Από την αναγγελία φάνηκε ότι θα επρόκειτο για ξεχωριστή βραδυά (και φαντάζομαι ότι στην Αθήνα και με τη συνεύρεση και των This fluid θα ήταν επιπρόσθετα ξεχωριστά). Τα ονόματα μου είναι ιδιαίτερα αγαπητά, και όλοι τους οι δίσκοι, αν και χαμηλού προφίλ και σε διάφορες ονομασίες, μου έχουν προσφέρει καλή συντροφιά και έχουν στολίσει μουσικά και όμορφες συντροφιές μου.

Ξεκίνησαν, πρώτα ο Will Oldham και η μπάντα του γύρω στις 11.15, αφού ο Shoenfelt μόλις είχε φθάσει με το αεροπλάνο και πήγε να αφήσει έστω τα πράγματά του στο ξενοδοχείο. Η καθυστερημένη έναρξη όδήγησε ώστε έως τις 3 παρά να ακούμε μουσική live, και όταν την άλλη μέρα σηκώνεσαι 7 για να δουλέψεις (το κάνω και αυτό, δεν μπορεί να με θρέψει το περιοδικό, είμαι και καλοθρεμμένος και μόνο σε μπελάδες θα οδηγούσε η εμπορευματοποίηση του χόμπυ).

Κόσμο είχε αρκετό, οι γνωστοί άγνωστοι αλλά όχι όλοι. Διαπίστωσα ουσιαστικές απουσίες, που τις δικαιολογώ μόνο γιατί ήταν καθημερινή. Ξέρετε, λίγο πολύ σε αυτές τις συναυλίες λίγοι πάνε, ξερόμαστε. Το καλλιεργεί και ο ΜΥΛΟΣ αυτό, ενώ θα μπορούσαν αυτές οι βραδυές να είναι πίτα στον κόσμο, και όχι σε κάτι λάτιν φάτιν να βομβαρδίζουν με σποτάκια και άλλα. Ειλικρινά, αν μόνο το Only you του Phil Shoenfelt να έπαιζαν, θα ήταν διαφορετικά. Τέλος πάντων δεν θα τους φτιάξουμε εμείς με σαχλοϊδέες, στο κάτω - κάτω επιχειρηματίες είναι δεν το βλέπουν; Αλλά επειδή τα live τα αγαπώ πολύ, θλίβομαι όταν ξέρω ότι αυτή η μουσική ικανοποιεί γούστα πολλών, που δεν έχουν ιδέα ότι κάποιος που θα τους αρέσει έρχεται στη πόλη μας. Και πραγματικά ντρέπεσαι όταν βλέπεις άδειους χώρους για 16 Horsepowers, Ονειροπαγίδα, Τοm Kazas, Fu manchu για να πώ πρόχειρες απογοητεύσεις μου.

Dimension λοιπόν 2 σε 1 η προχθεσινή βραδυά της 13ης του Απρίλη, χωρίς wash and go, άπλετο εναπόθεμα ψυχής που σου άφησαν και σε σένα να γευτείς κάτι. Ειδικά ο Will Oldham και οι μουσικοί του ήταν κάτι το ανεπανάληπτα γνήσιο, κυνικό, καυστικό, αφοπλιστικό, όμορφο, συναισθηματικό. Ένιωσα δέος για την αληθινή φυσιογνωμία αυτών των μουσικών. Παρεπιπτόντως μαζί του έπαιξαν αξιόλογα ονόματα του αμερικάνικου underground, όπως ο Matt Sweeney (Chavez, Guided By Voices, Cat Power), ο Spencer Sweeney (Actress) και ο Mike Fellows (Rites Of Spring, Royal Trux).

Ασφαλώς μας έμπασαν για τα καλά στα άδυτα των παλατιών (palace, etc luxurius) και μας άνοιξαν και έναν φεγγίτη για να ακούσουμε το χαμόγελο της νοσηρής πραγματικότητας, τη θλίψη της χαζοχαρούμενης πραγματικότητας, την απλότητα της έκφρασης και τον πλούτο των μορφασμών ως μέσο συνεννόησης. Ξεκίνημα με το death to everyone και από εκεί αφεθήκαμε ως χρήστες στην αγκαλιά της μάνας μας, ως μεθυσμένοι στο μπάρ που άνοιξε ο φίλος μας, ως μυρμήγκι μέσα στο μπουκάλι της Bud βλέποντας τα άλλα μυρμήγκια να κουβαλούν, να χορεύουν και να τραγουδούν (...αυτό είναι καλό για Τρύπες: Τι έγινε εκείνο το μυρμήγκι που έβλεπε... τα άλλα μυρμήγκια να κουβαλούν).

