TOOL 16/12/2006 Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, Ελληνικό 27/12/2006

Tool – Live in Athens

Αντί προλόγου

Το “σκέφτομαι και γράφω” της ζωντανής εμφάνισης, ενός ιστορικού συγκροτήματος σαν τους Tool, δεν είναι και το πιο εύκολο ή βολικό πράγμα. Όσο και αν έχεις ασχοληθεί με το φαινόμενο, πάντα αυτό που θα έχεις σκεφτεί, νιώσει ή βιώσει μέσω της μουσικής τους, θα φαντάζει ελλιπές και στην καλύτερη περίπτωση αποσπασματικό.

Το ότι η εμφάνιση των Tool, περιλαμβάνεται στην κατηγορία των πιο περιζήτητων, ανατρεπτικών, “παύλα”, μυσταγωγικών, συναυλιακών γεγονότων που έχουν ποτέ οργανωθεί στη χώρα μας, δεν χωρά αμφιβολία.

Μπορεί να έχουν γίνει μέϊνστριμ, μα ούτε για μια στιγμή δεν έχουν αποχωριστεί την αίγλη του εστέτ χαρακτήρα τους, με τις αβανγκαρντικές υπερβάσεις.

Ο θεατής αμέσως μετά το τέλος, δεν είχε παρά να προσπαθήσει να συνέλθει, ανακτώντας τις αισθήσεις του, για να συνειδητοποιήσει τί τελικά ήταν αυτό που τον είχε διαπεράσει.

Μέθεξη σε ιδιότυπο παραλήρημα...

“…And the bad news is…there is no bad news, until we get there!”

Αυτός ήταν ο πρόλογος του τραγουδιστή James Maynard Keenan μέχρι που δυστυχώς φτάσαμε εκεί, μόλις τα μαστορέματα των τεσσάρων εργαλείων έλαβαν τέλος, ύστερα από μια εντυπωσιακή και απαιτητική για τις αισθήσεις εμφάνιση.

Η μουσική των Tool εξέπεμπε το φως της μακριά, σε στράβωνε για ν’αντιληφθείς τα γεγονότα και ν’αρχίσεις να τα χρησιμοποιείς, προκειμένου να συναντήσεις την δική σου ενδότερη και απόκρυφη πλευρά.

Με περισσότερα λόγια, η προσωπικότητά σου εκείνη τη στιγμή ταυτιζόταν με τα ασαφή όρια ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος θαυμαστού διαμετρήματος, ένα δημιούργημα που σου προκαλούσε κατάπληξη και φόβο από την τεχνική και ψυχοπνευματική τελείωση.

Ο καθένας πιστεύω, ζούσε ένα προσωπικό, ιδιότυπο παραλήρημα και αυτό του γράφοντος κορυφώθηκε με τα λυτρωτικά “Wings for Marie” και “10,000 Days”. Ποίημα απαλλαγής από το σκοτάδι, τον ψυχικό και σωματικό πόνο μιας κυριολεκτικής αναπηρίας, για την πολυπόθητη συνάντηση με το Θείο. Ολόκληρο χορό με χαοτικά πλήκτρα, εφέ και καπνούς είχαν στήσει για να υποδεχτούν-εισάγουν τα κομμάτια αυτά, που αυθόρμητα σε οδηγούσαν σε μια κλεφτή ματιά του υποσυνειδήτου. Η μέθεξη στο έπος σε οδηγούσε σ’ένα είδος αποχωρισμού σώματος-ψυχής και παρ’όλα αυτά προλάβαινες να νιώσεις το ανατρίχιασμα λίγο πιο πρίν.

Οι “μεταλλαγμένες” και μακρόσυρτες εισαγωγές των κομματιών, αποδείκνυαν έτσι ότι οι Tool το σκέφτονταν καλά και ξαναεφεύρισκαν τα κομμάτια πριν την περιοδεία, επιδεικνύοντας την ευρύτητα και τη διαρκή ανησυχία της σκέψης τους.

