LANTERNA 3/12/2006 ΜΥΛΟΣ, Ξυλουργείο Θεσ/νίκη 8/12/2006

Τα λόγια είναι περιττά; Τι μπορείς να πεις εσύ για ένα σπουδαίο συγκρότημα που επέλεξε να εκφράζεται χωρίς λόγια; Όταν οι LANTERNA με τη δύναμη της μουσικής τους …σου λένε τόσα χωρίς λόγια…τότε πρέπει να κάνω μόκο!

Να πω ότι έφαγα κόλλημα; ΝΑΙ, αλήθεια είναι.

Καταρχάς πρέπει να σας πω πως πολύ ικανοποιήθηκα που είχε τόσο κόσμο στη Θεσσαλονίκη. Κατάμεστο το Ξυλουργείο το βράδυ της Κυριακής.

Δειλά δειλά ανέβηκε στη σκηνή η ψηλή φιγούρα του Henry Frayne , που άρχισε τα κόλπα του στην κιθάρα. Χωρίς ειρμό περιγραφής θα σας πω ότι με πολύ περιέργεια περίμενα να δω πόσα πετάλια, πέταλα, σέπαλα, πεταλωμένα άλογα και ότι άλλο σχετικό, συναφές και άσχετο θα είχε αραδιάσει μπροστά του. Και …όταν είδα ότι είχε μόνο 2 απλά πετάλια…και όλα αυτά τα μαγικά, τα μοναδικά ο Henry Frayne τα έβγαζε μόνο με την κιθάρα του, ..γούρλωσα. Το παίξιμο της κιθάρας του είναι μοναδικό, ο ήχος του είναι άμεσα αναγνωρίσιμος για όσους ακούτε τους Lanterna. Εύστοχα κατά τη γνώμη τον συγκρίνουν με τον Edge των U2 (όπου στη συναυλία τους…πριν 10 χρόνια δεν κατάφερα να είμαι τόσο μπροστά ώστε να συγκρίνω και εκείνου τα πετάλια).

Είναι λοιπόν από αυτό και μόνο σπουδαίο, να βλέπεις έναν σύγχρονο δεξιοτέχνη του ροκ μπροστά σου.

Ο κόσμος ήταν εκδηλωτικός, με ζωηρό χειροκρότημα, που τον έκανε να παρατηρήσει «…σας ευχαριστώ που χειροκροτάτε τόσο πολύ και με τόση μεγάλη διάρκεια. Ξέρετε στην Αμερική συνήθως κάνόυν 1-2 παλαμάκια…και αυτό αφορά όλη τη συναυλία». Έντονο παρατεταμένο χειροκρότημα από τον κόσμο! Ένα κοινό που όπως είπε ο Henry είναι εντυπωσιακό πως Κυριακή βράδυ, το 2006, τόσος κόσμος ήρθε να δει απλά μια κιθάρα, ένα μπάσο και drums.

Έπαιξαν δυνατά, με τρομερή ένταση και πάθος. Μια κιθάρα που ειλικρινά κεντούσε, κρουστά που νόμιζες σε κάποιες στιγμές πως η κάσα θα βυθιστεί με τα πιατίνια κάτω από τη σκηνή. Κομμάτια που το μπάσο οδηγός αγέρωχος, με αυτό το ύφος του «δαγκωμένου χειλιού» που ζει το κάθε κτύπημα (χωρίς πένα εννοείται ο τύπος).

Ένα κομμάτι όλο κι όλο έχει με στίχους, του το ζητήσανε αλλά δεν έκανε τη χάρη. Αλλά μας έπαιξε τρομερά πράγματα, με απίστευτο σφυροκόπημα. Τι να θυμηθώ για το Brooklyn, το Surf, τo Β Minor, το Brightness. Τη συγκίνησή μου την ένιωσα μόνο που μόνο που άκουσα την κομματάρα του Silent Hills . Ρίγος!! Δεν ήθελα τίποτε άλλο. Αυτό και μόνο με κάλυψε!

Μια συναυλία που ΟΛΟΙ έμειναν γοητευμένοι. Όσο για την τριάδα της μπάντας….δεν είχαν λόγια να μας ευχαριστήσουν. Στο τέλος είπαν… « σας ευχαριστούμε πολύ. Τι να πούμε! …αν ποτέ έρθετε στην Αμερική…ελάτε να μας δείτε, θα μείνετε σπίτι μας…» . Απίστευτο!

Από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει (..κι έχω δει πολλές…)

Κυριάκος Σκορδάς