…And You Will Know Us By The Trail Of Dead 16/3/2007 Gagarin 205 23/3/2007

Ο ερχομός τέτοιων συγκροτημάτων στην χώρα μας μόνο ένα αισιόδοξο σημάδι μπορεί να είναι και ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και προσμονής για περισσότερα πράγματα. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τέτοια live όσο κοινότοπο και αφελές ίσως μπορεί να ακούγεται αυτό. Ωραίοι είναι οι δίσκοι δεν λέω, να τους αγοράζεις, να τους ακούς ώρες ολόκληρες προσπαθώντας να μάθεις απέξω τους στίχους άλλα πάντα μια ζωντανή εκρηκτική εμφάνιση δεν συγκρίνεται με τίποτα…σχεδόν. Όταν βέβαια έχουμε να κάνουμε με groups όπως οι …trail of dead η κατάσταση είναι και λίγο διαφορετική. Με άλλη διάθεση πας στους Kaiser Chiefs, με άλλη στους Art Brut και με πιο space και εσωστρεφή σε δαύτους.

Ίσως έτυχε σε μένα και σίγουρα εκφράζω καθαρά μια προσωπική άποψη, αλλά το έζησα αυτό το live με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Αποφάσισα να πάω λοιπόν πέμπτη βράδυ, παρασκευή πρωί έφυγα από Θεσσαλονίκη με τραίνο και συντροφιά στο ταξίδι μονάχα τα album του group. Πολλές φορές δεν χρειάζεται περαιτέρω προετοιμασία και σκέψη. Περάσαμε από ήρεμα και γαλήνια τοπία, απόκρημνα βράχια, ξεχασμένα μέρη, “wanted to scream for them but had to stand in silence All that I wanted to know is where’d everyone else go”, ατελείωτα και σκοτεινά τούνελ με μοναδικό φακό, χάρτη και οδηγό τους εκτροχιασμένους ρυθμούς μέσα από τα αγαπημένα μου «Source Tags & Codes» και «Worlds Apart».

Γύρω στις 21:30 έχω φτάσει στο gagarin, βλέπω κλασικά κόσμο από έξω να περιμένει φίλους και γνωστούς, πλανόδιους με stand να πουλάνε t shirts του group και την φωτεινή επιγραφή που σε έβαζε κατευθείαν στο κλίμα της βραδιάς που θα ακολουθούσε. Δεν ξέρω πάντα μου άρεσε αυτό, όπως γίνεται άλλωστε και στα περισσότερα venue στο εξωτερικό…με την ταμπέλα στο προσκεφάλι του μαγαζιού να αναγράφει το live της ημέρας. Ο χώρος μέσα έχει αρχίσει να γεμίζει σιγά σιγά με τελικό απολογισμό γύρω στα 400-500 άτομα. Αναμενόμενο θα έλεγα, σίγουρα όχι για την γενικότερη εμβέλεια και παγκόσμια εικόνα των …trail of dead, άλλα συγκριτικά με αντίστοιχα και μη εμπορικά live για τα ελληνικά δεδομένα.

Πρέπει να ήταν 22:30 όταν το group ανέβηκε στην σκηνή και μας «έστειλε» για τα επόμενα 90 λεπτά. Βέβαια το ζήτημα ήταν τώρα ποια κομμάτια θα επέλεγαν. Θα στηριζόταν στο τελευταίο τους και διχασμένο στο κοινό «So Divided» με μια περιορισμένη επιλογή από προηγούμενες δουλειές ή κάτι άλλο…;

Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν μια greatest hits βραδιά πατώντας στα πρώτα album και επιλέγοντας μόλις δυο τρία κομμάτια αν θυμάμαι καλά από το «So Divided». Έτσι για να μην μείνει κανείς απογοητευμένος και διψασμένος εκείνη την βραδιά, έτσι για να ξαναφρεσκάρουν την μνήμη όλων ποιοι πραγματικά είναι. Ποιος ξέρει άλλωστε πότε και αν τους ξαναδούμε στα μέρη μας. “Overture”, “it was there that i saw you”, “relative ways”…δεν ήθελε και πολύ και το gagarin είχε μόλις απογειωθεί παίρνοντας μαζί του σ αυτό το απόκοσμο, σκοτεινό rock n roll και καταστροφικό συνάμα ταξίδι όλους τους παρευρισκόμενους.

Η συμμετοχή του κοινού ήταν περίεργη, ο καθένας χαρακτήρας με το δικό του προσωπικό τρόπο, άλλοτε χτυπώντας παλαμάκια, άλλοτε προσπαθώντας να κάνει crowd surfing , άλλοτε απλώς παίζοντας air quitar με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη και άλλοτε χαμηλώνοντας το βλέμμα φεύγοντας όπου επιθυμούσε. “Perfect Teenhood”…η προσγείωση και η επιστροφή στην πραγματικότητα πλέον φαντάζει αδύνατη υπάρχουν κραδασμοί και ένταση…για να ακολουθήσει το “Will You Smile Again? ” και να σιγοτραγουδήσουμε μαζί με τον Conrad Keely κάτι που φαντάζει πλέον γεγονός με όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν τελευταία γύρω μας…“Remember all the bad dreams are not far from reality”.

Ο Conrad έμεινε μόνος στην σκηνή με την κιθάρα του και το φως ενός προβολέα, έγινε το προβλεπόμενο encore, επιστρέφοντας και οι υπόλοιποι με ακόμα πιο ανεβασμένες διαθέσεις, ιδιαίτερα ο Jason Reece…Καταλήξαμε συμπεραίνοντας ότι πρόκειται για ένα group που ξέρει τι σημαίνει ο όρος “συναυλία” και πως αυτή πρέπει να ναι, αφήνοντας μας μουσικά απογυμνωμένους και τα drums διαλυμένα επί σκηνής. Τα φώτα όμως άναψαν…ώρα να επιστρέψουμε.

Atraktos.Net