THE DEVIL KNOWS MY NAME JOHN 5 MASCOT 2/5/2007

Ο John 5 ή John Lowery όπως είναι το πλήρες όνομά του δεν είναι τυχαίος μουσικός. Έχει συνεργαστεί με κορυφαία ονόματα της rock μουσικής πριν ακόμα γίνει γνωστός ως κιθαρίστας δίπλα στον Marylin Manson με τον οποίο συνεργάστηκε τα 8 χρόνια που οι βάζελοι είχαν μείνει χωρίς τίτλο (1996-2004). Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με Lita Ford, Dave Lee Roth, Meatloaf, Paul Stanley και με τον Rob Halford στο industrial project Two.

Oι συνεργασίες του αυτές όπως και το γεγονός ότι παίζει κιθάρα από τα 7, τον έκαναν να μπορεί να παίξει άνετα το οποιοδήποτε είδος μουσικής. Το 2003 λοιπόν κυκλοφόρησε τον πρώτο του instrumental δίσκο με τίτλο “Vertigo” επηρεασμένο από Vai και Satriani, ψιλο-βιαστικό όμως κατά τη γνώμη μου στον οποίο παρόλα αυτά έδειξε τα πρώτα του βιρτουόζικα δείγματα.

Το 2005 ο John κυκλοφόρησε κατά τη γνώμη μου έναν καταπληκτικό δίσκο το “Songs for Sanity” όπου εκεί μέσα εκτός από το βιρτουόζικο παίξιμο έντονα επηρεασμένο για άλλη μια φορά από Vai και Satriani μπορούσες να ακούσεις και industrial περάσματα, χιουμοριστικές εισαγωγές και γενικότερα έναν συνδυασμό από πολλά είδη που έκαναν το album να κυλάει ευχάριστα χωρίς να το βαριέσαι.

Ερχόμαστε λοιπόν στο 2007 και ο John βρήκε χρόνο από την μόνιμη συνεργασία του με το group του Rob Zombie να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει το 3^ο του album. Instrumental και αυτό με τη διαφορά ότι εδώ ο John τολμάει να γράψει οκτάλεπτες και εννιάλεπτες συνθέσεις σε σχέση με το προηγούμενο του album που η διάρκεια του κάθε κομματιού ήταν 3-5 λεπτά. Εδώ είναι η μαγκιά του John ο οποίος μπορεί να κρατάει για άλλη μια φορά αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή πηγαίνοντας από το metal στο blues,funk από εκεί στο rock με άνεση. Ακούστε για παράδειγμα το οκτάλεπτο “Dead Art in Plainfield” όπου ο άνθρωπος τα παίζει στην κυριολεξία όλα ένα κομμάτι που είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου.

Επίσης βλέπουμε τον John 5 εδώ να έχει αναπτύξει πιο πολύ το προσωπικό του στοιχείο. Σαφώς και υπάρχουν και οι Vai-κες αναφορές (άλλωστε ο Vai τον έχει χαρακτηρίσει γίγαντα της κιθάρας και ο John φαίνεται ότι ανταποδίδει) αλλά δεν είναι τόσο κραυγαλέες όσο στο προηγούμενο album.Επίσης δεν ξέρω αν θα προκαλέσει έκπληξη σε κάποιους αλλά σε κάποια κομμάτια οι συνθέσεις και οι δομές τους μου θύμισαν άλλους κιθαρίστες όπως ο Toby Knapp (σε κάποια σημεία που ο John 5 χώνει) ο Michael Harris ή ο Marty Friedman στο μεγαλειώδες “Dragon’s Kiss” του 1988.

Nα πούμε ακόμα ότι έχουμε 2 επίτιμους καλεσμένους σε 2 κομμάτια τους κκ Eric Johnson και Joe Satriani(στον προηγούμενο δίσκο συμμετείχαν οι Steve Vai και Albert Lee) ενώ ο Jim Root των Slipknot που υποτίθεται ότι συμμετέχει περνάει απαρατήρητος καθώς στο “Black Widow of La Porte” ο John ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα σαν μανιακός. Το κομμάτι με τον αγαπημένο μου John δεν με εντυπωσίασε…αντίθετα ο Eric Johnson που είναι ίσως ο πιο ουσιαστικός κιθαρίστας του κόσμου εντυπωσιάζει και δίνει αέρα στο “The washing away of wrong”.

Στο album εκτός από ορχηστρικούς κεραυνούς πραγματικά, θα βρούμε ακόμα μια instrumental διασκευή του “Welcome to the Jungle”, μία εισαγωγή, ένα παράξενο κομμάτι κάτι σαν spoken word και μία γέφυρα που θυμίζει Satriani.. Σε όσους αρέσει το βιρτουόζικο instrumental παίξιμο μην αγνοήσετε και αυτή τη φορά τον John προκατειλημμένοι ίσως επειδή τόσα χρόνια έπαιζε δίπλα στον Manson.

Θοδωρής Angus