Η παρατεταμένη συναυλιακή ανομβρία στη Θεσσαλονίκη, όσον αφορά την προσέλευση φρέσκων ονομάτων πάντοτε, αλλά και μια περίοδος νοσταλγίας που περνάω τον τελευταίο καιρό, με έχουν κάνει να παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες σχεδόν αποκλειστικά ελληνικά σχήματα. Δεν κρύβω ότι πάντοτε γούσταρα την πολύπαθη ελληνική σκηνή, έστω κι αν τώρα, μετά από τόσα χρόνια, πολλά από τα συγκροτήματα που συμπαθούσα τότε, ακούγονται εντελώς trash πια στα αυτιά μου.

Στις επόμενες γραμμές θα σας παρουσιάσω συνοπτικά τις εντυπώσεις μου από τέσσερις συναυλίες με ελληνικά σχήματα –συν μια που είχε και ένα βρετανικό- που παρακολούθησα από τις 26 Απριλίου μέχρι και τις 6 Μαΐου.

26 Απριλίου
Στην Υδρόγειο, η συναυλία της αντιεξουσιαστικής κίνησης Θεσσαλονίκης σε συμπαράσταση των φοιτητών που συνελήφθησαν στις 8 Μαρτίου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Αθήνας είχε ενδιαφέρον line up. Μια ομάδα από νεαρά κορίτσια με ονόματα όπως Alicia, Double b, Miss Allen και ένα συγκρότημα από Κομοτηνή, οι Μέδουσες (!), ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό από νέους ανθρώπους γεμάτους νεύρο και τσαμπουκά. Εκτόξευση χιπ χοπ ρυμών, τόσο στα ελληνικά, όσο και στα αγγλικά, καταιγιστική σαμπλαρισμένη μουσική από προϋπάρχουσες χιπ χοπ μελωδίες και η αίσθηση πως κάτι γίνεται «εκεί έξω» χωρίς ούτε καν να το έχω μυριστεί με πλημμύρισε με σκέψεις, αλλά και μεγάλη ικανοποίηση. Εύγε στα τσαμπουκαλεμένα νιάτα. Εύγε και στους Dread Astaire. 14 μήνες είχα να τους δω live, αλλά ήταν σαν να είχα μπροστά μου άλλη μπάντα. Τεράστια βελτίωση, πιο περιπετειώδης μουσική ανάπτυξη, εκπληκτική rhythm section και νέα τραγούδια που αν αποτυπωθούν τόσο καλά στο βινύλιο, όσο παρουσιάστηκαν και live, θα μιλάω για το δισκάκι της χρονιάς. Τόσο απλά. Οι Γκρόβερ ήταν οι αγαπημένοι του κοινού της συναυλίας και αυτούς περίμεναν όλοι. Η ταυτόχρονη συνύπαρξή τους μάλιστα με τον τραγουδιστή των Εκτός Ελέγχου -και κάποτε και των Γκέτο- ο οποίος ερμήνευσε και τα κλασικά κομμάτια του συγκροτήματός του άναψαν τα αίματα των αμετανόητων πάνκηδων. Δεν είδα τους Sunsteps που εμφανίζονταν τελευταίοι γιατί…

4 Μαΐου
…τους είδα στον ίδιο χώρο όταν μαζί με τους Scab Level άνοιξαν τη συναυλία των Deus X Machina. Οι Sunsteps είναι ένα παλιό θεσσαλονικιώτικο γκρουπ που επανενεργοποιήθηκε πρόσφατα και καλά έκανε, γιατί το παλιομοδίτικο σπιντάτο γκαραζοροκενρολ που παρουσιάζει με τόση αγάπη, συμπυκνώνει όλες εκείνες τις αξίες που κάνει έναν χιλιακουσμένο ήχο να παραμένει αγέραστος ακόμα και στις μέρες μας. Οι Scab Level δεν έκαναν και την καλύτερη εμφάνισή τους, αλλά αυτό δεν πρόκειται να πτοήσει ένα συγκρότημα που παρά τα σκαμπανεβάσματά του έχει καταφέρει να διατηρηθεί ζωντανό εδώ και δώδεκα χρόνια. Οι Deus X Machina δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν, είναι από τα λίγα συγκροτήματα με τέτοιο ήχο που μπορώ και ακούω. Τότε στα 1993 ήμουν μεγάλος φαν του άλμπουμ τους Worlds Apart. Οι μνήμες της εμφάνισής τους στο καράβι Κλειώ το 1997 και η συνέντευξη που τους είχα κάνει με τον Θωμά και το Θανάση για το τότε Ράδιο Φωνή της Τούμπας (105,5) με ώθησαν στη συναυλία. Οι Αθηναίοι μουσικοί έκαναν μια επαγγελματική εμφάνιση –καμία σχέση με εκείνη την πιο «χύμα» προ δεκαετίας-, αλλά ταυτόχρονα φοβερά δυναμική και απολαυστική. Χόρεψα, τραγούδησα, ίδρωσα, πράγματα δηλαδή που είχα να κάνω καιρό σε συναυλία, αλλά τα ξανάκανα δυο μέρες αργότερα. Μια μέρα όμως πριν…

