Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ ΖΑΝΓΚ ΓΙΜΟΥ 1/3/2007

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε μία επαρχιακή πόλη όπως το Ηράκλειο με 10 κινηματογραφικές αίθουσες, το σινεφίλ κοινό δεν μένει ποτέ ευχαριστημένο. Μία από όλες τις αίθουσες να ακολουθεί το πρόγραμμα των πιο ενδιαφέρουσων ταινιών που βγαίνουν στην Αθήνα, θα έβγαζε άνετα κατά τη γνώμη μου τα απαραίτητα χρήματα για τη συντήρησή του. Παρόλα αυτά τίποτα τέτοιο δεν γίνεται, με αποτέλεσμα εμείς οι τρελαμένοι να τρελαινόμαστε ακόμα περισσότερο που δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη για Τον τελευταίο Βασιλιά της Σκοτίας για παράδειγμα ή για τον Λαβύρινθο του Πάνα, μόνο είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε ταινίες όπως το Μία μέλισσα τον Αύγουστο και Μία νύχτα στο Μουσείο για μήνα και βάλε. Γαμώτο και πάλι γαμώτο, και μην νομίζετε, δεν έχω πει τίποτα ακόμα!!!!

Πάνω λοιπόν στην απελπισία μου, και ενώ έβριζα ατέλειωτες ώρες την κλασική στήλη της Πατρίδας «Τι προβάλλουν οι κινηματογράφοι μας σήμερα» αποφάσισα το προηγούμενο σ/κ να δω την Κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού, την καινούρια ταινία του Ζaνγκ Γιμού με θέμα την αυτοκρατορική οικογένεια της δυναστείας Τανγκ της Κίνας του 10^ο αιώνα.

Η ταινία αρχίζει εντυπωσιακά ομολογουμένως. Φοβερά χρώματα, εκπληκτικά κοστούμια, επιβλητικότατοι πρωταγωνιστές. Από ουσία όμως; Και καλά γιατί να χρειάζεται η ουσία σε μία ταινία άρτια τεχνικά που δίνει πλήρη ικανοποίηση στο μάτι, θα μου πείτε. Κι εγώ θα το βουλώσω γιατί ναι, ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο προβληματισμός και πολιτική και ντοκιμαντέρ αλλά και εικόνα και μάλιστα πληθωρική ορισμένες φορές. Κι μπορεί βέβαια το μάτι να ξεγελάει πάντα τον θεατή όσον αφορά στις εντολές που θα δώσει (αν δώσει) στον εγκέφαλο για τη διαδικασία της επεξεργασίας του μηνύματος που λαμβάνει από τον σκηνοθέτη, παρόλα αυτά αποτελεί αλάνθαστο κριτή για την αισθητική των εικόνων που θα δει. Και στην τελευταία κατηγορία υπάγεται η Κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού.

Όταν είδα την ταινία, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Την βρήκα πολύ βαρετή, εντελώς στατική και εγκλωβισμένη στις σχέσεις μεταξύ τριών, άντε το πολύ τεσσάρων ανθρώπων που αποτελούν ουσιαστικά την αυτοκρατορική οικογένεια. Τώρα όμως που κάθισα και την ξανασκέφτηκα, μπορώ να πω ότι η ταινία πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό της. Φαντάζομαι (δεν ξέρω βέβαια, δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του σκηνοθέτη) ότι φτιάχτηκε για να δώσει την ομορφιά του παλατιού της Κίνας, μα τη δική της κουλτούρα και πολιτισμό, και να περιγράψει τη ζωή μίας τυπικής βασιλικής-αυτοκρατορικής οικογένειας. Όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, η χλιδή των βασιλέων είναι παροιμιώδης, η ομορφιά των παλατιών και των κοστουμιών αποτελούν το στίγμα της αισθητικής του κάθε λαού και οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες μεταξύ των μελών των βασιλικών οικογενειών είναι κάτι το συνηθισμένο. Τα χαρακτηριστικά αυτά λοιπόν καθορίζουν την ταινία η οποία έτσι αποτελεί την καταγραφή των συνθηκών ενός τυπικού βασιλείου με μόνη διαφορά ότι αυτό βρίσκεται στην Κίνα, ένα μέρος που εντυπωσιάζει μόνο και μόνο επειδή είναι αλλόκοτο και εξωτικό. Πράγμα που για άλλη μία φορά πετυχαίνει απόλυτα η ταινία.

Νομίζω ότι τελικά αξίζει και μόνο για την απόλαυση που χαρίζει στο μάτι ο τέλειος συνδυασμός και η συχνή εναλλαγή των χρωμάτων τόσο των χώρων όσο και των κοστουμιών. Και επιπλέον οι πρωταγωνιστές Τσόου Γιουν Φατ (αγαπημένος. Δείτε τον στις ταινίες The Killer και Hardboiled του Τζον Γου) και Γκονγκ Λι είναι αριστούργημα.

Δέσποινα Καβουσανάκη