PORCUPINE TREE 26/3/2001 Jazzhaus - Freiburg, Γερμανία 30/3/2001

Οι Porcupine Tree στο... πού; Λοιπόν, να εξηγηθώ: Η ζωή με έφερε να κατοικίσω τους 3 μήνες της φετινής άνοιξης στο Freiburg. Το Freiburg βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Γερμανίας, κοντά στη λεγόμενη γωνία, δηλαδή το σημείο που τέμνονται τα σύνορα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ελβετίας. Έχει 200.000 κατοίκους και η πολιτιστική του κίνηση είναι μέτρια έως καλή. Κάπου κάπου κάνει την εμφάνισή του και κάποιο συγκρότημα της "ανεξάρτητης" μουσικής σκηνής. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα, οι Porcupine Tree, πέρασε τη Δευτέρα από τα "μέρη" μας.

Τους Porcupine Tree τους είχα δει πριν από μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, τότε που γνώριζαν την μεγαλύτερη αποδοχή με το άλμπουμ Signify. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα βρει αρκετά υποτονικούς τότε και δεν είχα φύγει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Έτσι, πηγαίνοντας προχθές στη συναυλία, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για το τι θα παρακολουθούσα.

*2*Η συναυλία ξεκίνησε με ένα συγκρότημα έκπληξη. Οι Ole Lukkoye είναι μια μπάντα από την Αγία Πετρούπολη, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα. Η μπάντα αυτή μας εισήγαγε με έναν εκπληκτικό τρόπο στους ethno-trance ήχους της, κάνοντας ακόμα και τους, σχετικά, κρύους Γερμανούς να ενθουσιαστούν. Τους συνιστώ ανεπιφύλακτα για το επόμενο Γαία.

Αφού οι roadies των Porcupine Tree έδωσαν τα συγχαρητήριά τους στους Ole Lukkoye, ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή το συγκρότημα του Steven Wilson. Ο ίδιος, φορώντας παρόμοια γυαλάκια με αυτά που φορούσε την προηγούμενη φορά, αλλά έχοντας κόψει την αλογοουρά, έδειχνε αρκετά ευδιάθετος και έδωσε το έναυσμα για το ξεκίνημα. Από την αρχή φάνηκε ότι το live αυτό δεν θα είχε καμία σχέση με την υποτονικότητα της άλλης φοράς. Οι δυνατές κιθάρες, τα ακόμα πιο δυνατά τύμπανα και οι ενορχηστρώσεις, που κάποιες στιγμές έμπαιναν στα χωράφια του metal, δημιούργησαν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Οι Porcupine Tree αφιέρωσαν αρκετό χρόνο στο τελευταίο τους άλμπουμ, το Stupid Dream, έκαναν όμως περάσματα από πολλά άλμπουμ τους, φτάνοντας ακόμα και στο πολύ παλιό, Up The Downstair.

Λίγο πριν από το τέλος, ο Steven Wilson έκανε ένα μικρό αστειάκι: Μίλησε για τα 100 χρόνια pop μουσικής, στα οποία γράφονται συνεχώς τραγούδια αγάπης, αναφέρθηκε και αυτός στην Britney, και αφιέρωσε σε όλους μας το Hatesong. Μετά από 75 λεπτά δυναμικής εμφάνισης, οι Porcupine Tree μας αποχαιρέτησαν, για λίγο φυσικά. Στο πρώτο encore το μισογεμάτο Jazzhaus πήρε "φωτιά", μιας που οι βρετανοί φίλοι μας έπαιξαν το Voyage 34. Αυτό που δεν περίμενα ήταν το δεύτερο encore, το οποίο ζητούσαν επίμονα οι ζεστοί πια Γερμανοί, όπου τελικά ακούσαμε το Signify. Μ´ αυτά και μ´ αυτά συμπληρώθηκαν τελικά 100 λεπτά μιας πολύ καλής εμφάνισης και όλοι αποχωρήσαμε πολύ ευχαριστημένοι.

Στις 20,21 στην Αθήνα και στις 22 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη θα βρίσκονται οι Porcupine Tree, ίσως στην καλύτερη φόρμα τους από ποτέ. Θα ήταν καλό να μην τους χάσετε

Κώστας Παπασπυρόπουλος