LITTLE MISS SUNSHINE Jonathan Dayton & Valerie Faries 19/1/2007

Charles Mingus. Δεν είχα δώσει ποτέ πολύ σημασία σε αυτόν τον μέγιστο μουσικό που από τη στιγμή που ένας φίλος μου μού έδωσε ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του δεν λέω να τον βγάλω από το cd player. Είναι εξαιρετικός, έχει πάθος, έχει εκπληκτική ατμόσφαιρα,οι νότες ρέουν χωρίς κανένα εμπόδιο και εσύ απολαμβάνεις πάντα με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι jameson αγκαλιά. Ξεκίνησα πάλι στραβά ρε γαμώτο αλλά τι να κάνω που με το που έκατσα μπροστά από τον υπολογιστή για να γράψω την κριτική, έβαλα πάλι μπρος το Mingus Mingus Mingus mood.

Τέλος πάντων. Και για να τελειώνουμε μια και καλή με το θέμα, ακούστε jazz. Ξεκινήστε με τους κλασικούς, περάστε από τους αυτοσχεδιασμούς και το fusion και καταλήξτε στον Mingus. Μάλιστα αυτό είναι.

Κατά τα άλλα αυτά. Τι να πω τώρα για την ταινία με το όνομα Little Miss Sunshine που πήγα να δω το Σάββατο το απόγευμα σε ένα κατάμεστο για τα δεδομένα της ταινίας αυτής και για το νωρίς της ώρας σινεμά, δεν ξέρω.

Η ουσία είναι ότι είχα διαβάσει αρκετά ικανοποιητικές κριτικές για μία ταινία που κατά πώς ειπώθηκε συνδύαζε στοιχεία από το Happiness του Τοντ Σολόνζ, μία ταινία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η οποία αποτελεί κατά τη γνώμη μου την ουσία του σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Βεβαίως, η ταινία που είδα καμία μα καμία σχέση δεν είχε με την προαναφερθείσα. Ήταν απλά μία αρκετά απλοϊκή ταινία η οποία αν και αρχίζει πολύ συμπαθητικά και γλυκά, εντούτοις καταλήγει ένα τυπικό χολιγουντιανό φιάσκο.

Με λίγα λόγια, η ταινία μας παρουσιάζει την οικογένεια Χούβερ, της οποίας τα μέλη είναι αρκετά εκκεντρικά σε σημείο μάλιστα να καταντάει γελοίο η σε τέτοιο βαθμό εκκεντρικότητά τους (πάντα κατά τη γνώμη μου, είπαμε!). Η μαμά είναι ψυχωτική, ο γιος έχει πάρει όρκο σιωπής, η ασχημούτσικη κορη (πολύ καλό το κοριτσάκι που το υποδύεται, φοβερή ενημέρωση σας προσφέρω διάολε!) είναι ψώνιο, ο παππούς είναι ναρκομανής, ο θείος είναι αυτοκαταστροφικός γκέι και ο μπαμπάς αποτυχημένος έμπορος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όλη λοιπόν αυτή η γκρούπα (τιμή και δόξα στο σύντροφο Λένιν! Όχι τίποτα άλλο αλλά η λέξη γκρούπα κάτι μου έκανε) ξεκινάει με ένα σαράβαλο βαν για την Καλιφόρνια προκειμένου η κόρη να πάρει μέρος στα παιδικά καλλιστεία. Αρχίζει λοιπόν ένα road movie που στηρίζεται αποκλειστικά στις συμπτώσεις (φτηνό το κόλπο με τον γκέι θείο να ψωνίζει τα πορνοπεριοδικά και να συναντάει όλως τυχαίως τον πρώην φίλο του. Κακή ιδέα ο θάνατος του παππού που έδινε μπρίο και ζωντάνια στην παρέα. Τραβηγμένο από τα μαλλιά το επεισόδιο όπου ο γιος διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του και άλλα πολλά) και σε ένα φινάλε αρκετά προβλέψιμο και καθόλου έξυπνο.

Δεν αμφιβάλω ότι η ταινία είναι διασκεδαστική και όπως είπα αρκετά συμπαθητική, αναφερόμενη αποκλειστικά όμως στο πρώτο μέρος. Παρόλα αυτά, τα καλλιστεία και δη τα παιδικά είναι ένα θέμα που σηκώνει αρκετή κριτική ακόμα και στα πλαίσια μιας ταινίας. Γι αυτό κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να πει πολύ περισσότερα τόσο σε αυτό το θέμα όσο και στις σχέσεις μίας τυπικής αμερικάνικης οικογένειας που αποτελούν ουσιαστικά οι Χούβερ.

Δέσποινα Καβουσανάκη