MORRISSEY, KRISTEEN YOUNG 27/11/2006 PRINCIPAL CLUB Θεσσαλονίκη 5/12/2006

Ο αγαπητός σε πολλούς κ. Morrissey ξαναπέρασε από τα μέρη μας. Αυτή τη φορά το club Principal ήταν ο χώρος για να τον φιλοξενήσει. Αποδείχθηκε φιλόξενος, με άνεση για όλο το πλήθος που κατέκλυσε από νωρίς την αίθουσα.

Σίγουρα οι πιο πολλοί που βρεθήκαμε ήμασταν…εσωτερικά προετοιμασμένοι για να …συγκρίνουμε με την πριν από χρόνια εμφάνιση του σε κάποια Αποθήκη της Έκθεσης. Άλλοι πάλι σνομπάρανε αυτήν την εμφάνιση θεωρώντας πως μια φορά να δεις τον Moz αρκεί. Μέγα λάθος.

Η δικιά μου άποψη σχετίζεται με το πώς πέρασα. Δεν ξέρω πόσο αντικειμενικό είναι αυτό, αλλά αυτή την φορά τον είδα πιο δικό μου, λίγο πιο κοντά. Βοηθά και το principal σε αυτό. Δεν πήγα για να εκστασιαστώ, ούτε για να με ξεσηκώσουν απλά τα τραγούδια του. Πήγα για να συγκινηθώ! Και χαίρομαι που βρήκα αυτό που ήθελα από αυτό το live.

Από νωρίς γέμισε το μέρος, οπότε νωρίς ανέβηκαν στη σκηνή οι KRISTEEN YOUNG. Το εν μέρει εκκεντρικό ντουέτο μας έκανε να τους παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον. Κινούμενοι ασφαλώς στο ύφος του πρόσφατου τους δίσκου Orphans είχαν και κέφι και ύφος. Η τραγουδίστρια με το ντύσιμό της, τα φτερά, το μαλλί, τη φωνή, το όλο της στήσιμο, τον τρόπο που χειριζόταν τα πλήκτρα, τις ματιές και το γελάκι της κέρδισε τις εντυπώσεις. Και μαζί με τον drummer κέρδισαν το ζωηρό και ευγενικό χειροκρότημα του κόσμου. Ακούσαμε το London cry, χωρίς να κλάψουμε, σκεφτήκαμε τις Cocorosie με το ύφος τους και μας άρεσε το νέοπανκ στυλ τους.

Τα φώτα δεν άναψαν και στην οθόνη επί σκηνής ένα ποτ πουρί προηγούμενων δεκαετιών, με φιγούρες κάποιων πρώην στάρ, με βιντεοκλιπ, με αποσπάσματα από διαγωνισμούς της Eurovision (τότε που η Ιταλία έπαιρνε το 1^ο βραβείο πριν από 30 και κάτι χρόνια), με τον Τζέιμς Ντιν, την Μπρίζίτ Μπαρντό, με αστέρες ντυμένους ναύτες, με το πρώιμο glamour ύφος. Οριακά δεν κουραστηκαμε.

Και τα φώτα δυναμώνουν και ο Morrissey βγαίνει δυνατός και κεφάτος. Ξεκίνημα με panic ….και πανικός από κάτω. Συνέχεια με τη φετινή επιτυχία του, you have killed me από το ringleader of the formentous. Και μετά όλα συνέχισαν όμορφα.

Για μένα, που τη συγκίνηση περίμενα το Every day is like Sunday ήταν αυτό που ήθελα. Και το William, William it was really nothing η ευχάριστη έκπληξη που έλπιζα…

Με πολλές ατάκες, με αστειάκια, για την Ακρόπολη και τα μνημεία και την συνομήλικη μουσειακή αγγλική βασιλική οικογένεια. Για το ότι έκλαψε που είδε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης την αφίσα με το όνομά του γραμμένο ανορθόγραφα. I only have one name είπε….και συνέχισε, ενώ οι Kaizer chiefs, με πιο δύσκολο όνομα ήταν σωστά γραμμένοι στις αφίσες.

Χόρεψε, έκανε τις γνωστές πόζες του, γέλασε με το ναρκισσιστικό του ύφος, πέταξε δυο φορές τοπουκάμισο στον κόσμο.
Μαζί του ήταν μια φοβερή μπάντα, που έβγαλε τρομερό όγκο στη σκηνή. Και τρομπέτες, και γιγάντια πιατίνια και ένα πελώριο Gong που ούτε ο Μεσιέ Λε Μπουλ δεν κτυπά ... στο κάστρο που κόβει την ανάσα…

Όμορφα, για όλους εμάς τους αμετανόητους ρομαντικούς

Κυριάκος Σκορδάς