Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας Πέρης Μιχαηλίδης 8/12/2006

Έχοντας αφήσει πίσω μας έναν από τους πιο “γεμάτους” μήνες των τελευταίων χρόνων, ο Νοέμβρης που μας πέρασε, αφού μπήκε με απειλητικότατα καλλιτεχνικές διαθέσεις και, με τα φεστιβάλ, τις εκθέσεις, τις εκδηλώσεις και τα live του να ρίχνουν αυλαία πια, δίνει σκυτάλη στο Κ.Θ.Β.Ε. που μας προβάλλει εδώ και λίγο καιρό κάποιες από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις του ανανεωμένου σχετικά φετινού του προγράμματος. Από τις πιο πολυσυζητημένες και τις πιο πολυπαιγμένες θα λέγαμε (την ίδια περίοδο παρουσιάζεται και στην πρωτεύουσα από άλλο θίασο), το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ αποτελεί το νέο εγχείρημα του σκηνοθέτη Πέρη Μιχαηλίδη για τη νέα χρονιά και για το κρατικό θέατρο. Η νύχτα της πρεμιέρας βέβαια κάθε άλλο παρά καλοκαιρινή ήταν, με τις καιρικές συνθήκες να συντείνουν στο να φτάσουμε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών τόσο αργοπορημένοι όσο και μουσκεμένοι!

Καταραμένες από την φύση τους οι θεατρικές πρεμιέρες, με την κατάρα να αφορά το λίγο πολύ γνωστό σκηνικό που περιλαμβάνει πολλά φωτογραφικά φλας, πολύ άγχος και λιγότερη ουσία. Επίσης λίγη είναι και η σχέση που έχουν όλα αυτά με αυτό που είχε στο μυαλό του ο Σαίξπηρ όταν έγραφε το «Όνειρο», που κακά τα ψέματα, δεν ανήκει (ομόφωνα) στα καλύτερα έργα του. Επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ όμως, αρχής εξαρχής, ένα είναι το σίγουρο: αν δεν είσαι και μεγάλος fan των παραμυθιών, δεν συνέπασχες ποτέ με τις κοκκινοσκουφίτσες, τις σταχτοπούτες και όλα τα συναφή και τέλος, αν θεωρείς τον «Άρχοντα των δακτυλιδιών» ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά φιάσκο όλων των εποχών, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να παραμείνεις σε απόσταση ασφαλείας από την σκηνή Σωκράτης Καραντινός…

Το «Όνειρο» του Πέρη Μιχαηλίδη είναι μια τόσο ελαφρώς όσο και ελαφριά εκδοχή –ροκ και γοτθική όπως τονίζει ο ίδιος- πάνω στην ερωτική έλξη, στη διάσταση πραγματικότητας και ονείρου, σχεδόν έναν αιώνα μετά τις ψυχαναλυτικές απαντήσεις του δρ.Φρόυντ περί τέτοιων θεμάτων . Μεταφέροντας την ιστορία σε ένα δάσος της Αθήνας, ο σκηνοθέτης τοποθετεί τις ερμηνείες των ηθοποιών (τηλεοπτικών αστέρων ή μη) σε ένα φαντασιακό πλαίσιο γεμάτο περίεργους ήχους, χορογραφίες (Τ.Μύρκου), φωτορυθμικά (Χ.Γιαλαβούζης) και καθρέπτες που άλλοτε έχουν για σκοπό να διαστρεβλώσουν την ιστορία και άλλοτε να της χαρίσουν έναν χιουμοριστικό τόνο. Κοστούμια και σκηνικά μαρτυρούν το μέγεθος της συμβολής του Kenny McLellan από τη Γλασκόβη, που προσπάθησε να μεταδώσει σε εμάς και σε κάποιους αποσβολωμένους θεατές μια μεσαιωνικά kinky θα λέγαμε οπτική ματιά του έργου που είχε κατά νου και ο σκηνοθέτης και όπου μπροστά της, τα «Βasanistirio, basanistirio, basanistirio» greenglish του κ. Morissey στην πρόσφατη συναυλία δεν πιάνουν μία!

Τελικά όμως, το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» καταλήγει να αποτελεί μια πολύ πλούσια μα και κενή συνάμα παράσταση η οποία θα μπορούσε ίσως να γίνει πιο δύσκολη ή πιο εύκολη αντίστοιχα στην θέαση και κατανόηση της, αποφεύγοντας τουλάχιστον την αμηχανία της μεσότητας και του μισοτελειωμένου συναισθήματος.

Ίσως η ασπίδα του Κ.Θ.Β.Ε. να συγκράτησε τις αποδεδειγμένες στο παρελθόν σπίθες πρωτοπορίας του σκηνοθέτη και των συντελεστών. Ίσως πάλι τα ξωτικά του δάσους να άρπαξαν κρυφά το μαγικό φίλτρο που θα έκανε αυτό το «Όνειρο» λιγάκι πιο συναρπαστικό…Μικρό το κακό.

Παίζουν: Απ.Γκλέτσος, Ι.Παγιατάκη, Βαλ.Χριστοδουλίδου, Μ.Ακριβοπούλου, Φ.Μπουντούρογλου, Γ.Ρούφας, Α.Τσαμπαλίκας, Κ.Χριστοπούλου, Φ.Ζήκος, Μ.Σαμαράς, Ε.Σοφρωνίδου, Κ.Δασκαλάκη κ.α.

Ειρήνη Καραχρήστου