Η Νονάντολα είναι ένα χωριουδάκι κοντά στην Μόδενα που εκτός από τους Ιταλούς συναυλιόφιλους μάλλον δεν πρέπει να το ξέρουν και πολύ άλλοι. Κι όμως το Vox Club που υπάρχει εκεί είναι ένα αρκετά καλός και επιτυχημένος συναυλιακός χώρος που φιλοξενεί μικρά σχήματα αλλά και "μεγαλύτερα", όπως Placebo, Radiohead κτλ. Οι Mogwai λοιπόν θα βρισκότανε εκεί το βράδυ της δεκάτης του Μάη και μετά από μια μικρή ταλαιπωρία και διάφορα μικροπροβλήματα που ξεπεράστηκαν ήμουνα έξω από το Vox από τις επτά. Κοιτάζοντας τις αφίσες ανακαλύπτω ότι support θα είναι οι Barbo Pond, ωραία σκέφτηκα, θα τους δούμε και αυτούς.

Οι πόρτες ανοίξανε γύρω στις εννιά και μισή ώρα αργότερα ανεβήκανε στην σκηνή οι Bardo Pond. Η τραγουδίστριά τους έβγαλε το βιολί από την θήκη και ξεκινήσανε με ένα μαγευτικό instrumental κομμάτι γεμάτο στρώματα κιθαριστικού θορύβου, προετοιμάζοντάς μας έτσι για αυτό που θα ακολουθούσε. Γενικά ελάχιστα πράγματα έχω ακούσει από τους Bardo Pond, αλλά στα 40 λεπτά που παίξανε αφήσανε αρκετά καλές εντυπώσεις. Φεύγοντας από την σκηνή ευχηθήκανε και χρόνια πολλά στον Stuart (των Mogwai), ο οποίος είχε τα γενέθλιά του εκείνη την βραδιά.

Μετά από μια μικρή αναδιοργάνωση της σκηνής και αφού ο εξοπλισμός των Mogwai ήταν τακτοποιημένος επάνω στην σκηνή, ξεπροβάλλανε οι δυο ταραχοποιοί-κιθαρίστες: ο Stuart φορώντας μπλουζάκι Trail Of Dead και από αριστερά του ο John με μπλουζάκι Kraftwerk. Και το πρώτο κομμάτι που παίξανε ήτανε κάτι σαν συνδυασμός των δυο αυτών σχημάτων. Ένας ηλεκτρονικός μπλιμπλικοειδής ρυθμός άρχιζε να χτίζεται ενώ ο Martin πήρε την θέση του στα drums, ο Dominic έπιασε το μπάσο και ο Barry (ο πολυοργανίστας του γκρουπ) χώθηκε πίσω από τα σύνθια. Πολύ γρήγορα το κομμάτι άρχιζε να χτίζεται (ή να θάβεται μάλλον) και ο χαρακτηριστικός ογκώδης θόρυβος των Mogwai ταλαιπωρούσε ευχάριστα τα αυτιά μας.

Σύντομα ο ρυθμός χάθηκε και μέσα στους υπολειπόμενους θορύβους άρχιζαν να ξεχωρίζουν οι νότες του mogwai fear satan. Μια μαγευτική εκτέλεση με τον Barry στο φλάουτο και τους υπόλοιπους να ταλαντεύονται ανάμεσα σε ήρεμες μελωδικές στιγμές και άγρια κιθαριστικά ξεσπάσματα. Και κάπως έτσι κύλησε και η υπόλοιπη συναυλία και μάλιστα με ένα απόλυτα ισορροπημένο σετ που δεν επικεντρώθηκε μοναχά στον τελευταίο δίσκο αλλά σε ολόκληρη την δισκογραφία τους. Xmas Steps, Ithica, Helicon 2 (σχεδόν ανατριχιαστική εκτέλεση με φλάουτο), Ex Cowboy (πραγματικά απερίγραπτο με τον Dominic να παίζει τόσο ήρεμα το μπάσο του ενώ όλοι οι υπόλοιποι γύρω του να χτυπιούνται στις κιθάρες τους), Small Children In The Background (αυτό δεν το περίμενα), Punk Rock (o Iggy Pop έλειπε όμως) και άλλα δυο από το Rock Action (το οποίο δεν έχω ακούσει ακόμα...).

Οι Mogwai είχαν κέφια και παίξανε καταπληκτικά και σ? αυτό βοήθησε και ο πολύ καλός ήχος που είχανε. Σε κάποιο σημείο της συναυλίας ο Stuart ανακοίνωσε κάποιο Ιταλικό φεστιβάλ που θα γινότανε και όταν διάβασε το όνομα των Arab Stap είπε χαρακτηριστικά: "Oh, that fucking band, don?t go see that...".

Στο encore ακολούθησε μια χαοτική εικοσάλεπτη εκτέλεση του My Father, My Kingdom (από τα καλύτερα κομμάτια τους έτσι κι αλλιώς) και κατόπιν άλλα δέκα λεπτά καθαρόαιμου θορύβου, λες και είχαν βαλθεί να μας δώσουν τον ηχητικό ορισμό της λέξης. Τα τελευταία αυτά λεπτά αποδείχτηκαν καταστροφικά για τα αυτιά μου, τα οποία βουίζανε για μιάμιση μέρα μετά την συναυλία. Τι άλλο να πει κανείς, οι Mogwai live ήτανε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, τουλάχιστον για τον γράφοντα, ένα σχήμα που παραμένει ξεχωριστό όχι μόνο στους δίσκους αλλά και επάνω στην σκηνή. Εύχομαι να περάσουν και από την χώρα μας για να μπορέσετε όλοι να βιώσετε την εμπειρία αυτή, θα σας μείνει σίγουρα αξέχαστη. Rock Action at its greatest.

Γιώργος Γoργογέτας