STRANGE HOUSE THE HORRORS POLYDOR/UNIVERSAL 21/5/2007

My lovely horrors show? Δεν ξέρω πως τα κατάφερα και «κόλλησα» τόσο πολύ με τους The Horrors . Μια ολόφρεσκη βρετανική πρόταση που με σπουδή πάνω σε αγαπημένους ήχους της δεκαετίας του 80 καταφέρνει να δίνει κάτι τόσο μοντέρνο και ξεσηκωτικό!

Πάμε από την αρχή. Το STRANGE HOUSE είναι ντεμπούτο, άρα και το συγκρότημα ουσιαστικά μας έρχεται από το πουθενά ή έστω να πούμε την αλήθεια από το Λονδίνο (αν και τα σινγκλάκια πρέπει να τα προσέχουμε καλύτερα, έτσι;). Το ότι το παράξενο τους σπίτι «φιλοξενείται» στο γιγάντιο συγκρότημα μιας Polydor πρέπει να το προσπεράσετε. Γιατί, σε αντίθεση με πολλά big next thing των Βρετανών, οι Horrors είναι απλά ένα big thing! Τι να πούμε δηλαδή ότι …τρέμει ο Peter Murphy και οι Bauhaus τον διάδοχο.., αλίμονο.

(παρένθεση αυτή η μανία των Βρετανών για τους διαδόχους είναι απίστευτη, ήδη έχουν βγει οι νέοι the view νομίζω…)

Εδώ έχουμε 11 κομματάρες σε σχεδόν 35 λεπτά, που αν και είναι τόσο μα τόσο κτυπητό ότι μοιάζει ή παραπέμπει στη δεκαετία του 80, η πεντάδα των Horrors κατορθώνει τίποτε να μην ακούγεται ρετρό ή ξεπερασμένο. Δεν έχω ακόμα καταλάβει πως στο καλό το κάνουν αυτό. Μήπως είναι η καλή παραγωγή (γιατί το Mask ήταν χαμηλογραμμένο;) και η συμμετοχή σε αυτήν του άπαιχτου James Sclavunos (των Vanity Set, Bad Seeds…Sonic Youth, Cramps και τώρα και Grinderman…αυτό από μόνο του ρίχνει πολλά κουκιά, έτσι;), αλλά και του κιθαρίστα των Yeah Yeah Yeahs του Nick Zinner μαζί με άλλους ανθρώπους που έχουν κάνει παραγωγή στους U2, Blur, Depeche Mode, Sons and Daughters…..??

Λες να είναι αυτό, γιατί μια γνώμη να έριξε ο καθένας από τους συμμετέχοντες στην παραγωγή…φθάνει για να απογειώσει τον δίσκο.

Τελικά απογειώνει εμάς με την ακρόαση. Στα βιαστικά αναφέρω πως έχει σημεία που σε παραπέμπουν στους Cramps, Birthday Party, Sex Pistols, Joy Division, Bauhaus μαζί με λίγη τρέλα τύπου ΝΙΝ-Reznor. Όλα σκοτεινά, εξού και το goth ενδυματολογικό – κομμωτικό τους ύφος που περνά λίγο και στο artwork του δίσκου.

Το ότι πιθανόν να νομίζεις πως τα άκουσες αυτά παλιά διαψεύδεται από το γεγονός πως όλα τα κομμάτια είναι σπινταριστά. Και αυτό ίσως είναι που κάνει το album ξεχωριστό, γιατί όλα αυτά τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των 80ς είχαν μπόλικη εσωστρέφεια. Εδώ οι Horrors δεν πάνε να «πουλήσουν» καθόλου μελαγχολία, αλλά έχουν μπόλικη ενέργεια, ώστε τελικά ο δίσκος να βγαίνει απόλυτα εξωστρεφής, ώστε να θέλεις να το δυναμώσεις τέρμα το στέρεο…μήπως και έχεις ένα περίεργο come back στη χαμένη νιότη μας. Για αυτό και μόνο τους βγάζω το καπέλο και τους ευχαριστώ. Γιατί με την οργή τους με έκαναν να βουρκώσω.

Και αν ρίξουν αμπάριζα σε αυτό το στυλ μαζί με τα γκαραζοσπαρακτικά κιθαριστικά κόλπα που έχουν στο καταπληκτικό thunderclaps τότε ναι πάμε για συγκρότημα μεγάλου βεληνεκούς.

Δεν μπορεί ούτε το dark ούτε το πανκ 25 χρόνων πίσω να στέκουν μόνα τους σήμερα (καλύτερα να ακούμε τα αυθεντικά;), αλλά με το ιλουστράρισμα μιας φοβερής παραγωγής, τα πολύ καλά φωνητικά και το λίγο glam που βγαίνει, αυτομάτως το τραίνο τρέχει και έρχεται στο 2007. Και αυτή τη μουσική τη θέλουμε σήμερα, γρήγορη, τσαμπουκαλεμένη, με κοφτά ρεφρέν, έστω και αν οι ίδιοι λένε πως σε αυτό το παράξενο σπίτι Strange house κυριαρχούν Psychotic Sounds for Freaks and Weirdos.

Κυριάκος Σκορδάς