RAZORLIGHT RAZORLIGHT MERCURY/Universal 29/11/2006

Έχει τώρα μερικούς μήνες, από τον Αύγουστο συγκεκριμένα που κυκλοφόρησε το “Razorlight”, που παρακολουθώ δεξιά κι αριστερά (βλέπε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, περιοδικά, internet etc) ένα αλισβερίσι ιδεών κι απόψεων, για το κατά πόσο είναι συμπαθείς ετούτοι εδώ οι νεανίες, κατά πόσο είναι καλά τα τραγούδια τους και πιο συγκεκριμένα το νέο τους LP, καθώς και κατά πόσο τους αξίζουν οι αν μη τι άλλο υψηλές πωλήσεις και το «σπρώξιμο» που τους παρέχεται απλόχερα από κάποια –βρετανικά κυρίως – μέσα. Οι γνώμες γύρω από το όνομα των Razorlight άκρως αντίθετες, με τους υπέρμαχους να μιλάνε για ένα εξαιρετικό άλμπουμ, με classic κομμάτια, που τους φέρνουν στην ελίτ των νέων pop-rock συγκροτημάτων και με την άλλη πλευρά να τους ρίχνει…ανελέητο θάψιμο.

Αναλογιζόμενος μάλιστα το προ διετίας μέτριο ντεμπούτο άλμπουμ τους, το κωλοπαιδίστικο βρετανικό τους attitude, καθώς και το νέο τους πρώτο φετινό single, “InThe Morning”, που μ’ εκνεύριζε αφάνταστα όταν το Σεπτέμβριο τ’ άκουγα νυχθημερόν στο MTV, ήμουνα βέβαιος σε ποια πλευρά θα έγερνε και η δική μου άποψη, προτού καν ακουμπήσω το εν λόγω cd.

Έλα όμως που ακούγοντας προσεκτικά το νέο, δεύτερο πόνημα των Λονδρέζων, έμεινα κάπου στη μέση, αιωρούμενος, διχασμένος, δίχως να μπορώ να βρω κακό το δισκάκι, αλλά ούτε ασφαλώς και εξαιρετικό, φοβερό και τρομερό, όπως ισχυρίζονται κάποιοι - μάλλον ολίγον - υπερβολικοί. Αν κάπου στάθηκα - σχετικά αμέσως - θετικά και με πλήρη επίγνωση της θέσης μου, ήταν στην παραγωγή του άλμπουμ, καθώς γίνεται άμεσα αντιληπτό από τα πρώτα κιόλας λεπτά του, η ανωτερότητά της, σε σχέση με το πρώτο τους δισκάκι. Με τον ChrisThomas (βλέπε Beatles, SexPistols, RoxyMusic μεταξύ άλλων) να δίνει εκτός από μια καλή πινελιά στην κονσόλα, και την αντίστοιχα καλή κι ασφαλώς επιλήψιμη πινελιά – ώθηση – στην δημοτικότητα των νεαρών.

Από κει κι έπειτα, στο κυρίως πιάτο, στα λιγότερο από σαράντα λεπτά του lp, οι John Borrel, Bjorn Agren, Carl Dalemo και Andy Burrows, προσφέρουνε δέκα νέα κομμάτια, που πατάνε καλά στο παρελθόν και στην κλασσική pop-rock παράδοση (βλέπε κιθάρες, μπάσο, αναλογικά πλήκτρα, ντράμς, σκισμένα τζιν, σταράκια, άθλια κουρέματα κτλ), κρατώντας μια έξυπνη, λεπτή ισορροπία επίσης, ανάμεσα στον βρετανικό αλλά και αμερικάνικο ήχο, που προφανώς θα μπορέσει να τους εκτοξεύσει στα αντίστοιχα chart και των δυο χωρών. Πιο συγκεκριμένα τώρα, λίγο από Bob Dylan, λίγο από Rolling Stones, λίγο από πρώιμους Blondie, λίγο από U2 (της δεκαετίας του ’80 κυρίως) στο χαρμάνι και κατευθείαν για massive ακροατήρια και φεστιβάλ μεγάλου βεληνεκούς, με τα κομμάτια του lp να στέκονται σ’ ένα αξιοπρεπές και συμπαθές επίπεδο, δίχως να μπορούμε να πούμε ότι κάποιο από αυτά υστερεί δραματικά. Αν κάπου ο Johny Borrel θέλει εντατικά μαθήματα, είναι στο στιχουργικό μέρος του άλμπουμ, το οποίο είναι αλήθεια ότι κάποιες στιγμές ελαφρώς χωλαίνει.

Από κει και πέρα, εάν έχετε ξεπεράσει την ηλικία των 23 και σας φαίνεται ολίγον «μια από τα ίδια» και αδιάφορο…καλλιτεχνικά το άλμπουμ, αφήστε το intellectual προφίλ σας για λίγο στην άκρη, βάλτε τους πιτσιρικάδες στο στερεοφωνικό σας και…διασκεδάστε το! It’s only rock ‘n’ roll!

www.razorlight.co.uk

Άρης Μπούρας