 |
|
|
|
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
|
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την κυκλοφορία αυτού του album. Αρκετοί, τόσο όσον αφορά το χρόνο αυτόν καθ αυτόν, αλλά και ώστε να μπορέσω να ρουφήξω μέχρι και την τελευταία νότα του, την παραμικρή του λέξη. Θέλετε το ζουμί από την αρχή; Ο Παύλος κράτησε την υπόσχεση του. Επιστρέφει και βουτάει ξανά στον ηλεκτρικό ήχο δίνοντας μας τον κορυφαίο ελληνικό δίσκο της χρονιάς. Μεγάλες κουβέντες; Μπα…
Η πρώτη μου επαφή με τα τραγούδια του " Άλλη Μια Μέρα " έγινε μέσω του πρώτου single " Δεν Είμαι Από Εδώ ", που είναι ίσως ό,τι πιο φωτεινό και αισιόδοξο έχει γράψει ποτέ! Θυμάμαι το καλοκαίρι στη Χαλκιδική, με το τραγούδι αυτό στο αυτοκίνητό μου, να προσπαθώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό για μία καθαρή, ηλιόλουστη μέρα με το δρόμο να απλώνεται μπροστά σου. Τζίφος!
Μιλάω βέβαια για την πρώτη επαφή με τις στουντιακές εκτελέσεις, γιατί σε όσους ακολουθούν τις ζωντανές του εμφανίσεις έχουν μείνει αρκετές αναμνήσεις πολύ πιο πριν. Εμένα; Να ήταν το " Superstar "στο River Party της Καστοριάς (με το χειρότερο κοινό που έχω δει ποτέ σε συναυλία);Οι ανατριχιαστικές εκτελέσεις του " Στοιχιωμένου Σπιτιού " στη Ζώγια και στο Έντεχνο; Όπως και να χει, η περιέργεια μου για το πως θα τελικά θα ηχογραφούσε τα νέα του κομμάτια ήταν μεγάλη και δε σας κρύβω ότι η παραγωγή του δίσκου στην αρχή με ξένισε αρκετά. Μάλλον γιατί περίμενα κάτι πιο κοντά στον ήχο που έβγαζαν οι συναυλίες του με τους B-Movies, λιγότερο ηλεκτρονικό,...χαζομάρες! Drum machines, σαξόφωνα, φλάουτα, τρομπέτες, scratching, κιθάρες, Ζαμπέτας, Δεληγιάννης, Μπιτζένης, Shumka, γκάζια, μελωδίες, μέχρι τον ορίζοντα όμορφα σύννεφα...
" Superstar "," Όσο Μικραίνω ", " Αερικό ", " Η Μικρή Μας Πολιτεία ". Είναι 2006! Τώρα! Πολύτιμα διαμάντια για όσους νιώθουν δυνατά την καρδιά τους να χτυπάει...
Συνηθίζω σε αρκετά reviews να πετάω που και που και κάποιο στιχάκι από το εκάστοτε album.Από αυτό εδώ τι να πρωτοβάλω; Ειλικρινά δεν ξέρω πόσες ταινίες έχω φτιάξει στο μυαλό μου με τους στίχους του Παυλίδη. Η τελευταία "γυρίστηκε" με το " Στοιχειωμένο Σπίτι "! Πιστεύω πάντως, ότι αν απλά έβαζα όλους τους στίχους του δίσκου αντί "κριτικής" (my ass) δε θα χρειαζόταν τίποτε άλλο! Ωραία ιδέα! Ίσως το κάνω στο επόμενο δισκάκι του...
Εκεί που πάει να γίνει νοσταλγικός, με ένα κλείσιμο του ματιού ορμάει με φόρα στη στιγμή. Είναι συναισθηματικός χωρίς να καταντάει αφελής. Γράφει για κοπέλες που είναι superstar,για κοραλλένιους βυθούς, για θεριστές που ξηλώνουν τα αγκάθια απ τις καρδιές. Φτιάχνει φλογισμένα rock κομμάτια, μελωδική pop και γλυκά μουδιασμένη electronica.
Να το πω τελικά; Ακούγοντας τόσες φορές την καινούρια του δουλειά μου γεννήθηκε μία σκέψη, η οποία δεν ξέρω αν έχει και ιδιαίτερη σημασία αλλά παρόλα αυτά θα την καταθέσω. Αλήθεια πως θα ακουγόταν τα έντεκα αυτά τα τραγούδια αν δουλευόταν και ηχογραφούνταν από τα Ξύλινα Σπαθιά; Αν είχαν τα πλήκτρα του Γκουνταρούλη; Φυσικά ο καθένας έχει κάνει τις επιλογές του και πάνω σε αυτές πρέπει να συζητάμε. Πάντως νομίζω ότι ξέρω την απάντηση…
Αναρωτιέμαι τέλος συχνά ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλλιτέχνη που σε κάνουν να ταυτίζεσαι τόσο πολύ μαζί του που στο τέλος καταλήγεις να τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο...Ίσως το ότι μέσα από τη δουλειά του αποτυπώνει τις πιο ιδιαίτερες σκέψεις και συναισθήματά σου, χωρίς καν να έχετε μιλήσει ποτέ. Έτσι δε λένε; Ότι οι φίλοι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον χωρίς καν να μιλάνε. Ευχαριστώ φίλε...τα λέμε στο επόμενο live,για να χορέψουμε κοιτώντας ψηλά...
Βασίλης Σίντος |
Local
