 |
|
|
|
WHAT’S THE TIME MR WOLF?
|
Όχι, δεν πρόκειται για κουτί με σοκολατάκια, «με ολόκληρο φουντούκι και απολαυστική γέμιση πραλίνας - στη χαρακτηριστική πράσινη συσκευασία πολυτελείας», που γράφει και το site της εταιρίας, της σοκολατοβιομηχανίας, όχι της δισκογραφικής. Η δισκογραφική γράφει άλλα γι αυτόν εδώ τον πρώτο δίσκο των βρετανών Noisettes : «είναι η λονδρέζικη απάντηση στους Yeah Yeah Yeahs» (NME)… Μάλιστα.
Μία από τις πολλές υποχωρήσεις που κάνουν τα συγκροτήματα για να κυκλοφορήσουν δίσκο σε μεγάλη εταιρία, είναι και το να της επιτρέπουν να κολλάει stickers με τέτοιες… παπαριές επάνω στο cd. Από τη στιγμή που το επιτρέπουν αυτό, είναι σαν αποδέχονται πως δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούριο στον κόσμο της μουσικής. Αν αυτοί έχουν τέτοια ιδέα για τον εαυτό τους, γιατί εγώ να ψάξω να ανακαλύψω ποια είναι η ουσιαστική συνεισφορά τους; Μόνο επειδή με υποχρεώνει ο εκδότης, ίσως!
Το What’s The Time Mr Wolf? καταρρίπτει τον ισχυρισμό των εκδοτών του Uncut ότι τα cd που προσφέρουν μπορούν να αποτελέσουν οδηγό ώστε ανάλογα με τα γούστα του ο καθένας να πάει να αγοράσει το άλμπουμ που του ταιριάζει. Ακούς λοιπόν στο cd του μήνα Μαρτίου 2007 το Don’t Give Up από το άλμπουμ κάποιων Noisettes, το καραγουστάρεις και τρέχεις να αγοράσεις το δίσκο. Δεν θεωρείς ότι έχεις πέσει θύμα εξαπάτησης όταν ανακαλύπτεις πως αυτό είναι ένα από τα μόλις 3-4 πραγματικά καλά κομμάτια του δίσκου (αφήστε που δεν θυμίζει και ΥΥΥ’s αλλά Sons and Daughters);
Ψάχνεις λοιπόν για το επόμενο καλό κομμάτι του δίσκου: ποιο; Το Scratsch your name Το glam δεν το ακούσαμε στους άρχοντες του είδους, τους Scissor Sisters, θα το κάνουμε με δαύτους; Το The Count of Monte Christo είναι συμπαθές, αλλά μέχρι εκεί. Στη συνέχεια υπάρχουν (;) δύο κομμάτια και έπεται το δεύτερο πραγματικά καλό τραγούδι, το IWE . Αυτό μάλιστα, μοιάζει με ΥΥΥ’s, όπως όμως αυτοί θα ακουστούν στον τρίτο τους δίσκο, αν συνεχίσουν να είναι το ίδιο φλώροι, όσο ήταν στον δεύτερο. Άλλα τρία κομμάτια στη συνέχεια και φτάνεις στο 10, το Hierarchy , που είναι το τρίτο πραγματικά καλό κομμάτι. Πρόκειται για ένα οκτάλεπτο κολάζ διαφόρων εμπνεύσεων της μπάντας, σαν τρία τραγούδια σε ένα, που ξεκινάει σαν μια τζαζ μπαλάντα, ανεβάζει ρυθμούς και γίνεται πιο ποπ, ξανακατεβάζει ρυθμούς και καταλήγει σε μια φολκ μελωδία. Αυτό μάλιστα, είναι κάτι πρωτότυπο…
Μας μένει τώρα το ενδέκατο κομμάτι, το SpeedHorn. Εδώ η κριτική σηκώνει τα χέρια ψηλά: το sticker της δισκογραφικής γράφει πως αυτό είναι bonus. Άρα αυτό που ήθελε να παρουσιάσει ως σύνολο το συγκρότημα σταματάει στο δέκατο κομμάτι. Οπότε, δεν το λαμβάνω υπόψη μου. Τι σημαίνει όμως από την πλευρά του αγοραστή αυτή η λέξη; Bonus θεωρείται το κάτι επιπλέον που προσφέρεται στον αγοραστή ενός προϊόντος, χωρίς αυτό το κάτι επιπλέον να το έχει ζητήσει ο ίδιος, παρά μόνο να προμηθευτεί το προϊόν. Έχω την εντύπωση ότι κανείς μας δεν ζήτησε από τη δισκογραφική να περιέχει το άλμπουμ των Noisettes δέκα κομμάτια και τελικά αυτή, ως γαλαντόμος, να μας προσφέρει έντεκα. Μη γράψω τώρα τη φράση με τα δύο "να"… Σαν το Sonik (αλλά και πολλές εφημερίδες) που μας κάνει δώρο DVD: ανεβάζοντας την τιμή του κατά 2,50 €… Ωραίο δώρο… (παρεμπιπτόντως, μπορούμε να έχουμε την ύλη του Sonik και τα cd του pop+rock σε μια έκδοση των 3,5 €;).
Τέλος πάντων, και για να κλείσω παίρνοντας αφορμή από το τσιτάτο της εταιρίας περί YYY’s. Οι Noisettes είναι η λονδρέζικη απάντηση στους Yeah Yeah Yeah’s όσο εγώ είμαι η θεσσαλονικιώτικη απάντηση στον Αργύρη Ζήλο. Αυτά…
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
