AU THEATRE DES SONS IMAGINARIES NEON Poeta Negra 17/1/2007

Το 2006 έκλεισε για τη θεσσαλονικιώτικη Poeta Negra με το χαρακτηριστικό ότι ήταν η πιο παραγωγική χρονιά της σε κυκλοφορίες. Αρχές του έτους προσέφερε στο μουσικό κοινό τις δεύτερες δουλειές των Dani Joss και Peekay Tayloh , ενώ στα τέλη του παρουσίασε για πρώτη φορά τους καλλιτέχνες που κινούνται κάτω από τα ονόματα Spyweirdos και Neon . Αν και τις δύο από τις τέσσερις κυκλοφορίες δεν τις άκουσα –για να κάνουμε έναν μίνι απολογισμό- εντούτοις μπορεί να τεθεί ως δεδομένο ότι για μια ακόμα φορά τα κατάφερε στο να ικανοποιήσει τόσο τα μουσικά όσο και τα αισθητικά μας κριτήρια. Για τον Dani Joss είμαι σίγουρος πως η δουλειά του είναι ένα βήμα παραπέρα από το ep που είχε παρουσιάσει πριν δύο χρόνια και με είχε συνεπάρει, ενώ για τον Spyweirdos θα σας τα γράψει σύντομα ο Γιώργος Γαλάνης, του οποίου το μουσικό κριτήριο εκτιμώ. Όσο για τον Peekay Tayloh , του οποίου το νέο άλμπουμ με συντρόφευσε σε κάποιες δύσκολες μέρες του περυσινού Φεβρουαρίου, μπορώ να σας εκμυστηρευτώ ότι ναι μεν δεν διαφοροποιήθηκε τόσο πολύ από τον προκάτοχό του, αλλά μάλλον τελειοποίησε το ήδη γνωστό ηχητικό του στυλ.

Οι Neon , το άλλο νέο γκρουπ της Poeta, είναι το ντουέτο του Βύρωνα (από τους Byron’s Girlfriend , αν τους θυμάστε) και του Chris Setel και έχουν ως βάση τους την πρωτεύουσα. Στο ντεμπούτο τους με τον τίτλο Au Theatre Des Sons Imaginaries (το θέατρο των φανταστικών ήχων) στοχεύουν σε δύο πράγματα: στο να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία για την έκφραση των μουσικών ιδεών τους και στο να προκαλέσουν στον ακροατή αισθήματα νοσταλγίας. Οι στόχοι αυτοί, που έχουν αποτελέσει πολλές φορές λόγους για να «φάνε τα μούτρα τους» πολλοί ηλεκτρονικοί καλλιτέχνες, στα χέρια των Neon επιτυγχάνονται αμοιβαία. Κι αν ο πρώτος από τους δύο αφορά κυρίως το ίδιο το συγκρότημα (δηλαδή το να χρησιμοποιούν αποκλειστικά τα laptop τους ως μουσικά όργανα) και λιγότερο τον ακροατή, είναι ο δεύτερος που κάνει την ειδοποιό διαφορά. Διότι μέσα από τα δώδεκα ηχητικά τοπία που δημιουργούν ακολουθώντας ambient και post rock φόρμες, προκαλούν ένα ξύπνημα νοσταλγικών αναμνήσεων, ένα ταξίδι τόσο σε πραγματικές όσο και σε φανταστικές στιγμές. Ένα 49λεπτο έργο που με άξονα το μουσικό παρελθόν (είναι πολλές φορές που συναντιέσαι με τις καλύτερες στιγμές του Kevin Shields στους My Bloody Valentine , ή του Fennesz για τους νεότερους) κοιτάει έντονα και ουσιαστικά επαναχαράσει το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής.

Το Au Theatre Des Sons Imaginaries είναι αποκλειστικά ένα ορχηστρικό πόνημα του οποίου τα δώδεκα κομμάτια τιτλοφορούνται όλα στη γαλλική γλώσσα. Αυτό αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο που συμβάλλει στην εκλεπτυσμένη του μορφή, φανερώνοντας επιρροές από τη αγαπημένη μας γαλλική κουλτούρα (ο Chris Setel είναι αυτός που σχετίζεται με τη Γαλλία). Μπορείτε λοιπόν να το τοποθετήσετε επάξια δίπλα στα cd της Colleen ή του Fennesz , αφού όπως και αυτοί, έτσι και οι Neon μπορεί να μην είναι ηχητικά ριζοσπαστικοί, αλλά δεν καταντούν και ηλεκτρονικά «σπαστικοί».

Κώστας Παπασπυρόπουλος