 |
|
|
|
MERCY
|
Πάντα μου άρεσε αυτή η μπάντα. Αρχικά για το όνομά της και αφού άκουσα το Fuck With Fire (2001) και για την μουσική της. Τα φωνητικά του Gared O’ Donnell πάντα ηχούσαν όμορφα στα αυτιά μου και τα χωσίματα από τα ρίφ τους είχαν κάτι το ξεσηκωτικό, το εκρηκτικό.
Δεν θα έβαζα ποτέ αυτό το συγκρότημα ανάμεσα στα χιλιάδες ονόματα που έχουν συσσωρευτεί στην οικογένεια του Emo. Όχι γιατί το συγκεκριμένο είδος είναι ανάξιο λόγου, ούτε γιατί δεν υπάρχουν όμορφοι δίσκοι από την φατρία ετούτη. Οι PLANES MISTAKEN FOR STARS πλησιάζουν περισσότερο το Hardcore και το Metal ή μπορεί και να μην το πλησιάζουν. Όπως και να έχει, οι δουλειές τους έχουν προσθέσει το κάτι τις τους στο χώρο του “σκληρού” ήχου.
Η μουσική τους δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα σε σχέση με το τελευταίο τους Up In Them Guts (2004). O O’ Donnell συνεχίζει να ουρλιάζει και να βγάζει αυτή την τόσο γλυκιά του κραυγή. Τα ρίφ συνεχίζουν να σε χτυπάνε αλύπητα σαν ηλεκτροσόκ και τα ντράμς διατηρούν τον φευγάτο τους ρυθμό.
Από το άνοιγμα του δίσκου “One Fucked Pony” και μέχρι το ένατο κομμάτι “Church Date” ο δίσκος είναι σαν κατακλυσμός, μία ασταμάτητη λαίλαπα που τα σαρώνει όλα στο διάβα της. Κάπου εκεί όμως έρχεται το ομώνυμο “Mercy”, Neurosiσικό στήσιμο, διπλοφωνίες, κλιμακούμενο τέμπο, χάος και ομορφιά συνάμα. Την έκπληξη κάνει το κλείσιμο του δίσκου, το “Penitence” δεν έχει ούτε κραυγές ούτε ξεσπάσματα. Το τέρας έχει εξευμενιστεί, ηρεμία και γαλήνη επικρατεί πλέον στο περιβάλλον. Μία ακουστική κιθάρα συνοδεύει τα βαριά, μελαγχολικά φωνητικά και δεν μπορεί παρά να μου φέρει στο μυαλό προσωπικές δουλειές των Scott Kelly και Steve Von Till.
Εντάξει ο δίσκος δεν διεκδικεί την πρωτιά ούτε στις πωλήσεις ούτε στα charts αλλά έχει μια ζωντάνια και ένα τσαγανό που λίγες κυκλοφορίες τελευταία παρουσιάζουν.
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Atraktos.Net |
Foreign Office