3 Μαΐου
… ο Κυριάκος Σκορδάς ήθελε να δει το Half Nelson στο Μακεδονικόν. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε εκεί έξω, αλλά η αργοπορημένη έλευσή του και η πάγια αρχή μου να μην βλέπω ταινίες που έχουν ξεκινήσει, μας ώθησαν να ψάξουμε εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης. Εναλλακτικό θέλαμε, σε dub καταλήξαμε… Οι Zion Train παίζανε στο Ξυλουργείο του Μύλου και περάσαμε να τους δούμε. Να με συγχωρέσουν οι φίλοι του είδους, αλλά τη dub τη βαριέμαι, ενώ δεν είχα και ιδέα ποιοι είναι οι Zion Train. Στο Ξυλουργείο είχε καμιά 150 άτομα και ένας έλληνας ράσταμαν (μου διαφεύγει το όνομα) ανέλαβε να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Ο τύπος είχε πολύ φάση: «Πολύ γαμάτο αυτό το mix που παίξαμε, θα κάνουμε το ίδιο τώρα σε άλλη μορφή» έλεγε και ξανάλεγε, ώσπου μετά από μιάμιση ώρα βαρεμάρας αναγκάστηκαν οι ίδιοι οι Zion Train να τον κατεβάσουν από τη σκηνή γιατί αυτός δεν είχε σκοπό. Μπορεί να μην ήξερα λοιπόν ποιοι είναι οι Zion Train, αλλά μόλις ανέβηκαν στη σκηνή κατάλαβα γιατί είναι δημοφιλείς. Ο cool ράσταμαν από το Λίβερπουλ ανέλαβε τα ογκώδη μηχανήματα που υπήρχαν στη σκηνή για να φτιάξει τους εντυπωσιακούς ήχους του και ο mc από το Μάντσεστερ ανέλαβε το crowd entertaining. Αφού μέχρι και εγώ κουνήθηκα στους ρυθμούς τους! Μετά από 45 λεπτά που αποφασίσαμε να φύγουμε με τον Κυριάκο, πριν τελειώσει το συγκρότημα, ένα πράγμα μου έμεινε στο μυαλό: «When I say Zion, you say… TRAIN!».

5 Μαΐου
Έχοντας δει την προηγούμενη τους Deus X Machina μου φαινόταν αδιανόητο πως θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις μιας συναυλίας των Δαιμονία Νύμφη. Τους προτίμησα, όμως, από τον Αγγελάκα που έπαιζε στο Principal διότι Δαιμονία Νύμφη δεν έχω ξαναδεί live. Ασφυκτικά γέμισε το Ξυλουργείο του Μύλου, από κόσμο που δεν γνωρίζω από πού προέρχονταν. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το target group των Δαιμονία Νύμφη. Μάταια έψαχνα να δω τυπικές συναυλιόφατσες. Πιθανόν, όμως, αυτός ήταν και ο λόγος που το όρθιο για μιάμιση ώρα κοινό, σεβάστηκε απόλυτα το δύσκολο live των εφτά μουσικών. Ούτε συνομιλίες, ούτε χαχανητά, ούτε αποχωρήσεις. Το άξιζαν όμως τα παιδιά, διότι κάνουν κάτι που πραγματικά είναι πρωτότυπο και δεν υπάρχει περίπτωση να το δούμε από άλλα συγκροτήματα. Οι απομιμήσεις των αρχαίων οργάνων, οι λευκές απομιμήσεις αρχαίων φορεμάτων των τριών γυναικών του σχήματος, οι μάσκες τους και οι ορφικοί και ομηρικοί ύμνοι που ερμηνεύουν είναι δύσκολο να σε αφήσουν αδιάφορο. Αφήστε που και ο έντονος ρυθμός που δίνουν τα διάφορα είδη τυμπάνων που χρησιμοποιούν επαρκεί για να σε έχουν συνεχώς σε εγρήγορση. Οι Δαιμονία Νύμφη παρουσίασαν το νέο τους άλμπουμ σχεδόν άψογα, με κάποια μόνο προβλήματα στον ήχο κυρίως στο πρώτο μισάωρο της εμφάνισης να χαλάνε λίγο το τελικό αποτέλεσμα. Το μόνο που πρέπει να κάνουν από εδώ και πέρα είναι να πάρουν κάποιον να τους κουρδίζει τα όργανα, όσο αυτοί θα παίζουν τα κομμάτια…

