PORCUPINE TREE #1 22/4/2001 Μύλος, Club 3/5/2001

Υποτίθεται ότι υπάρχουν κάποια ονόματα και κάποιες μπάντες που, τουλάχιστον οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης συνηθίζουν κάθε ένα, δύο ή το πολύ τρία χρόνια, να βλέπουν στην πόλη τους. Ορισμένα από αυτά τα ονόματα έχουν καταντήσει γραφικά και νέο αποτελεί όχι ο ερχομός τους αλλά η απουσία τους. Αλλάζω θέμα γρήγορα γιατί πάω να ανοίξω μεγάλη συζήτηση και δεν είναι της στιγμής και λέω ότι αν και οι PORCUPINE TREE έχουν έρθει κάμποσες φορές στην πατρίδα μας και δη στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ο ερχομός τους ήταν για εμένα μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη που κατέληξε σε πάρα πολύ ευχάριστη εμπειρία.

Δυστυχώς οι Porcupine Tree ήταν στο top 10 της λίστας των συγκροτημάτων που δεν ήμουν τυχερός να δω ποτέ live, συγκροτημάτων που όταν μπορούσαν αυτοί δεν μπορούσα εγώ. Ευτυχώς το βράδυ της Κυριακής 22-4-2001 μπορούσαμε όλοι.

Ολόκληρη η Κυριακή μου δεν είναι και από τις καλύτερες, έφτασα με έναν τρισδιάστατο πονόκοιλο (ή κοιλόπονο) στο club του Μύλου. Ο κόσμος ήταν αρκετός προς πολύς και σκεφτόμουν ότι το σκηνικό μου φαινόταν γνωστό, ο άπειρος κόσμος μέσα στη άπειρη ζέστη γραφική πια στο συγκεκριμένο χώρο. Τα πράγματα όμως ήρθαν διαφορετικά. Όταν ξεκίνησε το live οι Porcupine Tree ως άλλοι Maalox θεράπευσαν αμέσως τον πόνο μου σωματικό (λόγω του στομαχιού μου) και πνευματικό (λόγω της βαρεμάρας που με έδερνε ολόκληρη την ημέρα).

Κορυφαία μορφή της συναυλίας ο drummer σκαντζοχοιρόδεντρος που έδωσε ρέστα αλλά και τον καλύτερό του εαυτό επιδεικνύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ποσότητα και την ποιότητα των οργάνων του. Δεν σταμάτησε όμως μόνο εκεί, τραβώντας βίαια μπροστά του το μικρόφωνό του όσες φορές ήταν απαραίτητο έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς τραγουδιστίσκους δείχνοντάς τους την σημασία που πρέπει να δίνουν στην περίπτωση που θέλουν να χρησιμοποιήσουν background vocals. Έτσι με μεταFloydικά και μεταQueenικά vocals έδωσε σε αυτό το space voyage (34..?) την πρέπουσα μελωδική πινελιά. Σίγουρα όμως δεν ήταν μόνος του. Και οι υπόλοιποι σκαντζόχοιροι πάνω από το δέντρο τους ήταν πραγματικά ό,τι περίμενα και έπρεπε να ακούσω, ιδιαίτερα μετά την προσωπική μου απογοήτευση από το live των OZRIC TENTACLES. Ελάχιστη ήταν η στεναχώρια μου επειδή δεν ακούστηκαν tracks όπως το STARS DIE ή το SYNESTHESIA αλλά μου πέρασε σύντομα ιδιαίτερα όταν έμαθα από παλιότερους ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός μια που δε συνηθίζεται στα live τους να παίζουν τέτοια "σουξέ".

Το βράδυ κύλησε για μένα άκρως συγκινητικό ιδιαίτερα όταν ακούστηκαν τα RADIOACTIVE TOY και VOYAGE 34 που έχω ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Έτσι μια συναυλία, tribute θα μπορούσαμε να πούμε στους νέους Porcupine Tree αυτούς των STUPID DREAM και LIGHTBULB SUN, έφτασε στο τέλος της. Στο τέλος του έφτασε και αυτό το άρθρο βρίζοντας τις στιγμές που έπρεπε να περάσω διαφορετικά στα προηγούμενα live τους, ακόμα συγκινημένος για το live που παρακολούθησα και εν μερικώς διψασμένος για τα καινούρια, για τα άλλα live που θα έρθουν και θα στιγματίσουν κάποιες από τις νύχτες μου.

Οδυσσέας Ράπαντας