SMOG 15/11/2001 Manchester Academy 30/12/2001

Smoke + Fog = Smog

Προφανώς με αφορμή της κυκλοφορίας του νέου δίσκου του, o Bill Callahan πήρε τους δρόμους για να διαλαλήσει την καινούρια του πραμάτεια, αλλά και να θυμίσει - απολύτως λογικά - παλιότερες δουλειές του. Την 15η Νοέμβρη στο Manchester, ο χώρος που φιλοξένησε αυτόν και την παρέα του ήταν το Manchester University Students´ Union ή Manchester Academy ή κάτι τέτοιο. Συμπαθητική αίθουσα, όχι ιδιαιτέρων προδιαγραφών, αρκούσε όμως για το εν λόγω event. Ο κόσμος που τίμησε το group με την παρουσία του και με τις ₤10 του (περί τους 350), είχε κατά μέσο όρο κλείσει μια 25ετία ζωής, κάτι αναμενόμενο αφού οι Smog δημιουργούν στα μονοπάτια αυτού του είδους αρκετά χρόνια τώρα.

Το live ξεκίνησε με το αμφιλεγόμενης ποιότητας και ταυτότητας σχήμα των Βridget Storm. Περίεργα πράγματα επί σκηνής. Για 45 λεπτά, μία κοπέλα με ακουστική κιθάρα, ένας φίλος της με μπάσο και ένα γιαπωνέζικο μουσικό κουτί παραγωγής προηχογραφημένου υλικού κατάφεραν να προετοιμάσουν το αργών ρυθμών κλίμα των επερχόμενων Smog, μπέρδεψαν όμως με τη χύμα performance τους. Όχι, δεν το είχαν πάρει ζεστά το θέμα. Τοπική σκηνή σου λέει μετά.

Το ότι ο ηχολήπτης των Smog στην κονσόλα δήλωσε οff the record και ερωτηθείς σχετικά ότι δε χρησιμοποιεί play list, δε λέει τίποτε από μόνο του. Όμως τον κακό ήχο των Smog ακόμη κι ο κουφός τον παρατήρησε. Μία μπότα που προκαλούσε χαλαρά καρδιακό επεισόδιο, η ένταση της φωνής του Callaghan να γεννά ερωτηματικά ναρκισσιστικού χαρακτήρα, ενώ η δεσποινίς με το βιολί έμοιαζε με μινιμαλιστική χορευτική παρέμβαση στα τρία πρώτα τραγούδια αφού το έγχορδο της δεν ακουγόταν καθόλου.

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο. Η εμπειρία του να έχεις τριγύρω σου ενοχλητικούς αγνώστους καθώς παρακολουθείς ένα live, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αν όμως οι εν λόγω άγνωστοι συνιστούν ομάδα 4 ατόμων, υπολογίσιμων σωματικά και περιμένουν, αδημονούν μάλλον, κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του τραγουδιστή για να ακούσουν τον επόμενο στίχο και έπειτα να γελάσουν μέχρι δακρύων, σταματώντας μόνο για να μη χάσουν τον αμέσως επόμενο πιθανόν ακόμη πιο αστείο στίχο, ε τότε το πράγμα πάει πολύ. Πριν ο υπογράφων αλλάξει θέση στο χώρο για να απαλλαγεί, ομολογεί ότι και ο ίδιος είχε γελάσει αρκετά. Έτσι χωρίς λόγο. Laugh along.

To live παρ´ αυτα δεν ήταν κακό. Λίγη γκρίνια όμως ακόμη χωράει. Αυτή η κοπέλα με το βιολί παίζει καιρό με το group; Ας μου πει κάποιος. Φαινόταν λιγάκι αγχωμένη σχετικά με το πότε να "μπαίνει", επικοινωνόντας διαρκώς και εμφανώς με το βλέμμα με το δεξί μπακ / χαφ κιθαρίστα. Η έλλειψη μπάσου πάλι εξηγείται κάπως; Μήπως γι´ αυτό η μπότα δονούσε τον πυρήνα της γης; Τέρμα η χολή; Όχι ακόμη; Λίγο ακόμη; Ναι, γιατί δεν είναι δυνατόν κύριοι να παρουσιάζονται τα τραγούδια από το καινούριο δίσκο με τέτοιο βασανιστικό τρόπο = slow motion version.

Για όσους ενδιαφέρονται, ακούστηκαν όλα σχεδόν τα κομμάτια του Rain on lens, ενώ έγιναν και κάποιες ελάχιστες αναφορές στο παρελθόν. Το λοιπόν, ούτε 90 λεπτά. Ή για να ακουστεί πιο όμορφα, κάτι παραπάνω από μία ώρα.

ΣΟΥΜΑ = Παρουσίαση του νέου υλικού το οποίο είναι έτσι και αλλιώς ενδιαφέρον και έδειξε να αρέσει στον κόσμο.

ΓΝΩΜΙΚΟ = Ηχολήπτες, κάντε σωστά τη δουλειά σας. Λάβετε ήχο.

Υ.Γ. Τι διάολο μουσική είναι η post-country;

Ανδρέας Αλεξανδρίδης

Εξωτερικός Συνεργάτης