MAX RICHTER, YOUR HAND IN MINE 19/04/2007 Gagarin 205, Αθήνα 23/4/2007

Τολμηρή η βραδιά της Πέμπτης για τα gagarinικα δεδομένα. Με τις επιτυχίες της και τις αποτυχίες της. Ρίσκο να έρθει ο Max Richter στην Ελλάδα. Σε ποιους τελικά μπορεί να απευθύνεται αυτός ο μουσικός; Εδώ, έχει επικρατήσει να τον ακούνε μουσικόφιλοι του lo-fi ηλεκτρονικού χώρου, λόγω πιθανόν της πειραματικής προσέγγισης που έχει κάνει στην κλασική μουσική. Δεν είναι δα όμως και ο άνθρωπος που την έχει αποδομήσει… Δεν μπορεί να την ακούσει κάποιος που αγαπάει την κλασική μουσική; Μήπως το Gagarin ήταν πολύ περιοριστικό για το ποιος τελικά θα παρακολουθούσε τη συναυλία; Μπορεί, μεν, ο χώρος να γέμισε, μήπως όμως με μια διαφορετική προσέγγιση, η συναυλία να αφορούσε περισσότερο κόσμο; Ακόμα και η χωροταξική επιλογή του ίδιου του καλλιτέχνη δείχνει κάτι τέτοιο: ο Max Richter τοποθέτησε στο κέντρο της σκηνής σε τοξωτό σχήμα την πενταμελή ορχήστρα εγχόρδων που τον συνόδευε (δύο τσέλα, δύο βιολιά και μια βιόλα). Ο ίδιος; Πίσω τους, ίσα που μπορούσες να τον διακρίνεις. Με ένα πιάνο με ουρά που φωτιζόταν διακριτικά, ένα mac επάνω του και ένα synthesizer. Μήπως τελικά και ο ίδιος έστελνε το μήνυμα πως ναι μεν πειραματίζομαι πάνω στην κλασική μουσική, αλλά δεν παύει να είναι τέτοια;

Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν και ίσως να μην χρειάζεται μετά την σχετικά επιτυχημένη έκβαση της βραδιάς. Ο Γερμανός μουσικός παρουσίασε ένα 70λεπτο σετ άψογα μεν, άκρως επαγγελματικά δε. Οι συνθέσεις αποδόθηκαν ακριβώς όπως στα cd του, μην επιτρέποντας την παραμικρή διαφοροποίηση. Ακόμα και εκεί που χρειαζόταν να υπάρξουν φωνές, αυτές ήταν εκεί, σαμπλαρισμένες στον υπολογιστή, ίδιες και απαράλλακτες. Φαινομενικά δηλαδή είχαμε στην παρέα μας και τον Wyatt και την Swinton. Παρόλα αυτά, ο Richter έχει τη δύναμη ακόμα και έτσι να δημιουργήσει κλίμα, να φτιάξει υποβλητική ατμόσφαιρα. Αν εγώ κατάφερα να μπω ελάχιστα σε αυτήν, μάλλον φταίει το σύνηθες φαινόμενο του ελληνικού κοινού. Ένα κοινό που δεν είναι μαθημένο να παλουκωθεί για 70 λεπτά χάμω και να παρακολουθήσει μια διαφορετική συναυλία από αυτές που έχει συνηθίσει. Δεν σταμάτησαν σε κανένα σημείο οι ψίθυροι, τα κινητά, τα σπαστικά βήματα των τακουνιών, τα πήγαινε έλα και πολλά άλλα. Δε με βοήθησε βέβαια και ο ήχος. Ήταν πάρα πολύ χαμηλά. Πιθανόν ο εξοπλισμός να μην άντεχε παραπάνω ένταση. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι όταν σε κάποια κομμάτια έμπαιναν τα μπάσα από τον υπολογιστή, το κτίριο έτριζε… Στο τσακ τον γλιτώσαμε τον συντονισμό! Πέρα από αυτά, όμως, στο τέλος χειροκρότησα θερμά τον Max Richter . Εκτιμώ, ότι με άλλες συνθήκες παρακολούθησης, τα πλεονεκτήματα της υποβλητικής ατμόσφαιρας που δημιούργησε θα ξεπερνούσαν το μειονέκτημα της πιστής απόδοσης των κομματιών. Εξάλλου, το δικαιούται και για την εξαιρετική δισκογραφία του.

Όπως χειροκρότησα και τους Your Hand In Mine . Αν και θεσσαλονικιός, έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα για να δω ζωντανά τους συμπολίτες μου. Τους είχα ακούσει στο my space (δεν αγόρασα ακόμα τη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει μόνοι τους) και εκτίμησα τη μουσική τους. Όχι πολύ πρωτότυπη, κινείται στις παρυφές της ηλεκτρονικής ή κλασικής μελαγχολικής ποπ, αλλά σαγηνευτική. Η μουσική τους, όμως, απογειώνεται στο live. Είναι καθαρά ένα συγκρότημα για ζωντανές εμφανίσεις. Το ντουέτο των Your Hand In Mine κάνει αυτό που έχω δει μπροστά στα μάτια μου να πραγματοποιούν οι Berg Sans Nipple και ο 2L8 , ή ο Chris Cole (aka Manyfingers) στο dvd της περυσινής του κυκλοφορίας Our Warn Shadow: με μια πλειάδα από συμβατικά και μη μουσικά όργανα δημιουργούν ζωντανά λούπες, τις ηχογραφούν στη σκηνή και δημιουργούν έναν ήχο που κανονικά θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ορχήστρα για να βγει. Και τι δεν είχαν μαζί τους: μεταλλόφωνο, πιάνο και μινιατούρα πιάνου, κιθάρα και μινιατούρα κιθάρας, μαντολίνο, μελόντικα, συνθι, ντέφι, ένα πράγμα που έμοιαζε με κιθάρα, αλλά είχε πάνω του ένα μεταλλικό πλέγμα, και πιθανόν άλλα που δεν θυμάμαι. Και παρόλο το πιθανό τρακ που τους διακατείχε στην πρώτη τους μεγάλη ζωντανή εμφάνιση, κατάφεραν να επιτύχουν σε μεγάλο βαθμό το φιλόδοξο σχέδιό τους. Βέβαια, χρειάζονται και άλλη προσπάθεια. Φαίνεται να έχουν δουλέψει αρκετές ώρες, αλλά χρειάζεται να παλέψουν ακόμα περισσότερες. Έχουν επιλέξει να κάνουν «χειρουργική» δουλειά. Πρέπει, λοιπόν, να επιτυγχάνουν σε κάθε λεπτομέρεια. Όταν ανεβαίνουν στη σκηνή το κάνουν για να μας απογειώνουν, όχι για να μας αγχώνουν. Μπράβο, λοιπόν, για την πολύ καλή εμφάνισή τους (που ανταμείφθηκε και με θερμότατο χειροκρότημα από τους 500 παρευρισκόμενους), αλλά τους περιμένω ακόμα καλύτερους στην επόμενη.

Κώστας Παπασπυρόπουλος