 |
|
|
|
BIG
|
“Elect Barak Obama in 2008”. Μ’ αυτή την προτροπή-υπενθύμιση κλείνει στο εσώφυλλό της, τις καθιερωμένες ευχαριστίες της, η πάντοτε συμπαθής αφροαμερικάνα Macy Gray. Κάτι που, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, φανερώνει αν μη τι άλλο ότι έχει μια στοιχειώδη νοητική αντίληψη και εκφράζει ως σκεπτόμενο ον μια άλφα κοινωνικοπολιτική θέση, πράγμα το οποίο ασφαλώς και δε το συναντάς εύκολα, στις περισσότερες κυκλοφορίες που έρχονται από το χώρο της r’n’b και της nusoul σκηνής γενικότερα. Επίσης, είναι γνωστό κι απ’ το παρελθόν της, ότι δε θα χρησιμοποιήσει ποτέ το μπούστο της ή θα λικνίσει ωσάν ξεχαρβαλωμένο μαλακιστίρι τους γοφούς της, για να τραβήξει την προσοχή του μουσικού κοινού πάνω της, Έχει μια εξαιρετική και άκρως ενδιαφέρουσα φωνή, που αυτή και μόνο αρκεί για να το πετύχει αυτό. Επιπλέον, το μουσικό της γούστο, ήταν και είναι πάντοτε εξαίρετο. Φτάνει μόνο να διαβάσει κανείς ποιους θεωρεί μουσικούς της μέντορες κι βασικές της επιρροές. Prince, Stevie Wonder, Bob Marley, Aretha Franklin, Billy Holiday, Nina Simone, George Clinton, Led Zeppelin, Nirvana, Blondie, Madonna, Run DMC, Mos Def, μεταξύ άλλων. Έχοντας μάλιστα κι ένα μουσικό γκράμι στο τσεπάκι της, υψηλότατες πωλήσεις, καλές κριτικές, κινηματογραφικές εμφανίσεις, καθώς κι ένα μακρύ βιογραφικό με σημαντικές συνεργασίες και μουσικά αλισβερίσια στο παρελθόν (Erykah Badu, Angie Stone, Mos Def, Fatboy Slimμεταξύ άλλων), μας φέρνει μπροστά από μια σημαντική νέα κυκλοφορία.
Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς κι ότι το νέο, τέταρτο στούντιο άλμπουμ της, έρχεται μετά από απουσία τεσσάρων ετών από τα μουσικά δρώμενα (εξαιρούνται το “best of”, αλλά κι ένα live που κυκλοφόρησε στη διάρκεια αυτής της τετραετίας), καθώς και το γεγονός ότι από το νέο της δισκάκι παρελαύνει μια πλειάδα μεγάλων ονομάτων, συμμετέχοντας στην παραγωγή, στη σύνθεση, αλλά και στην εκτέλεση των νέων της τραγουδιών, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά big. Είναι όμως έτσι τα πράματα?…
Μμμ, εδώ είναι που αρχίζω να δαγκώνομαι λίγο και να κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο μου, οι πρώτοι μορφασμοί υγιούς προβληματισμού. Πατάω και ξαναπατάω το play για να καταφέρω στο πέρας της ημέρας να συγκρατήσω έναν αρκούντως ευκαταφρόνητο αριθμό τραγουδιών στο μυαλό μου, αλλά νιώθω ότι σχετικά λίγα ξεγλιστράνε από την δωδεκάδα (δεκατρία αν συμπεριλάβουμε και το bonus track που κλείνει το άλμπουμ) για να ξεχωρίσουν. Και κει είναι νομίζω που πονάει το άλμπουμ της Macy. Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, αλλά οι περισσότερες συνθέσεις δεν έχουν τη σπίθα και το βάθος για να σ’ εκτοξεύσουν. Η συμμετοχή τόσων πολλών συνθετών στο πλάι της Macy Gray μάλλον περιπλέκει τα πράματα παρά τα βελτιώνει. Τα “Okay”, “Glad You’ re Here” και “OneForMe” είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια που θυμάμαι να ξεχώρισα. Ενώ, όσων αφορά την παραγωγή, όπου οι will.i.am, RonFair και Phillip White έχουν την τιμητική τους, δεν αντιλέγω, πλουσιότατη, πολυσυλλεκτικότατη, καταπιάνεται με διάφορα κολπάκια και μουσικά είδη, αλλά! Παραείναι γυαλισμένη κι επιτηδευμένη, με σκοπό μάλλον να κερδίσει περισσότερους ακροατές, παρά να αναδείξει τις συνθέσεις τις ίδιες. Για να μην έρθω και στη χρήση των μάλλον αχρείαστων samples των “It’s A Man’s, Man’s, Man’s World” (James Brown) και “You Spin Me Round” (Dead or Alive!). Νομίζω ότι στη Macy Gray θα ταίριαζε ένα πιο απλό, λυτό και old school feeling άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που θα εστίαζε περισσότερο στην τραχύτητα και χαρακτηριστική χροιά της φωνή της. Ένα άλμπουμ με περισσότερο jazz, blues και λιγότερο pop ύφος. Ένα άλμπουμ πιο σκοτεινό ίσως. Δε ξέρω, δοκιμάστε και σεις καλύτερα.
Υ.Γ. Για τα πρακτικά, να μην ξεχάσω ν’ αναφέρω, ότι στους συμμετέχοντες του άλμπουμ θα βρείτε και τα ονόματα των Natalie Cole, Fergie, JustinTimberlake και Nas. Αυτά.
www.macygray.com
Άρης Μπούρας |
Foreign Office
