ISOBEL CAMPBELL – MARK LANEGAN 2/2/07 Gagarin 205 8/2/2007

Πώς τελικά θα ακουγόταν αν ένα πείραμα διεξαγόταν στα εργαστήρια τρελού επιστήμονα με σκοπό να δημουργήσει έναν εκκεντρικό, παρανοϊκό καλλιτέχνη με αμφιλεγόμενη συναισθηματική υπόσταση.

Έναν διχασμένο καλλιτέχνη ο οποίος θα είχε την ικανότητα να παντρεύει εντελώς ετερόκλητα στοιχεία μεταξύ τους. Θυμό με ηρεμία, γαλήνη με οργή, που θα είχε εκπλήξεις και παρεπόμενα για αυτούς που θα δοκίμαζαν. Τα αποτελέσματα θα ήταν μοναδικά εντυπωσιακά και θα προσφερόταν για απεριόριστες αναλύσεις μουσικών γραφιάδων.

Μιας τέτοιας κατάστασης γίναμε μάρτυρες την περασμένη Παρασκευή, μιας και η συνεύρεση δύο αλληλοαναιρούμενων φωνών ήταν εντυπωσιακή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στo “διάστημα” των οκτάβων της φωνής της Isobel Campbell και του Mark Lanegan , αλλά κυρίως τις ετερόκλητες διαθέσεις και τα συναισθήματα που μπορούν να σου προκαλέσουν η κάθε μια από αυτές.

Η μια πιο άγρια και επιβλητική δημιουργούσε το αναμενόμενο ανατρίχιασμα, ενώ η άλλη περισσότερο εύθραυστη, προσπαθούσε να σε κερδίσει με το δικό της διακριτικό τρόπο. Όλη αυτή η αντιδικία και η αντιπαράθεση συναισθημάτων, άλλοτε σε δίχαζαν και άλλοτε σε δίδασκαν για τις διεξόδους που τελικά μπορούν να βρεθούν αν υπάρχει καλή διάθεση και αμοιβαία κατανόηση.

Το αποτέλεσμα ζωντανά, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό απ’ότι στο δίσκο “Ballad of the broken seas”, μιας και ο καθένας είχε το ρόλο του και τον επιτελούσε με μεγάλη ακρίβεια και επαγγελματισμό. Η μπάντα των blues rockers, που ήταν πιο ώριμη (ηλικιακά πάντα), και σίγουρα πιο ήρεμη, από την αντίστοιχη με την οποία ο Mark μας είχε επισκεφτεί πρίν λίγο καιρό με τον G. Dulli. Βέβαια ήταν και το ύφος της μουσικής που ερμήνευαν.

Πραγματικά, σχεδόν στα περισσότερα κομμάτια διατηρήθηκε o blues-folk χαρακτήρας (“Dusty Wreath”, ”Willows song” κλπ.) και η μπάντα δεν επιδίωξε να δώσει περισσότερη ορμή κάνοντας τα πιο δυνατά, ούτε ακόμη και στα χιτάκια (“Deus ibi est”, “I’ll take care of you”). Παρ’ όλη λοιπόν την απλότητα, τα αργόσυρτα κομμάτια απογειωνόντουσαν, συναισθηματικά τουλάχιστον, με την μαγική ικανότητα της βαρύτονης φωνής του Mark και την Isobel απλά να παρεκτρέπει τη μαγεία σε άλλη διάσταση.

Η ντροπαλή Isobel σε ρόλο οργανίστριας, λειτουργούσε συμπληρωματικά στην μπάντα, παίζοντας τα πληκτροφόρα του χεριού, από αυτά που είχαν και οι Kraftwerk (σ.σ. αγνοώ την ακριβή ορολογία), ή με τσέλο της έκανε γεμίσματα που διέγειραν κυρίως τις “απαλές” αισθήσεις με τα πρίμα ηχοχρώματα του οργάνου. Φυσικά η “φωνή” (ακα Lanegan) αρκέστηκε στο γνωστό σφίξιμο του μικροφώνου με το αριστερό χέρι και το κλείσιμο των ματιών εν ώρα μουσικής δημιουργίας και εσωτερικής κατάθεσης, διαμέσου των χαρισματικών φωνητικών χορδών του.

Τελικά, ο Mark δεν επέστρεψε με την αγαπημένη του Isobel ως ζευγάρι της χρονιάς, αλλά ως μουσικοί που ήταν έτοιμοι να σε διχάσουν...

Η μουσική τους σου ενίσχυε, αυτό το αίσθημα του κυκλοθυμικού και έβγαινες με την καρδιά χωρισμένη στα δύο.

Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com

Atraktos.Net