Πρώτη φορά πήγαινα στο ξυλουργείο, και λίγο φοβόμουνα ότι θα είναι γεμάτο πριονίδια ή ότι θα συχνάζει εκεί κανένας σχιζοφρενής με το πριόνι. Τελικά μόνο η ζώσα ελληνική ψυχεδέλεια ήταν εκεί παρέα με ιστορίες με νάνους, χιονάτες ντυμένες - pokahontas (ρε Ευανθία τι φοβερό φόρεμα ήταν αυτό!) και άλλα κλασικά μη εικονογραφημένα. Η συναυλία είχε προγραμματιστεί και πιο πριν 22/1 αλλά δεν βόλεψε τόττες (sic και έμμεση διαφήμιση στην αλυσίδα ζαχαροκαλαμοφραπέδων Τόττης)

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, από την ώρα που στεκόμασταν στη σειρά για να εισέλθουμε εντός. Τότε φθάνει η τραγουδίστρια των Νάνων, η Ευανθία με το όνομα, όπου γύριζε ελαφρώς κουρασμένη από το κρατικό θέατρο (γιατί είναι ηθοποιός η κοπέλα, πέρα από μάνα υπέροχης κόρης 5 μηνών). Λίγο μετά βγήκανε οι ΝΑΝΟΙ, χωρίς sound check όμως, κάτι που άσχετα αν δεν ευθύνοντα οι οι ίδιοι, τους πρόδωσε ειδικά σε αυτούς που τους έβλεπαν πρώτη φορά. Βέβαια ξεκίνησαν με το MANDRAS όπου τραγουδιέται συνήθως στα ινδικά, οπότε έγινε ένας ψιλοψύθιρος (ρε τι γλώσσα είναι τούτη; , ?. ’ντε ρε, σώπα). Γενικά οι ΝΑΝΟΙ όπως πάντα ήταν άνετοι, τα τύμπανα βαρούσαν, το front female ύφος τους πάει με στοιχεία λίγο πανκ, λίγο ροκ του θανατά, avand garde αποχρώσεις και άλλα πολλά που μπορείς να νιώσεις και μπορεί και ευρύτερα να γίνει τούτο, όταν με το καλό κυκλoφορήσει ο δίσκος στον προεκλογικό τούτο Μάρτιο. 45 λεπτά ήταν μία σεμνή συμμετοχή ενός support που σέβεται το ρόλο του. Εpic, Anatolic, και άλλα πολλά από τα έτοιμα τραγούδια τους, παιγμένα με όρεξη και ζυμωμένη ωριμότητα πια. Κρίμα που η φωνή ήταν χαμηλά αλλά δεν πειράζει η ποιότητα της μουσικής τους είναι ψηλά (αν και ΝΑΝΟΙ έχουν μπόι και όχι καουμπόι). Σεμνοί και οι αποχαιρετισμοί, ζεστά τα χειροκροτήματα (ζεστές και οι μπύρες και έτσι αυξήσαμε τους βαθμούς αλκοόλ σε τζιν 501 ή κάτι τέτοιο).

