Κι αν καμία παράταση του 2 δεν στάθηκε ικανή να μας επιτρέψει την είσοδο στο περίφημο-όλοι θέλουν να το δουν μα κανένας δεν βρίσκει εισιτήριο-έργο του Δ. Παπαϊωάννου, στην πρόσφατη βόλτα στην Αθήνα, ο δρόμος μας οδήγησε στη Νέα Σκηνή και στο Πολύ κακό και τίποτα του ¨δικού¨ μας Κωνσταντίνου Ρήγου, για το ¨δικό¨ τους Εθνικό Θέατρο. Λίγες μέρες νωρίτερα, και πεντακόσια περίπου χιλιόμετρα βορειότερα, μυηθήκαμε στο νέο πόνημα του χοροθεάτρου του Κ.Θ.Β.Ε. καθώς η Μυσταγωγία του Αντώνη Φωνιαδάκη ήρθε να διασκεδάσει τις άσχημες εντυπώσεις της κατάστασης του χοροθεάτρου λόγω απουσίας του Κ.Ρήγου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Μια παράσταση που ξεκίνησε από τα χέρια του Δ. Λιγνάδη μα στη συνέχεια παραδόθηκε στον Ρήγο, γεννούσε από μόνη της πολύ υψηλές προσδοκίες, κυρίως λόγω και των ονομάτων, όπως αυτό του Διονύση Φωτόπουλου σε σκηνικά και κοστούμια, που θα έκαναν κάποιον να την επιλέξει με κλειστά μάτια. Ίσως όμως για να τα κρατήσει κλειστά και για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης!

Το Πολύ κακό και τίποτα είναι ένα μείγμα από το βλέμμα του σκηνοθέτη στα γνωστότερα έργα του Σαίξπηρ (εξού και η παραποίηση του τίτλου), όπου Δυσδαιμόνες, Οφηλίες και Ριχάρδοι ξεφυτρώνουν από παντού, δημιουργώντας ένα γνώριμο σουρεαλιστικό τοπίο από το οποίο άπαξ και αποσυντονιστείς, δύσκολα επανέρχεσαι στα σαιξπηρικά κείμενα. Λίγες οι καλές στιγμές, κυρίως οπτικοακουστικές, βασισμένες σε ασφαλείς συνταγές που θέλουν τον Αntony και τον Cave να ταιριάζουν με το φως των κεριών, και τον Robbie Williams με αυτό των νέον. Η παράσταση φέρεται ως μουσικοχορευτικοθεατρική, ωστόσο καταλήγει σε ένα απίστευτα επιτηδευμένο θέαμα που απλά ελπίζεις να μην παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά…

Από την άλλη μεριά, στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και εμπρός για την έκπληξη του μήνα στην πόλη. Αν και πρέπει να ομολογήσω πως οι απαιτήσεις δεν μπορούσαν παρά να είναι πενιχρές ύστερα από την τελευταία βεβιασμένη προσπάθεια του χοροθεάτρου του Κ.Θ.Β.Ε. που άκουγε στο όνομα Τρίπτυχο:Μότσαρτ, παρακολουθήσαμε μια υπέροχα δοσμένη παράσταση που γλίτωσε παρά τρίχα από τις απεργίες και τη μουρμούρα της κακοδιοικήσεως που μαστίζουν τελευταία το Κρατικό Θέατρο.

Η Μυσταγωγία ή Μystify, καινοτόμα παράσταση σε κάθε της σκηνή, παρέδιδε απλόχερα εξήντα περίπου λεπτά straightforward χορού και ψυχολογικής κίνησης με σκοπό να αποδείξει πως, όπως και στον έρωτα έτσι και στο χορό, πρέπει να ρισκάρεις και να διεκδικείς. Αποπνικτικά επιθετικό πολλές φορές, κυρίως λόγω της μυστήριας μουσικής σύνθεσης του Γάλλου Julien Tarride, χωρίς περιττά στοιχεία εντυπωσιασμού, σε μυεί και σε γεμίζει, αν και με δυσκολία γέμισε τις θέσεις του Βασιλικού Θεάτρου κατά το δεκαήμερο παρουσίασης του.

Στον χορό ισχύει απόλυτα το λαϊκό ρητό: με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Εν προκειμένω, δεν ξέρω αν ο Φωνιαδάκης έσπειρε ελπίδες έμπνευσης στο Κρατικό και στο κοινό της Θεσσαλονίκης, ούτε αν του Ρήγου δεν του πάει και τόσο το Εθνικό. Έμαθα όμως πως πρέπει να είμαι λίγο πιο προσεκτική με τις προσδοκίες μου.

Ειρήνη Καραχρήστου