Μια όμορφη και διαφορετική μουσική εμπειρία ζήσαμε την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στο Club της Υδρογείου. Ο Joe Strummer μαζί με το συγκρότημά του τους Mescaleros μας έκανε την τιμή να καλύψει λιγάκι το μεγάλο συναυλιακό κενό που παρατηρείται τους τελευταίους 3 μήνες στην πόλη μας. Για δύο ώρες νέοι, γέροι και παιδιά είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν έναν ιστορικό μουσικό, ο οποίος δεν έχει πάρει τους δρόμους για να περιφέρει την ιστορία του, αλλά για να δείξει πως ακόμα συνεχίζει να προσθέτει νέες σελίδες στο βιογραφικό του σημείωμα. Ακόμα και τώρα που δεν προσελκύει πολλά φώτα δημοσιότητας, που οι μάζες δεν γεμίζουν γήπεδα για να τον δουν, τώρα που δεν βρίσκεται με τους Clash, μα με τους υπέροχους Mescaleros.

Ο Joe Strummer μας παρουσίασε κατά κύριο λόγο τα τραγούδια της νέας του αυτής καριέρας με τους Mescaleros. Τραγούδια που κινούνταν σε διαφορετικές λίγο έως πολύ παραδοσιακές φόρμες. Από reggae και ανατολίτικα στοιχεία μέχρι μουσικές της Σκοτίας. Κομμάτια που πολλές φορές ξεκινούσαν ήρεμα και χαλαρά, αλλά κατέληγαν σε ένα δυναμικό ορχηστρικό παραλήρημα, ταρακουνώντας μας συχνά από τη θέση μας. Ήταν φανερό, όμως, ότι ο περισσότερος κόσμος ήταν εκεί για να ξαναζήσει λίγη από την μαγεία των Clash. Και ο Strummer δεν τους απογοήτευσε. Σε σωστές δόσεις, και ανάμεσα στα νέα κομμάτια, παρουσίασε τραγούδια του μεγάλου συγκροτήματος, προκαλώντας έναν απίστευτο ενθουσιασμό μέσα στο Club. Κυρίαρχος πάνω στη σκηνή, δείχνοντας πάντα τον απαραίτητο σεβασμό στους μουσικούς που τον συνόδευαν, τραγούδησε και χόρεψε μαζί με τον κόσμο που είχε βρεθεί πια σε άλλη διάσταση. Ο Strummer είχε την εμπειρία να κρατάει την αδρεναλίνη ψηλά, κάνοντας τον κόσμο να συνωστίζεται ακόμα περισσότερο στα πιο κοντινά μέρη της σκηνής. Και έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στους φίλους του, διασκευάζοντας Bob Marley και Ramones, προξενώντας έναν μικρό σεισμό στην... Υδρόγειο.

Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιον παλμό στο συγκεκριμένο μέρος. Ήταν φοβερό το θέαμα μπροστά στη σκηνή. Γίνεται πιο φοβερό μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς ποιος κόσμος είχε κατακλύσει εκείνες τις θέσεις. Το club είχε γεμίσει κυρίως από γνωστό στους κύκλους της πόλης κόσμο. Μουσικοί από τοπικά συγκροτήματα, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των τεχνών γενικότερα, αλλά και διάφοροι επαγγελματίες, όλοι σε μια ηλικία που έδειχνε ότι ο Strummer ήταν ο ήρωας των νεανικών τους χρόνων. Αυτοί οι άνθρωποι αδιαφόρησαν για την... κοινωνική τους θέση και στριμώχτηκαν μπροστά μπροστά για να χορέψουν, να χτυπηθούν, να τραγουδήσουν με τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Έτσι, βλέπαμε μουσικούς της πόλης με τους οποίους εμείς έχουμε χτυπηθεί πολλές φορές στις συναυλίες τους, να έχουν πάρει αυτή τη φορά τη θέση μας, τη θέση του απλού fun και να διασκεδάζουν με έναν άνθρωπο που είχαν μεγάλη επιθυμία να δουν ζωντανά. Και αυτό ήταν ένα όμορφο συναίσθημα.

Κάτι η συναυλιακή πενία των τελευταίων μηνών, κάτι η όμορφη εμφάνιση του Joe Strummer και των Mescaleros, κάτι οι απολαυστικές αντιδράσεις του κοινού, έκαναν τη βραδιά της Πέμπτης να αποτελέσει ένα από τα πιο ωραία συναυλιακά γεγονότα της φετινής χρονιάς. Μακάρι να το λάβουν αυτό υπόψη τους οι διοργανωτές και να μην περιπέσουμε και πάλι σε αυτήν την απραξία που χαρακτήρισε όλη την προηγούμενη περίοδο.

Κώστας Παπασπυρόπουλος