Μετά οι Purple Overdose. Τι να πώ ρε παιδιά, είχαν αν δεν κάνω λάθος 11 χρόνια είχαν να έλθουν (από το στέκι της Φιλοσοφικής τότε επί Σωκράτη και σοφιστών) και οι αθεόφοβοι ετοίμασαν να παίξουν μόνο 10 τραγούδια (και 2 encore άντε). Αίσχος. Παρόλα αυτά η εμφάνισή τους κράτησε πάνω κάτω 2 και κάτι ώρες. (εε διαιρέστε και θα δείτε ότι παίζανε κάθε κομμάτι μισή ώρα σχεδόν). Όνειρο ήταν. Ταξίδι πρώτη θέση τζαμπέ σε τραινάκι που καίει κάρβουνο με τζάμι φιμέ, και ράμπες με περάσματα σε τρομερά τοπία και τούνελ και στοές και πλήκτρα από την ανατολή ως ιδιότυπο τσαφ τσουφ στις ράγες ? τάστα των εγχόρδων. Και τύμπανα με 4 χέρια (όχι ρε δεν ήταν καμιά ινδική θεότητα, είχε 2 ντράμμερ ? Χριστόφορος ο κλασικός και ο Σταύρος σε πιο χειρωνακτικούς τυμπανισμούς). Το χρώμα που έδιναν τα πλήκτρα του Βασίλη, με μπλέ και πράσινους κόκκους, ήταν αξεπέραστο. Ο μπασίστας (Ανδρέας ο επονόμαζόμενος) ήταν τελείως devoted στον κόσμο του, αλλά ρε μπαγάσα έτσι που έπαιζες ήρθαμε και σε είδαμε, ωραίος κόσμος και πολύ καλή γειτονιά. Ο άρχοντας Κώστας Κωσταντίνου ήταν κύριος (υπεύθυνος δια ότι συνέβαινε ή είχε συνετεθεί για να γίνει). Εν κατακλείδι και κατάΛουκά Ευαγγελίζειν η ψυχεδέλεια μετεξελίσσεται με στροφορμή αυξομειούμενης αποτόμως ταχύτητας, διυλίζοντας μάζες και παίρνοντας μπάζες και αμπάριζα, τα συναισθήματα, αισθήσεις, προκλήσεις και παραισθήσεις, φουτουριστικά αναπαλαιωμένα και εξωραϊσμένα και αναστυλωμένα άνευ επιδοτήσεως άλλης πέραν της αυτόφυτης έμπνευσης και εμφυτεμένης όρεξης και αντίληψης ότι η μουσική πρέπει να σε ταξιδεύει. Τι είδαμε σε τούτο το ταξίδι, δεν θα πω κανένα θεολογικό «τον είδα φαντάρο», διότι ο δεκανέας του μας ενημέρωσε ότι με τη εξαγγελία για μείωση της θητείας απολύθηκε και Τούτος??.μην απολύεις τον δούλο σου δέσποτα.

(ε, άμα Δε δουλεύει, τι θα κάνω εγώ πλάτες στον Παπαντωνίου;). Ειπώθηκε ότι έγινε ορατή και πυραμίδα ανεστραμμένη, αλλά ελέγχεται και τούτο.

Καλά τι είδαμε, θα τα πούμε και άλλη φορά, ας πούμε τι παίξανε (στο ξενοδοχείο παίξανε ξερή και μπλόφα) εκείνο το βράδυ. Λίγο από όλα. Ασφαλώς από το αριστούργημα ΕΧΙΤ #4, τον πρώτο λοιπόν δίσκο, που τον έδωσε και τζάμπα το ποπ και ροκ πριν από λιγα τεύχη (αν και σε κίτρινο βινύλιο λέει και κοστίζει) το orange journey (είδατε με τα ταξίδια και δεν σας λέω τίποτε, δεν έχει καμία σχέση με τα πορτοκάλια του Aργους και της Aρτας-πήρα αλφαβητικά τους 2 πρώτους πορτοκαλεώνες από στοιχεία του Υπ΄Γεωργίας) και το rooby go round ? σαν σβούρα μας κάρφωσες σε τοίχο νεοανεγειρόμενης οικοδομής, και ο πούστης ο εργολάβος χρωστάει στο ΙΚΑ, και είχε και βρωμιές από παλιά σάντουιτς λαθρομεταναστών οικοδόμων. Από το 2ο άλμπουμ ? αυτό με τον πινακα του Salvador Dali (τονίζεταΙ ΣΤΗ ΛΉΓΟΥΣΑ) ? που λέγεται και λεγόταν από το 1990 INDIGO, ασφαλώς μας έτσουξαν τα μάτια με το golden eyes, ειδικά τα σόλο με το κολλύριο ήταν κορυφαία. Από το 3ο τους άλμπουμ που γράφει το ονομά τους (σαν το δαχτυλίδι μου που γράφει το δικό σου βρε γυναίκα, που πολύ σε αγαπώ) όχι με τίποτε πεζά, αλλά με βαρύγδουπα και δυσνόητα κεφαλαία PURPLE OVERDOSE το chase the color το διάλεξαν ως το έσχατο της βραδυάς, σε φάση ντεμέκ ότι τέλειωσαν τα χρώματα και ότι είδατε είδατε (εγώ που έιχα Trinitron διάθεση, ήταν χρωματιστό φαράγγι στο color-ado). Kαι το ομώνυμο από το μετέπειτα solemn visions μας χάρισαν, σε ντελίριο και έπαρση εύηχων αναθυμιάσεων, με ρότα στα πλήκτρα για τη Ντάκα (του Μπαγκλαντές), που και αυτή κάνει ντικι ντάκα τελικά, τι σύμπτωση. Αλλά και φτερό στον άνεμο με crystal wings ? χειροποίητα φυσητά φτερά, με φυλακισμένο αέρα εντός και funny decoration έδωσαν σε τρομερή εκτέλεση, όπου κένταγαν και είχανε στρωμμένες κάτω εφημερίδες για να μη λερώσουν οι σπασμένες χορδές.

