχπίνα, γλυκιά, χαρούμενη, μελαχρινή οπότε μέχρι εδώ αρκεί για να μας πείσει ότι είναι από τις καλύτερες νέες τραγουδίστριες. Έχει κι άλλα όμως: ζωγραφίζει μουτζούρες πάνω της και είναι σαν να φορά κοσμήματα, έχει μια θητεία στους επίσης Καναδούς Broken Social Scene , η φωνή της βραχνιάζει σαν παλιά τραγουδίστρια, η άρθρωσή της είναι κα-τα-πλη-κτι-κή, τα βίντεο κλιπ της είναι μικρά κομψοτεχνήματα, έχει συνεργαστεί με τον Gonzales και τους Peaches (και με άλλους πολλούς που την remixάρανε κιόλας) και το Riot On An Empty Street των Kings Of Convenience δεν κλείνει τυχαία με την φωνή της. Θα μπορούσε να είναι η μικρή αδερφή της Chan ‘Catpower’ Marshall (ειδικά στον πρώτο της δίσκο, τώρα άλλαξε λίγο), και οι δυο καπνίζουν (η μάρκα της μου διαφεύγει) και συμμετείχαν στο Monsieur Gainsbourg Revisited , με τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου να είναι τα δυο δικά τους φυσικά (αντικειμενικότατες απόψεις και αυτές). Άντε και των Portishead, του Stipe και του Tricky και του Jarvis.

Ο Jarvis λοιπόν έβγαλε solo δίσκο, όπως και ο James Dean των Manics, solo γινόμαστε σιγά σιγά όλοι μας, έστω και χωρίς κάποιο μεγάλο σχέδιο, η ζωή είναι μεγάλη και είναι ένα ακόμα μεγάλο καρναβάλι γεμάτο μικρά πράγματα, σαν το The Small Stuff από το Music For Movie Bikers του Νορβηγού Kadaa , ένας δίσκος που εν έτη 2006 ξεφύτρωσε από το πουθενά (δεν σου ξέφυγε όμως Κυριάκο ε?), εκτός τόπου και χρόνου, για αυτό και είναι τόσο σύγχρονα υπέροχος. Χειμερινή μουσική για το καλοκαίρι που πέρασε. Καλοκαιρινή μουσική για τον χειμώνα που θα έρθει.

Γιώργος Γoργογέτας