6 Μαΐου
…κάτι που έχουν κάνει οι Matisse. Έχουν πάρει έναν πιτσιρικά και τους τα έχει όλα έτοιμα. Είναι αλήθεια πως οι Matisse έδωσαν ένα απρόσμενα καλό live στη σκηνή του Ξυλουργείου στα πλαίσια του μίνι φεστιβάλ με τις συμμετοχές των Κόρε Ύδρο, Abbie Gale (οι οποίοι τελικά για άγνωστο λόγο δεν ήρθαν στη Θεσσαλονίκη) και Σχέδιο Πλανήτη. Το πενταμελές γκρουπ είναι ο ορισμός του συγκροτήματος που έχει δουλέψει με τις ώρες στο στούντιο. Είναι από τα σχήματα που υστερούν σε επίπεδο συνθέσεων, αλλά με τη σοβαρή δουλειά που κάνουν καταφέρνουν επί σκηνής και είναι ένα επίπεδο πάνω από όλα σχεδόν τα ελληνικά σχήματα. Αν μάλιστα καταφέρουν να κάνουν όλες τις συνθέσεις τους ισάξιες αυτών των δυο τριών κομματιών που έπαιξαν στην αρχή, θα μιλάω για ένα από τα καλύτερα indie pop σχήματα. Όσο κι αν το είδος το έχω βαρεθεί. Πριν τους Matisse, τη συναυλία άνοιξαν οι Σχέδιο Πλανήτη. Δεν με τιμά να πω πως τους είδα από το παράθυρο έξω από το Ξυλουργείο, με τιμά όμως (πιστεύω) να είμαι ειλικρινής και να πω πως τους βαριέμαι. Το όλο αυτό διακεκομμένο ελληνικό φεστιβάλ που έζησα τις τελευταίες μέρες έκλεισε με τους Κόρε Ύδρο. Ίσως η πιο συναισθηματική στιγμή όλων αυτών των ημερών. Πενήντα φανατικοί του συγκροτήματος μείναμε μέχρι τις 3 τα ξημερώματα στο Ξυλουργείο ζώντας ένα live που ήταν πλημμυρισμένο από συγκινήσεις, αισθήματα, εντάσεις, χορό, ακόμα και δάκρυα (ναι είδα μια κοπελιά να κλαίει με το πέρας της συναυλίας). Οι Κόρε Ύδρο καταφέρνουν να μετατρέπουν τις απλοϊκές σχετικά συνθέσεις με τους αθώους και συχνά παιδικούς στίχους τους σε ύμνους επάνω στη σκηνή. Δεν ήξερα ότι υπάρχει τόσος κόσμος που γνωρίζει όλους τους στίχους, ακόμα και από το πρώτο τους δύσκολο άλμπουμ! Το 90λεπτο live τους δομούσε αργά και σταθερά μια ατμόσφαιρα που ήταν σίγουρο ότι θα κατέληγε σε έκρηξη. Και κατέληξε: αυτά τα 50 άτομα γίναμε στο τέλος ένα κουβάρι, πήραμε στα χέρια μας τον τραγουδιστή των Κόρε Ύδρο και αποθεώσαμε την διαφορετικότητα ενός από τα πιο παράξενα και σαγηνευτικά σχήματα. Εύγε στον Άρη Καραμπεάζη που κατεύθυνε το «φαν κλαμπ» και μαζί με τον Μιχάλη Εμμανουηλίδη συνετέλεσαν στο τελικό ξέσπασμα με τον συνεχή χορό και την πόρωσή τους για το σχήμα από την Κέρκυρα. Κοινώς, αν το έχασες, έχασες…

Κώστας Παπασπυρόπουλος