Επιπλέον, η αέναα σκοτεινή και γεμάτη οργή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τη διασπόρα Tool-ικής ενέργειας, επέφερε μια γλυκιά τρομοκρατία που προσπαθούσε να σε ξυπνήσει με το πιο προκλητικό και αφιλόξενο τρόπο. Σε μισούσε και πάραυτα, σε χάϊδευε με μελωδίες και αφοπλιστικούς ρυθμούς, για να σε καλοπιάσει. Η παραμικρή ανάσα, ήταν ανάσα δηλητηρίου και ζωής συγχρόνως, και κάθε φορά σε γέμιζαν με χαρμολύπη στις κατάλληλες δόσεις για να σε διχάσουν.

Βασικό λοιπόν στοιχείο, που ξεχώρισε τα κομμάτια από τις εκτελέσεις του δίσκου ήταν η ατμοσφαιρικότητα και οι τάσεις ψυχεδέλειας, τόση όση δεν είχαν οι Pink Floyd τα τελευταία δέκα χρόνια της καριέρας τους...(σ.σ. κι όμως ποτέ δεν πίστευα ότι θα ξεστόμιζα τέτοια κουβέντα) και φυσικά ήταν τόσο κινηματογραφικοί όσο δεν είναι τα post-rock, ambient συγκροτήματα του σήμερα. Προσθέστε λοιπόν και αυτά, στη λίστα με τα προσόντα ενός χαρισματικού συγκροτήματος που σίγουρα χαρακτηρίζεται άδικα ως prog-math-metal.

Περί χαμαιλεοντισμού σε οπτικά και ακουστικά μέσα

Αυτό όμως που έκανε ιδιαίτερα ξεχωριστούς τους Tool εκείνη τη βραδιά και που συγχρόνως πρόσθετε στην γοητεία της καλλιτεχνική τους αξίας, ήταν η έννοια τους για το κοινό και ο τρόπος διαροής της μουσικής τους προς αυτό. Το συγκρότημα φαίνεται να είχε λάβει σοβαρά υπόψη, πώς να κάνει το θεατή να περάσει όσο το δυνατόν πιο δημιουργικά το χρόνο του στο συναυλιακό χώρο.

Υπερπαραγωγή αλά Pink Floyd και Roger Waters και χρήση πολυμέσων με τέσσερις γιγαντοθόνες και βίντεο προβολές για να ενισχύουν την οπτικοακουστική εμπειρία. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στους video artists, που όχι μόνο ήξεραν πώς να χρωματίσουν με τα κλιπάκια τους τις νότες που έβγαιναν από τους ενισχυτές, αλλά δημιούργησαν ένα επιπλέον στρώμα ερεθισμάτων, συναισθημάτων και συνειρμών που τα έδενες με τη μουσική. Εύγε...

Μέσω λοιπόν της αντίληψης του συγκροτήματος περί live, ο ακροατής όχι μόνο συμμετείχε πιο ενεργά, αλλά έδειχνε να έχει πλήρως εισχωρήσει στην ατμόσφαιρα. Γινόταν ένας “χαμαιλέοντας” που χάζευε τη σκηνική παρουσία των τεσσάρων “εργαλείων”, παίρνοντας τα χρώματα των προβολέων, των ακτινωτών λέιζερ πάνω απ’το κεφάλι του και των ηχοχρωμάτων απ’τά κύματα που ξέβραζαν τα ηχεία.

Φυσικά, δεν έλειπαν και οι στιγμές αυτοσαρκασμού, όταν στο “Vicarious” σταμάτησαν στη μέση του κομματιού για πιούν ένα ποτηράκι κρασί..... έτσι για το κακό, ίσως για να δηλώσουν και να επιβεβαιώσουν το ίδιο το περιεχόμενο του κομματιού, περί επιδεικτικής ευζωίας και αποχαύνωσης ορμώμενη από το δυτικό τρόπο ζωής.

Μουσικοί υψηλών επιδόσεων...

