KAISER CHIEFS 30/11/06 PRINCIPAL CLUB, Θεσσαλονίκη 1/12/2006

Το κείμενο αυτό γράφεται λίγες μόλις ώρες μετά τη συναυλία. Είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός μου από την εμφάνιση των Kaiser Chiefs που δεν μπορώ να περιμένω ούτε λεπτό! Αν καθίσω να σκεφτώ ποια ήταν η προηγούμενη φορά που ένιωσα τόση ενέργεια και αδρεναλίνη να φεύγει από μέσα μου, μάλλον θα πρέπει να σταθώ στους Franz Ferdinand του Ρόδον πριν από 2 χρόνια. Και ναι, τους είχα δει ξανά πριν από λίγους μήνες στο Reading και ναι, περίμενα ότι το live θα είναι εξαιρετικό…αλλά όχι και έτσι!

Με το που εμφανίζονται στη σκηνή και ακούγεται το πρώτο “Na Na Na Na Naa”οι μπροστινές σειρές ξεκινούνε ένα χορό που θα σταματούσε μόνο ύστερα από μία περίπου ώρα. Και φυσικά προσπαθώντας πάντα να συνειδητοποιήσουμε το σουρεαλιστικό-για τα δεδομένα της χώρας μας-σκηνικό , του να βλέπουμε ένα από τα δημοφιλέστερα και καλύτερα groups της Βρετανίας τότε που πρέπει!

Ας ξεκινήσουμε την περιγραφή του live όμως με τον τύπο που από το πρώτο λεπτό έφυγε με stagediving μέσα στον κόσμο! Ξέρετε πως λέγεται; Ricky Wilson. Και που λέτε μπορεί να μην έχει το κόψιμο ενός rock star, να είναι ασχημούλης, χοντρούλης ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Αλλά έχει κάτι που βρίσκεται πολύ σπάνια. Η μάλλον να το θέσω καλύτερα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το βλέπουμε πολύ σπάνια, με όλες τις μούμιες που κάνουν επανενώσεις και περιοδείες σε τριτοκοσμικές χώρες σα τη δικιά μας για χάρη του παλιού καλού καιρού. Ξέρετε τι είναι αυτό αγαπητοί μου; Τρέλα, πάθος, δίψα για χορό, μελωδίες, θόρυβο και χαμόγελο! Ναι χαμόγελο!

Δεμένοι σα σφιχτή γροθιά, χωρίς σταριλίκια και ψεύτικες πόζες, οι Kaiser Chiefs μας έστειλαν για μία ώρα εκεί που οι άνθρωποι ζούνε! Που δεν περιμένουν τις κλάψες των Archive και των Puressence για να γεμίσουν ένα ρημάδι συναυλιακό χώρο των 1000 και κάτι θεατών! Που γουστάρουνε να ακούνε το αγαπημένο τους συγκρότημα αγκαλιασμένοι και χωρίς καφρίλες, που γουστάρουνε να διασκεδάζουν με τα groups της γενιάς τους…τα οποία -εν προκειμένω –όταν είναι σαν τους Kaiser Chiefs, χαλάλι να κάνουν και διακόσια εξώφυλλα στο NME. Φυσικά και χαλάλι το hype, όταν βγαίνεις και δίνεις ένα τέτοιο live. Έπαιξαν όλα τα hits από το μοναδικό album τους, και 4-5 καινούρια, που χωρίς υπερβολή δεν υστερούσαν σε τίποτα από τα ήδη γνωστά .Να περιμένουνε δισκάρα με απλά ελληνικά. Το setlist το παραθέτω (χάρη στον Άκη Κατσαβριά) μαζί με το review, οπότε δε θα σας κουράσω παραπάνω με το ποια τραγούδια ακούστηκαν. Θυμηθείτε πάντως ότι το “Ruby” θα ακούγεται παντού σε λίγους μήνες.

Μέσα στον ενθουσιασμό μου θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην υπογραμμίσω και την εξαιρετική κιθαριστική pop των Matisse που άνοιξαν ιδανικά τη συναυλία, αν και αδικημένοι από τον ήχο. Αξίζουν!

Ελπίζω αυτές τις γραμμές να τις διαβάζουν και αρκετοί Αθηναίοι, ώστε να γεμίσουν και τις δύο βραδιές στην πρωτεύουσα και να μην αφήσουν τίποτε όρθιο στο Gagarin. Κάντε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας. Όσο για τη ΘεσσαλονίκηΌποιος πρόλαβε το Κύριο είδε! Κάπου πάντως πρέπει να καθυστέρησαν τα λεωφορεία, γιατί δεν πρόλαβαν να τον δουν και τόσοι πολλοί…

Υποθέτω ότι ή θα σιχτίριζαν σα γρουσούζηδες το βρετανικό hype ή θα έψαχναν την επόμενη πειραματική συναυλία με ήχους από ραπανάκια και ντομάτες.

Είχανε τα τραγούδια, τη διάθεση και τη σιγουριά που τους δίνει η τεράστια επιτυχία τους. Μη το ψάχνετε και πολύ. Απλά είναι τα πράγματα! Μας ξετρελάνανε! Δεν περιγράφω άλλο!

Βασίλης Σίντος