Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι Κεν Λόουτς 8/1/2007

Και ενώ όλοι έχουν μπει και όλα κινούνται στον χριστουγεννιάτικο χορό του καταναλωτισμού και της κάλπικης ευτυχίας, ένα σινεμά στο Ηράκλειο (κόντρα σε όλες τις προσδοκίες) άρχισε να προβάλει την νούμερο ένα πολιτική ταινία της χρονιάς, το « ο άνεμος χορεύει το κριθάρι » του γίγαντα Κεν Λόουτς . Χωρίς να έχω την ευκαιρία να την παρακολουθήσω λίγους μήνες πριν όταν πρωτοβγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, δεν ήθελα και πολύ, τη δεύτερη μέρα που προβαλλόταν πήγα και την είδα. Και εντυπωσιάστηκα ομολογουμένως.

Πριν κάνω οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης της ταινίας, θα ήθελα να πω ότι το θέμα των διαφορών μεταξύ Αγγλίας-Ιρλανδίας πρώτον ποτέ δεν το κατάλαβα και δεύτερον ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Για αυτό οποιαδήποτε απόπειρα πολιτικής ανάλυσης της ταινίας κάθε αυτής μπορεί να είναι από αδιάφορη μέχρι λανθασμένη. Γι αυτό παρακαλείσθε για την επιείκεια σας. Ευχαριστώ ( καλά ε; τι ευγένεια, τι πολιτισμός, τι ανατροφή. Δεν μπορείτε να πείτε, ε, σας αποστόμωσα )

Καταρχήν το στόρι: σε ένα χωριό της Ιρλανδίας το 1920, δύο αδέρφια γίνονται μέλη σε μία πολιτική-στρατιωτική ομάδα (δεν κατάλαβα ποια ομάδα είναι αυτή ομολογουμένως) ενάντια στους κατακτητές Άγγλους, οι οποίοι ταπεινώνουν, εξευτελίζουν και δεν διστάζουν ακόμα και να σκοτώσουν τον ντόπιο πληθυσμό. Ενώ στην αρχή, τα δύο αδέρφια υπερασπίζονται τα ιδανικά τους ενάντια στον κοινό εχθρό, στη συνέχεια και μετά τη συμφωνία του Ντέιλ το Δεκέμβρη του 1921, τα δύο αδέρφια αλλάζουν στρατόπεδο και γίνονται από σύμμαχοι εχθροί κατά τη διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου που διήρκεσε μέχρι το 1923. Όπως σε κάθε εμφύλιο πόλεμο, έτσι και εδώ αυτό που θέλει ουσιαστικά να δείξει ο σύντροφος Κεν, είναι η απόλυτη πίστη σε συγκεκριμένα ιδανικά (είτε αυτά αφορούν σε ιδέες είτε σε πράγματα. Οι αγώνες πάντα καθοδηγούνταν είτε από την επιθυμία του ανθρώπου για τις πλέον ουτοπικές καλύτερες μέρες, είτε από την επιθυμία του ανθρώπου για την εξουσία και το χρήμα και την εκπλήρωση των προσωπικών του επιλογών και φιλοδοξιών) η οποία μπορεί να χωρίσει ακόμα και οικογένειες.

Ενώ το πρώτο μέρος της ταινίας περιορίζεται να δείξει την ωμότητα των Άγγλων κατακτητών και την προσπάθεια των Ιρλανδών ανταρτών για υποτυπώδη αντίποινα, το δεύτερο μέρος αποτελεί ουσιαστικά ένα κατηγορώ και μία αποστροφή προς τον εμφύλια διαμάχη που εκκολάπτεται.

Προσπαθώντας να γίνω περισσότερο σαφής πάνω στο θέμα της Ιρλανδίας, ιστορικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 20 οπότε και έγινε η ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, η Αγγλία κράτησε το τμήμα της Βόρειας Ιρλανδίας όπου υπήρχε το μεγαλύτερο κομμάτι των προτεσταντών στη χώρα. Η Νότια Ιρλανδία είναι αυτή που ανεξαρτητοποιήθηκε ουσιαστικά με πλειονότητα πληθυσμού αυτή των καθολικών. Ο Λόουτς στην ταινία καταπιάνεται με την ανεξαρτησία ολόκληρης της Ιρλανδίας και όχι μόνο με το κομμάτι των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν με το να διατηρήσει η Αγγλία την κυριαρχία της στο βόρειο τμήμα του νησιού. Αυτό το αναφέρω γιατί υπάρχει μία σύγχυση στο θέμα της Ιρλανδίας η οποία δεν ξεδιαλύνεται εύκολα ομολογουμένως.

Η ταινία είναι για συγκεκριμένα γούστα, παρόλα αυτά την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε ανθρώπους που έχουν την διάθεση να προβληματιστούν πάνω σε πολιτικά ζητήματα εν γένει και όχι μόνο σε φανς του Λόουτς.

Δέσποινα Καβουσανάκη