ΠΑΡΑΠΟΥΝΕΣ & ΤΡΙΑΦΥΝΤΑΛΛΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ PUZZLEMUSIK 12/3/2007

Ο Χρήστος Αλεξόπουλος αποτελεί μια από τις πιο γνήσιες ανεξάρτητες «φιγούρες» της ελληνικής σκηνής. Η δε λέξη «φιγουρα» δίνεται με την ιδιότητα της μορφής και όχι με τη λανθασμένη έννοια της φιγούρας-προβολής-καρικατούρας που δυστυχώς κυριαρχεί πια.

Η τελευταία του δουλειά λέγεται παραπούνες και τριαφύνταλλα , ένας κλασσικός αναγραμματισμός που ελάχιστοι παρατηρούν και ακόμη πιο ελάχιστοι προβληματίζονται για το αν υπάρχει τελικά λάθος. Όπως πολλά πράγματα σήμερα εξακολουθούν και διατηρούν το όνομά τους, αλλά έχουν εδώ και πολύ καιρό χάσει την ουσία τους. Εδώ ο Χρήστος Αλεξόπουλος μεταλλάσσει τη λέξη, ώστε να δώσει καινούριο χώρο στην ποιητική χροιά των εννοιών.

Αντίστοιχα μεταλλάσσει τη μουσική, δημιουργώντας ένα εύστοχο ηχητικό τοπίο, όπου μπορεί και χωρά πολλά πράγματα. Από τις αφηγηματικές ροκ απαγγελίες, στα τζαζ περάσματα, στα ντελίρια των πλήκτρων ή των κρουστών, μέχρι ακόμα και τα ροκ κιθαριστικά βαριά ξεσπάσματα. Και μπορεί αυτά όλα να συμβούν ακόμα και μέσα στο ίδιο το κομμάτι, κάνοντας τα ως μια σπονδή στην παγκοσμιοποίηση ή στο χωνευτήρι ότι όλα χαρμανιάζονται και όλα αυτοκαταργούνται.

Λίγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος ο Αλεξόπουλος είχε παραχωρήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Atraktos.net ( διαβάστε την αν σας ξέφυγε πατώντας εδώ ), όπου πολλά πράγματα συμπληρώνει για τη νέα του δουλειά, αλλά και την οπτική που αυτά τα τραγούδια δημιουργούν ή έστω φωτίζουν.

Στίχος κυνικός, έντονα καυστικός, επικριτικός, επιθετικός ίσως, μελαγχολικός ή έστω εν μέρει πεσιμιστικός. Ποιητική διάσταση με την δύναμη της λογοπλασίας, ρομαντικός όταν αισθάνεσαι πως κάπου υπάρχει τέρμα, ονειροπόλος όταν αυταπατάσαι ή ελπίζεις πως υπάρχει συνέχεια!

Μέσα στον δίσκο αυτό, εγώ προσωπικά έχω βρει το τωρινό μότο μου «Δεν θα εκραγώ, ποτέ δεν θα τους κάνω τη χάρη…», στο σχεδόν ομότιτλο κομμάτι.

Ο Αλεξόπουλος δεν είναι μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Παρόλη την ξεχωριστή του μουσική, εντάσσεται σε μια γενικότερη σκηνή που υπάρχει στην Ελλάδα, όπου το ροκ και η ελληνική μουσική συνδυάζονται με την κοινωνική κριτική (όχι μόνο στο «σύστημα» αλλά και στην πίεση που αυτή ασκείται στην προσωπική μας ζωή, μέσα από τις σχέσεις, την εργασία, τον γείτονα…). Μαζί εδώ χωράνε οι Lost Bodies, οι ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ, οι Τσοπάνα Rave, οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, ο Σιγανίδης, αλλά ακόμη και ο Σαββόπουλος (σε κάποιες στιγμές του) ή το Δημοσιουπαλληλικό Ρετιρέ, οι Λουδίας, ορισμένες φορές και η Στασινοπούλου και τόσοι άλλοι.

Εδώ υπάρχει το αυτόνομο στίγμα του «Είμαι ο Αλεξόπουλος και σου γα….ζώνω τον εγκέφαλο». Η θεατρική συνύπαρξη με τη μουσική υπόκρουση, δίνει την εντύπωση ενός ποτ πουρί μουσικών ιδεών, που προσπαθούν να ντύσουν μουσικά ιδέες και ατομικά συναισθήματα. Αυτά συνδυασμένα ακόμα και με τους φυσικούς ήχους μιας βροχής. Και κάπου εμβόλιμα παρεμβάλλονται μεγάλες στιγμές μιας μελαγχολικής μπαλάντας, ίσως γιατί τελικά η μπαλάντα αποτελεί το κυρίαρχο μέσο για να περικλείσουμε τη μοναξιά μας.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι να ακούς πολύ όμορφες μουσικές, να σε βάζει να προσέξεις τον στίχο, κάπου κάπου να χαμογελάσεις γιατί υπάρχει αρκετό χιούμορ στον δίσκο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις θα το κάνεις κουνώντας το πόδι σου στο ρυθμό ή τα δάκτυλα να κτυπούν ρυθμικά το τιμόνι σου, όταν διαπιστώσεις πως το μποτιλιάρισμα σήμερα είναι γενικευμένο και στις παρόδους. Δίσκος ενταγμένος μέσα στον αστικό ιστό, που δεν μπορείς μόνο να τον παρατηρήσεις ή να τον ακροαστείς, αλλά μέσα στα τραγούδια του να εντοπίσεις δικά σου βιωματικά στοιχεία, ή που σου συνέβησαν ή που τα περιμένεις να γίνουν. «Το καινούριο σου λημέρι. Μια στοίβα σκατά κι εσύ στην κορφή!..». Ένας ξεχωριστός δίσκος.

Κυριάκος Σκορδάς