Από το τελευταίο τους, το μόνο σε cd, reborn, τι να πω ? ξανεγεννηθήκαμε ? και το μισή ώρα forune teller, μας τρέλλανε, αν είναι μέχρι να μου πούνε το μέλλον μου αυτό να έρχεται τι νατο κάνω. Δεν παίρνω το 090-?.τόττες (α, ρε σπόνσορα), αλλά και gonna be tomorrow , gonna be today και το nobody there (ρε ορκίσου, κάποιος είναι εκεί και γουστάρει ψυχεδέλεια) και το fading sound of lost thoughts, το σούπερ χαωτικό και λαβυρυνθικό, α έχετε χαιρετίσματα από την Αριάδνη και το μίτο της λέει τον χαρίζει για να φτάξει μύτη ο Παπακωσταντίνου, ο ροκάς ντε.

Εξτρα έκπληξη, σουπρέσα!!! Παίζουν και το τραγούδι you loose it ? φλιπ side από το σίνγκλ 2008 old view, 1993.

Ε, τι άλλο θέλατε;

Λοιπόν τώρα να σχολιάσω τις εκτελέσεις. Αυτό είναι το καλό με το κυβερνοπεριοδικό, γράφεις άνετα.

Α, από ώρα σταματήσατε να διαβάζετε, πήγατε σε άλλα links? Καλά θα βρείτε ατμόσφαιρα από την νεοψυχεδελική μουσική των Purple Overdose και αλλού. Σταματώ εδώ.

Η ουσία δεν είναι μόνο ότι ήταν ένα φοβερό live από ένα φοβερό συγκρότημα, αλλά το γεγονός ότι οι Purple Overdose δεν είχαν απλά μία λόξα με τη ψυχεδέλειεα και γράφουνε αυτό το στυλ, αλλά ότι η μουσική τους είναι μοναδική, και είναι μεν εμπνευεμένη από τη δεκαετία του 60 και 70, αλλά είναι δε αφομοιωμένη εξελικτικά και δημιουργικά, και αυτό δεν το κανουν ως το μοναδικό τέτοιου βεληνεκούς ελληνικό σχήμα, αλλά και ως ένα από λίγα σε παγκόσμιο επίπεδο συγκροτήματα.

Τώρα για τα ταξίδια ε, οι άτιμοι συνέχεια έχουν προσφορές σε τόπους αλάργινούς, απρόσιτους, χρωματιστούς, διανθισμένους με τρομερές συνθέσεις. Με τους Purple Overdose μπορείς να κάνεις και μουσικό trekking, μόνο με αθλητικά πάνινα παπουτσάκια και ένα καπελάκι για τον ήλιο που βγαίνει τη νύχτα μέσα από ηφαιστειακή μουσική, ζεσταίνοντας το λαβομάνο μας, στολίζοντας ολούθε πτυχές, χορδές, σύννεφα, τύμπανα, ρυάκια με τρομερούς μαιανδρισμούς, πλήκτρα, κραυγές φύλαρχου, τραγούδια.

Κυριάκος Σκορδάς