HATS OFF TO THE BUSKERS THE VIEW 1965 RECORDS 26/3/2007

Από το Dundee της Σκοτίας έρχονται και στις 22 Ιανουαρίου κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά «Hats Off to the Buskers». Με το καλωσόρισμα λοιπόν της νέας χρονιάς οι τύποι κατάφεραν να μπουν στις λίστες με τα καλύτερα ανερχόμενα συγκροτήματα για το 2007, ενώ ταυτοχρόνως βλέπανε με περίσσια χαρά να γίνονται εξώφυλλο του NME…“The View, burning up the UK”! Ένα χρόνο άλλωστε το “πάλευαν” να ανέβουν κατηγορία…βγάζοντας singles και δημιουργώντας γύρω από το όνομα τους ένα ολόκληρο θόρυβο με διάφορες πικάντικες ιστορίες και κουτσομπολιά του τύπου…«συνελήφθη ο PeteDoherty με τον ντράμερ των TheView κτλ.» . Άσχετο τώρα αλλά θυμάμαι το καλοκαίρι που βρισκόμουν στο Reading είχαν αντικαταστήσει την τελευταία στιγμή στο line up τις Τhe Organ (είχα ξενερώσει τρελά μόλις το έμαθα!).

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα με περιέργεια την κυκλοφορία του δίσκου. «Wasted Little DJs» , «Superstar Tradesman» και «Same Jeans» τα singles που είχα ακούσει και μου είχαν δημιουργήσει την όποια προσδοκία.

Εναρκτήριο κομμάτι το «Comin’ Down», κιθάρες στο κόκκινο και νεύρο που θυμίζει τους Jet και τους The Subways σε «rock n roll queen» στιγμές, κάτι στο πιο ψεύτικο και δήθεν ίσως. Πρώτη επαφή με το album μάλλον αρνητική. Τα κολλητηλίκια και οι αλητείες με τον Doherty (άλλωστε τους άνοιξε τον δρόμο, παίρνοντας τους ως support) τους επηρέασαν σίγουρα, «Fuck Forever» ο ύμνος των Babyshambles, «Superstar Tradesman» οι The View. Το καλύτερο κομμάτι του album με διαφορά, φαντάζομαι τι γίνεται όταν το παίζουν ζωντανά… “I don’t want money I want a thing called happiness” με punk rock διαθέσεις και έξυπνα κιθαριστικά riffs. Στην συνέχεια, ενώ το «Same Jeans» είναι συμπαθητικό τραγούδι και σου δημιουργεί ένα συναίσθημα ευφορίας από την πρώτη κιόλας ακρόαση του, νοιώθοντας απρόσμενα ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι, δεν κατάφερα ποτέ να το ακούσω ολόκληρο! Εκείνο το ξέσπασμα στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα ακόμα δεν έχω καταλάβει που αποσκοπούσε.

Οι ρυθμοί πέφτουν με το «Don’t Tell Me», οι Strokes σε χαλαρές στιγμές, οι τέσσερις σκοτσέζοι σε ανάλαφρες και ολίγον αδιάφορες. Το πρώτο ξεφύσημα κούρασης ήρθε ακούγοντας το «Skag Trendy». Είπαν να δοκιμάσουν λίγο και σε Art Brut (φοβερό το νέο τους κομμάτι «Nagnagnagnag»!) μεριά, δυστυχώς όμως το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς. Αποτέλεσμα : το απογοητευτικότερο τραγούδι του album, με pick την ενοχλητική κατά στιγμές προφορά του Kyle Falcolner και στίχους…I was only 17 and I was out screwing the brew… που κάτι μου θυμίζουν….He’s only 22 and he’s out of control (Art Brut – My little Brother). Ένα συν παραπάνω παίρνουν στο ακουστικό «Face for the radio», «Street Lights» και φυσικά στο «Wasted Little DJs» με το οποίο αρχικά μας είχαν συστηθεί.

Ένα μέτριο album με καλά singles, διαθέτοντας ταυτόχρονα όλη αυτήν την τρέλα και ανεμελιά αλλά όχι και απολύτως φρεσκάδα, που καταφέρνει και διατηρείται στο προσκήνιο της βρετανικής σκηνής με τον ένα ή άλλο τρόπο (έχω ακούσει βέβαια ότι τα live τους είναι εκρηκτικά). Σαν δίσκος όμως προορίζεται μάλλον για περιορισμένο αριθμό…ακροάσεων, όχι ότι είναι εντελώς αδιάφορος, απλά δεν βρίσκεις αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ότι “ανακάλυψες” κάτι νέο, και θα σε συντροφεύει από εδώ και στο εξής.

Atraktos.Net