Δεν ξέρω τι να γράψω ακριβώς για αυτή τη συναυλία. Κατά τη διάρκειά της μου ήρθαν στο μυαλό διάφοροι τίτλοι: «Σωκράτης Μάλαμας, ή πως γαμάς μια συναυλία», «Σωκράτης Μάλαμας, ο τελευταίος αυθεντικός». Μετά όμως από 16 ώρες, μάλλον καταλήγω στον πρώτο τίτλο.

Η βροχή που κατέκλυσε τη Θεσσαλονίκη πριν τη συναυλία, σταμάτησε λίγα λεπτά πριν οι μουσικοί βγουν στη σκηνή. Το Θέατρο Δάσους, παρόλα αυτά, είχε γεμίσει με 5000 κόσμο, που ανυπομονούσε να δει ζωντανά τον αγαπημένο καλλιτέχνη. Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές, όμως, ήταν τόσο σίγουροι για τη μη πραγματοποίηση της συναυλίας, που όταν ανέβηκαν στη σκηνή έδειξαν ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμοι για αυτό το γεγονός. Ο Μάλαμας ήταν πολύ ορεξάτος (έχει την εξήγησή του αυτό) και άρχισε να ευχαριστεί τον κόσμο που «έδιωξε» μακριά τη βροχή (η ευχαριστία αυτή ακούστηκε πάνω από 50 φορές μέχρι το τέλος). Εξήγησε, ότι αυτή η βροχή τους δημιούργησε πολλά τεχνικά προβλήματα, κάτι που ήταν εμφανές ακόμα και στα λίγο απομακρυσμένα από τη σκηνή σημεία του θεάτρου, στα οποία ο ήχος ίσα που ακουγότανε. Η μπάντα, λοιπόν, ήτανε στην αρχή κρύα και μόνο ο Μάλαμας έδινε τον καλύτερό του εαυτό. Ενώ, όμως, με την ώρα οι μουσικοί άρχισαν να βρίσκουν τον εαυτό τους, ο φίλος μας άρχισε να τον χάνει. Η φράση «Στην υγειά σας, πουλάκια μου» αντηχούσε στα αυτιά μας μετά από κάθε τραγούδι, όλο και χειρότερα. Και όσοι έχετε δει έστω και μια φορά τον Μάλαμα ζωντανά, καταλαβαίνετε γιατί: Για μια ακόμα φορά, το αλκοόλ τον έβγαλε εκτός εαυτού. Και αν για 2.30 ώρες ψιλοκατάφερε να τα βγάλει πέρα, η τελευταία ώρα ήταν για λύπηση (η συναυλία ξεκίνησε στις 22.10 και τελείωσε στις 01.45!!). Ο Μάλαμας είχε χάσει τη φωνή του, οι υπόλοιποι μουσικοί και τραγουδιστές προσπαθούσαν να του πάρουν το μπουκάλι και να τον καθίσουν κάπου να ξεκουραστεί και ο ίδιος συνέχιζε ακάθεκτος να παίζει ασυνάρτητα, καταστρέφοντας τα τραγούδια και φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους συνεργάτες του.

Και αυτό είναι το σημείο που εντοπίζονται οι ενστάσεις μου. Εάν έπαιζε μόνος του ο Μάλαμας, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει και ας μην τον ένοιαζε ο κόσμος του. Όμως, όταν έχει δίπλα του ανθρώπους που ο καθένας έχει τη δική του ιστορία στο χώρο, είχε την υποχρέωση να τους σεβαστεί και να μην τους κρεμάσει. Το αποκορύφωμα: έχει ανέβει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου να σώσει την κατάσταση και παίζει την Παλιά Πληγή. Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του, αλλά οι μουσικοί δεν μπορούν να καταλάβουν που θα κλείσουν το κομμάτι, διότι ο Χαλκιδικιώτης φίλος μας συνεχίζει να παίζει με την κιθάρα ασυναρτησίες μπερδεύοντας και τον ίδιο τον Θανάση. Η αντίδραση του Λαρισαίου μουσικού; Παύση μερικών λεπτών και μετά η φράση γεμάτη νόημα: « Ευχαριστούμε για τη υπομονή σας». Η συναυλία τελείωσε, όπως λογικά θα περιμένετε να διαβάσετε, με τον Παπακωνσταντίνου και την Μαρία Παπανικολάου να τραβούν στα παρασκήνια τον Μάλαμα, ο οποίος ήθελε να συνεχίσει να παίζει μέχρι το πρωί.

Η αλήθεια είναι ότι στην συναυλία αυτή πήγα κυρίως για τον Λαρισαίο μουσικό. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ίσως αυτή τη στιγμή ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική μουσική. Αν και σίγουρα δεν του ταιριάζουν οι μεγάλοι χώροι, ο σεμνός καλλιτέχνης έδειξε και εδώ την αξία του. Δυο φορές μάλιστα έπαιξε το ρόλο πυροσβέστη σε αντιδικίες ορισμένων θεατών με τον Μάλαμα. Μακάρι να τον δούμε σύντομα κάπου μόνο του.

Η Μελίνα Κανά έδειξε και αυτή ένα νέο πρόσωπο. Για πρώτη φορά ήταν τόσο τρελή στη σκηνή, χοροπηδώντας και τσιρίζοντας περισσότερο από το πρέπον. Έδωσε όμως και μερικές πανέμορφες ερμηνείες, όπως εύκολα μπορεί να κάνει.

Η Μαρία Παπανικολάου ήταν μάλλον η πιο αδικημένη. Στην αρχή δεν ακουγόταν το μικρόφωνό της, ανέλαβε να κρατάει τον Μάλαμα, ώστε αυτός να μην πέσει, έφαγε και ένα χτύπημα από τον ίδιο, λόγω της απροσεξίας του βέβαια, όταν προσπαθούσε να τον πείσει να κατέβει από τη σκηνή.

Ο Μάλαμας είναι τυχερός, παρόλα αυτά. Ο κόσμος έδειξε απεριόριστη υπομονή σε όλη αυτή την κατάσταση και μόνο λίγες φωνές διαμαρτυρίας ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Τον περιέλαβε με μια συμπάθεια που σίγουρα λίγοι καλλιτέχνες έχουν την τύχη να έχουν. Το κοινό συνόδευσε σε όλα τα τραγούδια, είτε αυτά δεν παίζονταν καλά, είτε καταστρέφονταν από το δημιουργό τους. Είναι η αλήθεια ότι μερικές στιγμές έβλεπα και εγώ με συμπάθεια τον άξιο, κατά τα άλλα, καλλιτέχνη. Ίσως, γιατί με όλα αυτά που κάνει είναι τελικά εντός και όχι εκτός εαυτού.

Θα με ενδιέφερε πολύ και η γνώμη σας, οπότε μπορούμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση on board, αν θέλετε. Ευχαριστώ.

Κώστας Παπασπυρόπουλος