Ο Keenan πίσω και υπερυψωμένος στη σκηνή, μετουσίωνε τις στουντιακές του “ψαλμωδίες”, υποδυόμενος διάφορους ρόλους και προσπαθώντας να αποτυπώσει με αργές κινήσεις τη μουσική. Θεατρικότητα που θύμιζε Peter Gabriel επί εποχή Genesis στα 70’s.

Ο κιθαρίστας Adam Jones , ακίνητος σαν καρφωμένος στη σκηνή, σεμνά και διακριτικά, κρατούσε καλά κρυμμένες τις εκφράσεις στο πρόσωπό του, που φυσιολογικά θα προκαλούσαν τα ξεσηκωτικά, κιθαριστικά του ριφ.

Ο μέγιστος τυμπανιστής Danny Carrey , ένας από τους πιο σπάνιους και χαρισματικούς ντράμερ στο πλανήτη, ήταν ο πόλος έλξης για το κοινό που με τα ασύλληπτα, εξωγήινα γυρίσματα και ρυθμολογίες, σου διέγειρε τη μαθηματική σκέψη.

Για το τέλος, ο βρετανός της παρέας Justin Chancellor , επιτελούσε με πάθος το δικό του έργο, πρωτοτυπώντας με γεμίσματα πριμαριστών μπασογραμμών που συναγωνιζόντουσαν τη μελωδικότητα του κιθαρίστα.

Μύθος εν όψει..

Όλο αυτό το καλλιτέχνημα ογκόλιθος (που φυσικά δεν οφείλεται στα αποσπασματικά αντιχριστιανικά μηνύματα), προσφερόταν από τους Tool μ’ένα τρόπο ανατρεπτικό, που δεν ήταν απλά μια προσπάθεια καλλιτεχνικής και πνευματικής υπέρβασης...

Ύστερα από αυτό, καταλαβαίνεις ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν ήρθε εδώ για να γράφεται σε μουσικούς τύπους και να συζητιέται στις εισόδους/εξόδους συνοστισμένων συναυλιακών χώρων. Ήρθε εδώ για να μείνει και να βιώνεται αιώνια σαν φαινόμενο διαχρονικό, που ρουφάει αίμα για να σου δίνει εκστατικές περιδινήσεις.

Ψυχή αντί για ύλη...

Οι τυχεροί λοιπόν, της ευλογίας των Tool, ας χαρούνε τώρα για το υπόλοιπο, ζώντας με τις αναμνήσεις της μυσταγωγικής εμπειρίας εκείνης της βραδιάς!!!

Ας περιπλανηθούν ανέμελα σε εκκεντρικές και δαιμόνιες στενωπούς...

Στην υγεία τους...

Υ.Γ.-1 Το μόνο τρωτό σημείο της συναυλίας που εκφράστηκε ως παράπονο από πολλούς δεν ήταν άλλο από το χαμηλό στήσιμο της σκηνής που απέτρεπε την οπτική επαφή με το γκρούπ και την άνετη απόλαυση της συναυλίας, μιας και στη καλύτερη περίπτωση, έπρεπε να στέκεσαι στις μύτες των ποδιών σου.

Και επιπλέον, ήμαρτον... με τα κομμάτια, τρίτης διαλογής beat, που ακολούθησαν τη συναυλία. Αργά ή γρήγορα θα ξεκουμπιιζόμασταν ρε παιδιά.

Υ.Γ.-2 Παρά τα όποια γράφτηκαν πιο πάνω, το Atraktos δεν κάνει μισές δουλειές, και ζητάει λοιπόν για πρώτη φορά, τα δικά σας σύντομα σχόλια και σκέψεις πάνω στο συγκεκριμένο live. Στείλετε τα στο e-mail πιο κάτω (ή αυτό του περιοδικού) και αυτά θα δημοσιευθούν. Η άποψη που τελικά θα διαμορφωθεί ύστερα από τη καταχώρηση των δικών σας σχολίων, γι’αυτήν την ιστορική πλέον εμφάνιση για τα ελληνικά δεδομένα, θα είναι σφαιρικότερη.

Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com

Atraktos.Net