Η μουσική έχει τη δύναμη και τη δυναμική να ενώνει, να ευαισθητοποιεί και να λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας, ειδικά σε live και ζωντανές εκδηλώσεις. Τα έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει αυτά αρκετές φορές κυρίως με αφορμή τις εκδηλώσεις που διοργανώνει η Διεθνής Αμνηστία. Εκδηλώσεις των οποίων κύριος στόχος είναι η ευαισθητοποίηση του κόσμου σε φλέγοντα ζητήματα για τα οποία μάχεται η οργάνωση και που δίνουν την δυνατότητα άμεσης στήριξης της.

Εδώ δύο από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες σε έργο μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και η Διεθνής Αμνηστία, βρέθηκαν μαζί με κοινό σύνθημα «Ενάντια στον πόνο... Μαζί στην ελπίδα» σε μια πολύ όμορφη βραδιά με πρωταγωνιστές την Έλλη Πασπαλά, το Σταύρο Λάντσια και τον David Lynch. Ένα εξαιρετικό trio που ανεβάζει σε κάθε του εμφάνιση τα συναυλιακά και ερμηνευτικά standards σε δυσθεώρατα ύψη.

Την Πέμπτη 22/11 η Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ένας χώρος όμορφος που προσφέρεται για τέτοιου είδους συναυλίες και εκδηλώσεις, γέμισε από νωρίς. Στη σκηνή ένα πιάνο, κρουστά, πνευστά, ένα synth και drums. Δύσκολο να πιστέψεις ότι οι μουσικοί θα είναι μόνο δύο. Κι ακόμα πιο δύσκολο να το πιστέψεις όταν αρχίζουν να παίζουν. Γιατί μπορεί να βλέπεις μόνο τους δύο μουσικούς στη σκηνή με την τραγουδίστρια στη μέση, νομίζεις όμως ότι ακούς ολόκληρη ορχήστρα. Τέτοια είναι η ερμηνευτική τους αρτιότητα και το δέσιμο μεταξύ τους και τόσο μαγικό το αποτέλεσμα!

Ο Σταύρος Λάντσιας πίσω από το πιάνο κυρίως, αλλά και πίσω από τα drums, ο David Lynch με τα πνευστά και τα κρουστά να εναλλάσσονται στα χέρια του όπως οι κορίνες και οι κρίκοι στα χέρια ζογκλέρ και η Έλλη Πασπαλά, αναμφίβολα μια από τις κορυφαίες ελληνίδες ερμηνεύτριες, με την υπέροχη φωνή της μας ταξίδεψαν στον κόσμο του ελληνικού και όχι μόνο τραγουδιού. Τα τραγούδια του Mάνου Χατζιδάκι, της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, του ’ρη Δαβαράκη, της Κρίστυ Στασινοπούλου, του Nino Rota και πολλά ακόμα μεταμορφώθηκαν από αυτό το trio, με σεβασμό αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση, αγγίζοντας πότε τη τζαζ και πότε την ελληνική μας παράδοση με ότι μπορεί να υπάρχει ενδιάμεσα.

Έφυγα ενθουσιασμένος και ομολογώ και λιγάκι μαγεμένος από αυτή τη συναυλία. Περίπου όπως τα παιδιά μετά ταχυδακτυλουργικό show. Μόνο που εδώ ήξερα ότι εδώ δεν υπήρχε κανένα τρυκ και πως αυτό που μάγευε ήταν τελικά η ειλικρινής κατάθεση ψυχής αυτών των ανθρώπων.

Βασίλης Καραλάζος