 |
|
|
|
BLACKFIELD
|
Η εισαγωγή είναι βγαλμένη από τη πρώτη υπηρεσία νεοσύλλεκτου στρατιώτη εν ώρα υπηρεσίας θαλαμοφύλακα, πρίν καν παρευρεθεί στη συναυλία. Η μονοτονία μιας τέτοιας στιγμής συναντάει τη προσμονή για ένα συναυλιακό γεγονός, που τελικά δικαίωσε τη φαντασίωση κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας.
Σ’ένα άδειο τραπέζι, που δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια λίστα θαλαμιζομένων στρατιωτών, έβαζες τα δυνατά σου να αντικαταστήσεις, την ησυχία με τις στιγμές, του πώς θα ακουγόταν η μουσική από τους ενισχυτές, τη μέρα που θα έπαιζαν οι Blackfield.
 Σίγουρα είναι προκλητικό να προσπαθείς να αντικαταστήσεις την πραγματικότητα, τις στιγμές που βιώνεις στο παρόν, με άλλες που θα ήθελες να ζήσεις στο μέλλον.
Η ΛΥΤΡΩΣΗ όμως έρχεται όταν μια φαντασίωση μετουσιώνεται σε καθαρό ρεαλισμό...
Κάτι τέτοιο συνέβη και στους Blackfield, όπου κάθε σου σκέψη για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η συναυλία, έπαιρνε σάρκα και οστά, για να σου υπενθυμίσει (μετά τη συναυλία) ότι αργά ή γρήγορα, κάτι που πραγματικά επιθυμείς μπορεί να συμβεί διαθέτοντας πάντα και τη κατάλληλη δόση υπομονής.
Και η καρτερία για τους Blackfield άξιζε το κόπο και με το παραπάνω, για διάφορους λόγους.
Πρώτα απ’όλα, επειδή η διακίνηση ηχητικών κυμάτων δεν έμενε στα αυτιά μας, αλλά συνέχιζε τη διαδρομή της στα ενδότερα του περίπλοκου ανθρώπινου ψυχισμού. Βασικά, έχανες τον έλεγχο στη διάρκεια της καταμέτρησης των συναισθημάτων που άφηνε η καθηλωτική ερμηνεία και το σαγηνευτικό άγγιγμα των χορδών, από τα δάχτυλα του μέγιστου Steven Wilson . Οι παραισθήσεις που σου προκαλούσε το παίξιμο του συγκεκριμένου μουσικού, υπερκάλυπταν το δέος που αρχικά σου προκαλούσε το διαμέτρημα του πολυπράγμων Wilson.
Η διαμόρφωση του ηθικοπνευματικού σου κόσμου..
Παρ’ ότι η μουσική των Blackfield στηρίζεται σε πιο κλασσικές, τραγουδοποιήστικες φόρμες του τύπου, εισαγωγή-κουπλέ-ρεφρέν (άντε και κανένα σόλο), τα κομμάτια που ερμήνευσαν και από τους δύο δίσκους τους, είχαν περισσότερη ενέργεια και πάθος απ’ότι στις album εκτελέσεις.
Από τον ντράμερ, το πληκτρά και το μπασίστα (με τις χορδές τοποθετημένες ανάποδα!), μέχρι τη φωνή του Wilson και του Geffen , όλα ακουγόντουσαν πιο ζωντανά και με περισσότερη δύναμη.
Έπειτα, έδειξαν εκείνη τη νύχτα πώς δεν διαβουκολούν, δεν παραπλανούν με ψεύτικες εντυπώσεις. Οι Blackfield είχαν καταστήσει γνωστή τη στάση τους και ήταν δεδηλωμένη ως μια μπάντα που κατά κύριο λόγο σου έφερνε στο νού βασανιστικές σκέψεις από ανεκπλήρωτους, ιδανικούς έρωτες, αλλά και στιγμές από εκπληρωμένους και προσωρινά αμφίδρομους (π.χ “Pain”, “Blackfield”, “Epidemic”).
Ναι, η μουσική τους σου λεηλατούσε τη ψυχή με το πιο διακριτικό τρόπο, και συγχρόνως της έφερνε για αντάλλαγμα μια σπάνια ηδονή αυτοκάθαρσης, μάλλον υποθέτω λόγο ενδοσκόπησης.
Το αποτέλεσμα στο πηλίκο, μια εβδομάδα μετά τη συναυλία, δεν ήταν άλλο από το να αρχίσουν να περιτριγυρίζουν στο μυαλό σου, οι στιγμές που δύο άνθρωποι τραγουδούσαν:
“While I’m melting in the rain, deep in pain, she is so far
Will we ever meet again as friends, after so long? ...”
Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com
Atraktos.Net |
Live
