Ξεκινάω αυτό το άρθρο με πρόλογο φιλοσοφικού και σαφώς ανωτέρου επιπέδου. Ανάμεσα στους φαν της ηλεκτρονικής psychedelic - trance μουσικής και τους πατροπαράδοτους ροκάδες - χεβυμεταλλάδες ως γνωστόν υπάρχει ένα τεράστιο μουσικό χάσμα (δε θα το ξεφτιλίσω το θέμα για να μιλήσω για φαρδιά, χαμηλοκάβαλα παντελόνια και ασφυκτικά στενά, μαύρα jeans). Το χάσμα αυτό ήρθαν να το γεφυρώσουν οι Ozric Tentacles με το live που έδωσαν την Παρασκευή 6 Απριλίου στο Club του Μύλου.

Μια εβδομάδα περίπου πριν εμφανίστηκαν οι πρώτες διαφημίσεις τόσο στους δρόμους της πόλης όσο και στα τοπικά ραδιόφωνα. Αναπάντεχα και εντελώς ξαφνικά δηλαδή από εκεί που δεν το περιμέναμε, οι Ozric Tentacles θα ερχόντουσαν στη Θεσσαλονίκη για ένα live με τρελές υποσχέσεις για οπτικοακουστικά μπιχλιμπίδια που θα μας άφηναν όλους άφωνους και φανταστικά ψυχεδελικά ταξίδια σε άλλες διαστάσεις. Όπως αποδείχτηκε αληθινή ήταν μόνο η υπόσχεση του ερχομού τους.

Το live ξεκίνησε περίπου στις 11 παρά και το club του Μύλου ήταν ήδη γεμάτο από πριν (εγώ έφτασα εκείνη την ώρα περίπου και το βρήκα γεμάτο). Ο κόσμος πολύς και ποικίλος στα πλαίσια του "όπως το φανταζόμουνα". Όταν οι Ozric ανέβηκαν στη σκηνή άρχισαν οι εκπλήξεις. Κιθαρίστας - αναλογικοπληκτράς (από εδώ και πέρα θα αναφέρεται ως "Bon Jovi"), μπασσίστας, φλαουτοφλογερο_και_ο,τι_να_´ναι_πνευστός (από εδώ και πέρα θα αναφέρεται ως "Πνευστός"), drummer και αναλογικοsampler πληκτράς ήταν η σύνθεσή τους. Το live τους ήταν το κατάλληλο για heavy metalλάδες της δεκαετίας του ´80 χρήστες παραισθησιογόνων ναρκωτικών ουσιών (βλ LSD και τέτοια!).

Για 30 περίπου λεπτά το μικρόφωνο του "Πνευστού" ήταν κλειστό οπότε δε χαρήκαμε όσο θα έπρεπε την έναρξη. Μετά από πολλά μπινελίκια του κοινού το μικρόφωνο άνοιξε αλλά ουσιαστική διαφορά στο συνολικό ήχο δεν παρατηρήθηκε. Για να τελειώνω την περιγραφή του "Πνευστού" δε θα πρέπει να λησμονήσω να αναφερθώ στις χαρακτηριστικές γκριμάτσες του που φανέρωναν μια τάση σαρκασμού παράλληλα με θαυμασμό στον tripάτο ήχο όσο και στα φουτουριστικά (..?..) οπτικά effects που τον συνόδευαν (βλ. ζελατίνες μπροστά από προβολάκια που στριφογύριζαν από ήλιους μέχρι και σπερματοζωάρια στον υπερσύγχρονο μπερντέ που είχε αναρτηθεί πίσω τους).

Χαρακτηριστική μορφή του live ήταν ο r-α-ck κιθαρίστας "Bon Jovi" που καλό θα ήταν ως φιλική συμβουλή να αλλάξει μπάντα (θα ήταν η καλύτερη μουσική μεταγραφή αν τον έπαιρναν οι Iron Maiden) ή να αφοσιωθεί πλήρως στα αναλογικά μπλιμπλίκια που τόσο καλά τα χρησιμοποιούσε. Για να μην παρεξηγηθώ δεν κατηγορώ το style του ούτε και την τεχνική του αλλά ο ήχος του προδιάθετε σε χορό της πιτυρίδας (το γνωστό σε όλους μας head banging) και όχι σε ψυχεδελικά trips.

Τα καλύτερα έχω να πω για τα υπόλοιπα μέλη των Ozric που στάθηκαν άξια στο ύψος των περιστάσεων και κάλυψαν με τον καλύτερο τρόπο τις προσδοκίες μου για αυτό το live. Η ίσως παρεξηγήσιμη "κακία" που μπορεί να εκλάβει κανείς από τα παραπάνω δεν προέρχεται από άσχημα αισθήματα προς τους Ozric, αλλά από προσωπική απογοήτευση από το συνολικό αποτέλεσμα της συναυλίας. Κοινώς άλλα περίμενα ως fun των Ozric και άλλα ήρθαν μπροστά μου.

Φιλοσοφικά όπως άρχισα έτσι και θα τελειώσω λέγοντας ότι το μοναδικό trip που μου προσέφερε αυτό το live ήταν και το όχι και τόσο ψυχεδελικό trip προς την έξοδο που το περίμενα αγωνιωδώς λόγω της υπερβολικής ζέστης που επικρατούσε στο club, αλλά και του ελαφριάς μορφής πρηξίματος των (Ozric) testicles μου από τον άκρατο rock-ισμό που δεν περίμενα να ακούσω σε μια ηλεκτρονικοpsychedelic συναυλία.

Οδυσσέας Ράπαντας