Η βραδυά ήταν εξ ολοκλήρου αντιστασιακή, ενημερωτική και κατουσία συμπαράστασης στους Τούρκους απεργούς πείνας, τόσο εντός των τουρκικών φυλακών, όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Διανεμήθηκε αρκετό ικανοποιητικό υλικό, έγιναν ομιλίες και χαιρετισμοί, αλλά νομίζω το πιο δυνατό σημείο ήταν η προβολή 20λεπτου ντοκυμαντέρ με τα βίαια γεγονότα καταστολής που έγιναν πρόσφατα σε τούρκικες φυλακές και σε πορείες και διαδηλώσεις. Το σύνθημα όχι στα λευκά κελιά ήταν το κυρίαρχο. Όποιοι βρέθηκαν τις προάλλες στο Αμφιθέατρο του Χημικού στο ΑΠΘ, σίγουραν ένιωσαν ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πόσοι βρέθηκαν; Πολλοί, ήταν γεμάτο.

Στη συνέχεια βγήκαν τα συγκροτήματα, πρώτα με άλλη σειρά από αυτή της αφίσας, και μετά και με άλλη σειρά από αυτή που ανακοινωνόταν, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα ψιλομπάχαλο, αλλά στην απλή κωμική διάσταση που ευγενικά εισέπραξε ο φοιτητής παρουσιασής, Πρώτα λοιπόν βγήκε ένα τριμελές σχήμα, οι Group Doga που έπαιξε παραδοσιακή τουρκική μουσική, με Τούρκο μεν ερμηνευτή και έλληνες τους δύο συνοδούς μουσικούς. Με βάση το συγκηνησιακό κλίμα η παρουσία τους ήταν και ευχάριστη και καλή και απέπασε το δυνατό, ζεστό χειροκρότημα του κόσμου.

Η κάπνα είχε γίνει ανυπόφορη (αλλά πάντα συμβαίνει αυτό σε παρόμοιες εκδηλώσεις), αλλά προς γενική έκπληξη ο ήχος ήταν πολύ καλός, χωρίς τσιρίγματα, τριγμούς, με άνετη πρωταγωνιστική δράση ολων των οργάνων. Από ότι είδα στην κονσόλα βρισκόντουσαν γνωστοί ηχολήπτες και μηχανικοί ήχου, που ξεπέρασαν το άχαρο κατηφορικό γεμάτο καθίσματα αμφιθέατρο. Οι Blues Wire ακολούθησαν, ταίριαξαν τα καλώδιά τους και επιδόθηκαν σε ένα ξεκάθαρο και δυναμικό rhythm n? blues, γρήγορο, με κέφι και με εμφανή την εμπειρία ενός σχήματος που έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες. Το κοινό ενθουσιάσθηκε και αν και καθιστό κουνήθηκε αρκετά.

Συνέχεια με τον Ντίνο Σαδίκη. Μαζί του για άλλη μια φορά οι DUENTE, και σίγουρα μετά και από την εμφάνιση τον Δεκέμβριο στην Υδρόγειο, στο φεστιβάλ της Διεθνούς Αμνηστίας, αποδεικνύεται ότι η μπάντα αναδεικνύει επιπλέον τη χαρισματική ερμηνευτική ικανότητα του Σαδίκη. Ανέβηκε με τρομερό κέφι, αγκαλιάστηκε με παλιούς φίλους, πήδηξε κάνα δυο φορές από τη σκηνή, χοροπήδησε και γοήτευσε με την αυθεντικότητα του. Φορούσε και μπλόυζάκι με τουρκικά συνθήματα και σίγουρα ήταν στο μεδούλι της προσπάθειας για αυτή τη συναυλία.

Ο Φώτης Σιώτας μετά άφησε τους Dunete, τον Σαδίκη, όπου τους συντρόφευσε με το βιολί του και παίρνοντας το συγκρότημά του, τους Ευοί Ευάν ανέβηκε το ίδιο συνεπαρμένος. Εδώ βέβαια ήταν επιφορτισμένος και να τραγουδάει. Πρώτη φορά τους έβλεπα τους Ευοί Ευάν, και τελικά αποδείχθηκε ότι κακώς δεν είχα άποψη για αυτούς. Ψυχεδελικός ήχος, περιστροφική μουσική, πολύ καλές κιθάρες και βιολί, δυναμικά έντονα στοχεία, και κυνικό καυστικό στίχο. Ακούγοντας μετά και τον δίσκο τους «Το τέλος θα είναι πάντα αρχή», και βλέποντας και ένα τόσο καλό live μπορώ να πώ ότι όντως πρόκειται για πολύ αξιόλoγη μπάντα. Να προσθέσω επίσης, κάτι που το θεωρώ σημαντικό, ότι οι Ευοί Ευάν εμφανίσθηκαν σε αυτή την εκδήλωση, όταν την ακριβώς επόμενη έπαιζαν μόνοι τους σε κανονική συναυλία στον Μύλο.

Ο Ζερβουδάκης τελικά δεν εμφανίσθηκε, και προσωπικά πιστεύω καλύτερα, για το μουσικό ύφος που κυριάρχησε. Τα ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, διψώντας για επικοινωνία με τον κόσμο αποζημίωσαν για το περασμένο της ώρας, για το τσούξιμο στα μάτια από τον καπνό, κινήθηκαν με ενθουσιασμό σε μια μπάρα 10 χρόνων που χωρίζει τον 1ο από τον πρόσφατο 2ο δίσκο τους. Και εδώ συνδετικός ιστός, καθώς ο Πάνος ο νέος κιθαρίστας τους (πρώην Empathy και νυν Ροδάμα), μας είχε ταρακουνήσει και με τους Duente και Σαδίκη. Αρκετός κόσμος άφησε τα καθίσματα του αμφιθεάτρου και συγκεντρώθηκε μπροστά στη σκηνή, χόρεψε και τραγούδησε μαζί με όλους τους υπόλοιπους, χαρίζοντας μια εμφανή ικανοποίηση στον Σαλβαδόρ και στα υπόλοιπα Μωρά.

Περασμένες τρεις κατηφορίσαμε προς τα σπίτια μας. Οι καλές συναυλίες αναζητούν ουσιαστικές αιτίες, και εδώ αυτό είχαμε, και με ειστήριο μόλις 2.000, και με 350 δρχ τη μπύρα (την κρύα μάλιστα).

Κυριάκος Σκορδάς