SERPENTINE (+ FRIENDS) - PATRICK DUFF - SPECTRAL FIRE 1/2/2007 AN club 7/2/2007

Μετρό, στάση Πανόρμου... αφίσες με διαφήμιση “καταξιωμένων” έντεχνων λαϊκών τραγουδιστών. Και το ερώτημα που γεννήθηκε λόγω της αδράνειας, αν όχι της οκνηρίας της στιγμής, ήταν γιατί να οδεύω προς ένας μέρος για να παρευρεθώ στη συναυλία νεανικής, μη “δοκιμασμένης” μπάντας σαν τους Serpentine, και να μην προτιμώ τη σιγουριά μιας λύσης σαν τη προηγούμενη για παράδειγμα.

Η ερώτηση μάλλον αφελής, μιας και ήδη υπάρχει έτοιμη απάντηση: Γιατί πολύ απλά, θές να συμμετάσχεις στα δρώμενα μιας πόλης, παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στα μουσικά της πράγματα.

Γι’αυτό πήγαμε να δούμε τους Serpentine , για να ήμαστε παρόντες όταν άνθρωποι με φρέσκιες ιδέες, που έχουν να προτείνουν κάτι το διαφορετικό, θα ξεδιπλώνουν τις δικές τους αντιλήψεις μέσα από το μουσικό τους έργο.

Αρχικά λοιπόν, είχαμε τον πρώην τραγουδιστή των Strangelove, Patrick Duff .

Ευέξαπτος ( Will you let me sing one fuc** song without talking, otherwise I can use my amp …), μα μάλλον δικαιολογημένος μιας και το ελληνικό κοινό εξηγούσε για μια ακόμη φορά, την αδυναμία του να συλλάβει ένα έργο χωρίς τη στοιχειώδη κουβεντούλα εντός του συναυλιακού χώρου (επιτέλους, πότε θα δείξετε κατανόηση εσείς οι καλλιτέχνες...).

Απλή τραγουδοποιία, μια ακουστική κιθάρα, βασικά ακόρντα και μερικά αρπίσματα, φιλτραρισμένα όλα με πάθος, ήταν αρκετά για να σε οδηγήσουν στη φόρτιση. Ματιά παρανοϊκού με πλήρη επίγνωση της κατάστασής του, έτσι ώστε να θεωρείται παράφρων σε “λογικά” πλαίσια και να μπορεί να ανεβαίνει πάνω και σε μουσική σκηνή. Κάτι τέτοιο θύμιζε το ύφος του και ο τρόπος που άρθρωνε τους στίχους στο εναρκτήριο κομμάτι, που τραγούδησε ακαπέλα, απαγγέλνοντας λόγια με τη φωνή του να προκαλεί ρίγος και να σε οδηγεί στα κρυφά λημέρια του τραγουδοποιού.

Τιμώμενο “πρόσωπο” οι γυναίκες.. Γυναίκες κατάλοιπα σε αντρικές ψυχές (“ Spiderwoman ”), γυναίκες που δεν μιλούν μα μόνο αφουγκράζονται, γυναίκες που δαιμονικά σε βασανίζουν... Χαρακτηριστική ήταν και η εξιστόρηση για τη αξία της ζωής και τη καθημερινότητας του ανθρώπου, στην μπαλάντα “ Dead man singing ”, εμπνευσμένη από το στιγμιαίο θάνατο του τραγουδοποιού στα εικοσιεννιά του.

Για την συνέχεια άλλη μια έκπληξη, πολλά υποσχόμενη για το μέλλον, ήταν η μπάντα της εγχώριας indie σκηνής, οι Serpentine.

Υποσχέσεις που αφήνονταν μέσα από την τήρηση μιας σειράς προϋποθέσεων, απαραίτητες για τη θετική εξέλιξη του γκρούπ. Γνώση για τα όργανα, ενέργεια και φυσικά όρεξη για δημιουργία... Συνταγή που φυσικά μπορεί να δέσει αν υπάρχουν και οι κατάλληλες δόσεις υπομονής.

Η αύρα που διαχεόταν λοιπόν από τη μουσική των Serpentine, ξεσήκωνε το κοινό ή το οδηγούσε σε πιο ρομαντικές στενωπούς. Σου έδιναν να καταλάβεις ότι δεν παίζουν για τα μάτια του κοινού, αλλά πολύ περισσότερο ήθελαν να παίξουν με τις διαθέσεις και ειδικότερα αυτές της καρδιά σου.

Αξίζει φυσικά να σημειωθούν ο ιδρώτας που έχυσε ο ντράμερ λόγω εμφάνισης με κουστούμι και γραβάτα, καθώς επίσης και οι συμμετοχές του κιθαρίστα των My Wet Calvin και φυσικά της Monika στα φωνητικά.

Επιπλέον, οι Serpentine έκαναν και την “ιπποτική” κίνηση (σ.σ. πράγμα που προσωπικά είναι η τρίτη φορά που το συναντώ) να προωθήσουν τη μουσική τους, μοιράζοντας δωρεάν ep.

Καλή θητεία...

σ.σ. Μια συγνώμη οφείλουμε να ζητήσουμε στους Spectral Fire, τους οποίους δυστυχώς δεν προλάβαμε.

Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com

Atraktos.Net