HEFNER + MAKE BELIEVE 15/12/2000 HOUSE OF ART, Αθήνα 5/1/2001

Δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτός ο πρόλογος, αλλά το να κατεβείς από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να δεις τους HEFNER, μου θύμησε τα παλαιότερα χρόνια, που σχεδόν για το σύνολο των συναυλιών, αναγκαζόμασταν να κάνουμε το ίδιο. Τέλος πάντων, επέλεξα να δω ένα συγκρότημα, όπου χωρίς ποτέ να σε ενθουσιάσει, έχει δημιουργήσει όμορφη μουσική στα λίγα χρόνια ύπαρξής του.

Τελικά αποζημιώθηκα ανέλπιστα τόσο υπέρμετρα (όχι δεν έχει οδοιπορικά το ΑΤΡΑΚΤΟΣ) καθώς οι HEFNER χάρισαν μια πολύ ευχάριστη βραδυά, αποδεικνύοντας τη δύναμη της καλής διάθεσης για να δημιουργήσεις με τη μουσική. Χωρίς ίχνος προσπάθειας να αποδείξουν κάτι, ανέβηκαν απλά, έπαιξαν πολύ δυνατότερα από όσο παίζουν στους δίσκους τους, είχαν τρομερό κέφι, που πηγάζει από κάποια πηγή υπερβολής (ή υπερβολικής γαλήνιας ευτυχίας ή υπερβολικής μη αντιστρεπτής δύστυχης μελαγχολίας που αντίρροπα εκρήγνυται προς τα έξω).

*2*Οι MAKE BELIEVE, αντί των προγραμματισμένων Bokomolech, μας χάρισαν μια αρκετά δυναμική δόση, της ελληνικής σκηνής, κυρίως λόγω της ενέργειας του μπασίστα τους εκείνο το βράδυ, με τη χαρακτηριστική φωνή της πάντα σεμνής Φλώρας Ιωαννίδη. Κινήθηκαν πολύ περισσότερο στον τελευταίο τους δίσκο (wide) αφήνοντας έξω από την επιλογή των τραγουδιών που ερμήνευσαν ακόμη και τα πιο γνωστά παλαιότερά τους. Βοηθούμενοι και από τον καλό ήχο, έδωσαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους.

Οι HEFNER χωρίς να μας παίξουν πολύ ώρα, ανέβασαν γρήγορα το κέφι, ενθουσιάστηκαν και οι ίδιοι από τη συμμετοχή του κόσμου, και κύρια από το γεγονός ότι άκουγαν τους στίχους των τραγουδιών τους από το κοινό. Το κοινό που σχεδόν γέμισε το House of Art, και έκανε εμάς τους μακρυνούς ταξιδευτές να αναρωτιόμαστε για την ποιότητα της κρίσης των ιθυνόντων διοργάνωσης συναυλιών στη Θεσσαλονίκη, που σκίζουν τα ιμάτια τους για Deep Purple ή Afro Celt Sound System, Ζερβουδάκη και Δάντη, κ.λπ. Ο τελευταίος λοιπόν δίσκος των HEFNER, "we love the city" προσφέρθηκε απλόχερα, το ίδιο και τα κεράσματα σε ποτό, το ίδιο και η προσφορά σιγαρέτων από τον κόσμο (the hymn for alcohol & the hymn for the cigarettes), the greedy ugly people επί σκηνής χωρίς να το ερμηνεύσουν, to good fruit σε τρομερή συγκομιδή, μετέδωσαν τη χαρά για επικείμενο θάνατο της Θάτσερ στο the day that thatcher dies. Συνομιλία με τον κόσμο, αστειάκια, τρομερό happy ( ή χάπι) κούνημα του μπασίστα, ανέλπιστα κτενίσματα, και απουσία τρίχας από το αεικίνητο εμφανισιακά ξωτικό δεύτερο κιθαρίστα, πληκτρά, παιδί για όλες τις δουλειές (μέχρι και μελόντικα έπαιξε). Παρατηρήσεις γιατί o τραγουδιστής ήρθε χωρίς τα γυαλιά του, άμεση απάντηση ότι τα έχει στην τσέπη του, και γενικότερα ευχάριστα απλά τραγούδια που έβγαζαν οι HEFNER από τη μουσική τους τσέπη, με μια καταπληκτική άνεση, σαν να λές α, για να δω έχω ψιλά να πάρω ένα τηλέφωνο, αα κάτσε κουβαλάω τηλεκάρτα.

Πάντα είναι όμορφο να βλέπεις ένα συγκρότημα στη θετική καμπή της πορείας του, και τις προάλλες με τους HEFNER, τους είδαμε σε πολύ καλή στιγμή. Για αυτό ίσως αποκομίσαμε τόσο όμορφα και ευχάριστα συναισθήματα και ακούσαμε μουσική παιγμένη με τόση όρεξη. Αν και είναι άχρηστοι οι παραλληλισμοί, θυμήθηκα όταν πριν από μερικά χρόνια κατεβήκαμε στην Αθήνα να δούμε τους Boutique (που μόνο με τα singles τους μας είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον), με support τους Fairytale στο ΒΕΝΖΙΝΑ.

Oι HEFNER έδωσαν και αυτοί ένα live σε καλό timing, με καλό feeling ώστε να αντιληφθούμε τη φρεσκαδούρα της μουσικής.

Κυριάκος Σκορδάς