Ο ντράμμερ μας ανέβηκε στη σκηνή με μαύρες καουμπόυκες μπότες και μόνο ένα μαύρο σλιπ, όπου στο πίσω λάστιχο είχε τα τσιγάρα του και στο τριχωτό της κεφαλής μια μεγάλη ξανθιά στάμπα παράλληλη με το κτένισμα της ανύπαρκτης κουβερντάντας, και άρχισε να κτυπά ως γνώριζε τα τύμπανα, και το γνώριζε πολύ καλά αυτό. Ο έτερος κιθαρίστας είχε το απλανές βλέμα του ’βερελ Ντάλτον και το χύμα ύφος εγώ θα γίνω σήριαλ κίλλερ και ας μη μου φαίνεται. Ραμολημένος και ο μπασίστας, καθιστός σταυροπόδι σε καρέκλα με το μπασο να γέρνει προς το πάτωμα και ο Will Oldham αγέρωχος με μεταμόσχευση αφαίρεσης χαμόγελου, με εκφραστικότητα ανεπανάληπτα νοσηρή psycho, με πόδια που ποτέ δεν έκατσαν παράλληλα και που ποτέ δεν επέτρεψαν στις πατούσες να πατήσουν το σανίδι ταυτόχρονα, πάντα κάποια θα ήταν στις μύτες, γιατί ο τύπος ζούσε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο εκεί πάνω. Τρία μικρά σκουλαρηκάκια και σκούρα βαμμένα μπλε νύχια αποτελούσαν το σετ του πιο σοβαρού χλευασμού στα δήθεν πρέπει.

Τρομερές εκτελέσεις, αέναη αέρινη κίνηση αποβολής των ενοχλητικών σκελετών που κληρονομήσανε άθελά τους και I see a darkness και το κορυφαία παιγμένο Madeleine ? Mary. Και το another Day ως ψεύτικη υπόσχεση και disorder ως κατάσχεση για το κλείσιμο μιας ανεπανάληπτης εμπειρίας, έστω και για 1 ώρα και 15 λεπτά. Σπάνια βουρκώνω, τουλάχιστον ξεμέθυστος, σε live.

Aκολούθησε ο Phil Shoenfelt με τους Τσέχους Southern Cross όπου για 2 ώρες άπλωσε ηλεκτρικές μελωδίες, αμυδρή μελαγχολία μεγαλοπρέπειας. Πιο μάτσο ο Φιλ με δερμάτινο σετ, και σοβαρούς συντρόφους με πουκαμισιές, μαλλί πιστολάκι ο μπασίστας και μακώ κοντό ο ντράμμερ Jarda που μας ήρθε και κοντοκουρεμένος για τη συναυλία (ρε δεν ξέρεις τι κουτσομπόληδες είμαστε εδώ πάνω στη Σαλονίκη, μη πω και για τον Οldham που πήγε και σε Μικρό Καφέ και μετά το live πήγαν όλοι μαζί στο residents, με τι λεφτά ρε, με 5000 εισιτήριο, ήτη 2.500 έστω έκαστος εσύ και ο Φίλ, εδώ οι Πέρα βρέχει είχαν 3,500 και οι Ενδελέχεια 5.000) To εναρκτήριο ήταν ότι έπρεπε the ghost of my dead lover, και καπάκι η συνέχεια με το Charlotte?s room. Mας έπαιξαν και άλλα μέχρι να μπούνε στον όμορφο καινούριο δίσκο τους. Darkest hour, Veronika?s Veil και σε πολύ καλή ερμήνευση το δεκάλεπτο Ballad of Elijah Cain. Αδιανόητο να απουσιάσει το πανέμορφο Alchemy και φυσικά το Οnly you. Ωραία πράγματα, χωρίς κορυφώσεις. Ζεστό ειλικρινές και όχι από συνήθεια χειροκρότημα και να και ένα encore, με 4 νομίζω τραγούδια.

Ο ήχος με εκνεύρισε, δεν μπορώ να ανεκτώ να τσιρίζουν μικρόφωνα, ειδικά σε καλλιτέχνες όπου η μουσική τους διέπεται από άποψη και δημιουργία υψηλής αισθητικής. Ξέρετε όταν τσιρίζει το μικρόφωνο, καμμιά φορά ενοχλημένοι ή δήθεν ενοχλημένοι κοιτάμε πίσω προς τον ηχολήπτη. Κοίταξα και εγώ, εκεί δίπλα στο μπαρ, αλλά είδα ότι έφυγε. Μετά μου είπαν ότι έφυγε από τις 1 η ώρα, και αυτοί τελειώσαν 3!! ’ντε ας μη πω κακίες, γιατί η βραδυά ήταν ζεστή, σε άγγιζε ως δάχτυλο λεπτό στο λοβό και σε έκανε να χαρείς για την απλότητα που έχουν κάποιοι καλλιτέχνες να φτιάχνουν τρομερά πράγματα, που εν γνώσει τους θα είναι κάτω από την φορμάϊκα τη γιαλιστερή, που αφήνεις τα κλειδιά σου όταν γυρνάς κουρασμένος από τη δουλειά στο σπίτι.

Μακάρι τέτοιες βραδυές να έχουν συνέχεια.

Κυριάκος Σκορδάς