ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ 30/3/07 ΑΝ CLUB 16/4/2007

Διάφανα Κρίνα, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, μια διακριτή σήμανση για τη σύγχρονη ελληνική ροκ πραγματικότητα την τελευταία περίπου δεκαπενταετία. Η καλοδιατηρημένη μηχανή τους με διαρκή δισκογραφική παρουσία και πλήθος ζωντανών εμφανίσεων μπροστά στο ελληνικό κοινό, δεν λέει να σταματήσει παρά τις όποιες δυσκολίες συναντάει στη διαδρομή της.

Πήρε καιρό για να συνειδητοποιήσω, ότι η μουσική των Διάφανων δεν είναι μουσική για “εγκαταλειμμένους” ανθρώπους... Θυμίζει περισσότερο μουσικό περιηγητή στην ίδια τη ψυχή, σε κάθε αθέατη πλευρά του εαυτού της, σε ό,τι συνηθίζουμε να διασχίζουμε αλλά δεν το γνωρίζουμε.

Μπορεί η μουσική τους να ακολουθεί μια έρημο γεμάτη λακκούβες και κακοτοπιές, ο δρόμος όμως ειδικά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να λειαίνει, να ευθυγραμμίζεται φαντάζοντας όλο και πιο προσιτός και άμεσα προσβάσιμος.

Παρ’ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που τους έχουν αποκηρύξει, λόγω επιτήδευσης και υπερβολής στην ερμηνεία των κομματιών (ίσως επειδή τους επαναφέρει σε μελαγχολικές έως πονεμένες μνήμες εφηβικών και μετέπειτα χρόνων), δεν παύουν να συνεπαίρνουν και πολλούς άλλους, μ’αυτό το χαρακτηριστικό συνδιασμό μελωδιών και καταραμένης ποίησης.

Αυτό που διαφοροποίησε τη ζωντανή εμφάνιση των Κρίνων από τη τελευταία, προ διετίας φορά που τους παρακολούθησα, ήταν μια αίσθηση διαύγειας και συγκρατημένης αισιοδοξίας. Το playlist και τα τρία καινούρια κομμάτια που έπαιξαν, φανέρωναν τη διάθεση τους να παίξουν τα πιο εύθυμα, γρήγορα και δυνατά τους κομμάτια (“Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’τη κόλαση”, ”Αν το βρεις”, ”Διάφανα Κρίνα,“Όπως τα χιόνια” κτλ.), χωρίς να χρειάζεται να τα εξισορροπήσουν με πολλά της αντίθετης διάθεσης (“Έγινε η απώλεια...”, ”Θα πεθάνω ένα πένθιμο...” κτλ.).

Παρά το ότι, ο ήχος ακουγόταν πιο θορυθώδης, λόγω παραμόρφωσης στις κιθάρες, το jazzy ηχόχρωμα της τρομπέτας και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, πρόσθεταν στη μουσική ένα επιπλέον επίπεδο ερεθισμάτων προς ανάλυση.

Φυσικά, η τρίωρη εμφάνιση των Διάφανων, συνοδεύτηκε από τα χαρακτηριστικά αντικείμενα “σήμα κατατεθέν” πάνω στη σκηνή,. Τα κρίνα, που με τη πρώτη ευκαιρία εκτοξεύοντανστο κοινό, 2 φάροι-σειρήνες και ο “Jack ο συκωτοφάγος” να εναλλάσσει αστραπιαία τη θέση του με μια μπύρα στο χέρι του Θάνου Ανεστόπουλου.

Τα ΔΚ σου ζητούσαν να χειροκροτάς για να κρατάς τον ρυθμό, να τραγουδάς τους στίχους και να πίνεις λίγο μαζί τους συμμετέχοντας διακριτικά σ’ότι απορρέει από το τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο.

Όλα αυτά ίσως να ήταν αρκετά, προκειμένου να συμπορευτείς, έστω και για λίγο, με μερικούς αυτάρκεις ανθρώπους, που δείχνουν να μπορούν να επιβιώνουν μακριά από συμφέροντα και συμφωνίες.

Πάνω απ’όλα όμως, πιο ώριμα τα Διάφανα σου έδιναν την ευκαρία ή καλύτερα το εναύσμα, να αρχίσεις να σκέφτεσαι ξανά την έννοια και την αξία των λέξεων που είχες καιρό τώρα βάλει στο περιθώριο λόγο υψηλής επικινδυνότητας.

Χάρης Αποστολόπουλος
harrys88@hotmail.com

Atraktos.Net