BLOC PARTY, Biffy Clyro 15/05/07 ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ, RAZZMATZZ 22/5/2007

Η κυκλοφορία του “A Weekend In The City” τον περασμένο Φεβρουάριο –ή, πιο σωστά, η διαρροή του αρκετούς μήνες πριν-υπήρξε ένα αληθινό δώρο για μένα και μου έδωσε ένα πολύ καλό λόγο για το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό. Όταν στη μέση μάλιστα βρίσκεται η τόσο όμορφη και σε συνεχή αναβρασμό Βαρκελώνη δε χωράει και πολύ σκέψη.

Ένα album τόσο πολιτικό και προσωπικό ταυτόχρονα. Τολμηρό, ηχητικά και στιχουργικά. Ένα album σημείο αναφοράς για την τρέχουσα δεκαετία ,έτσι όπως αποτυπώνει τη ζωή στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και τον αντίκτυπό της στα συναισθήματα των νέων ανθρώπων. Την ίδια γνώμη συμμερίζεται και ο φίλος και συνάδελφος στο περιοδικό Απόστολος Κατσαβριάς , οπότε η παρέα δεν άργησε να κλείσει.

Τα ταξίδια στο εξωτερικό έχουν δύο όψεις . Από τη μία μεριά απολαμβάνεις τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της εποχής μας ,τότε και όπως πρέπει, αλλά από την άλλη η επιστροφή στην Ελλάδα σε γεμίζει θλίψη.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που στηθήκαμε σε ουρά έξω από συναυλιακό χώρο περιμένοντας μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες Πόσο συχνά νιώθουμε ότι πάμε σε ένα πραγματικό event και όχι σε μία μάζωξη φίλων και γνωστών, όπου με αφορμή τη συναυλία, θα κάνουμε δημόσιες σχέσεις με τους υπόλοιπους … “300”; Ποιος είναι ο μέσος όρος ηλικίας του ελληνικού μουσικού κοινού που πηγαίνει στις συναυλίες;

Ψύλλοι στα άχυρα θα μου πείτε. Φυσικά, όταν οι Kaiser Chiefs αδυνατούν να γεμίσουν ένα χώρο 1000 ατόμων στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας τι άλλο μένει να λεχθεί; Και αναφέρω το παράδειγμα των Kaiser Chiefs με την εξής λογική:ανεξάρτητα από το αν κάποιος τους θεωρεί αξιόλογους ή όχι, αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα της εποχής μας και οι συναυλίες τους θα έπρεπε να αποτελούν γεγονός .Τελεία και παύλα. Και μην ακούσω τίποτε ανοησίες περί “υποψιασμένου ελληνικού κοινού” γιατί θα με πιάσουν τα γέλια. Εδώ καλά καλά δε λειτουργεί το mainstream , εμείς γίναμε όλοι underground .

Αυτά με την εγχώρια μιζέρια, αλλαγή ρότας τώρα .

Το ξεκίνημα της συναυλίας είχε οριστεί στις 20.30 με τους σκωτσέζους Biffy Clyro να ανοίγουν τη βραδιά, οι οποίοι δε μου άφησαν καθόλου άσχημες εντυπώσεις . Με τόνους περισσότερου distortion σε σχέση με τα albums τους να δημιουργούν ένα θορυβώδες wall of sound και το Simon Neil ,άλλοτε να ουρλιάζει και άλλοτε να ψιθυρίζει κάτω από τα μακριά μαλλιά του παρουσίασαν ένα περίεργο μείγμα alternative-punk- metal! Μπορεί να σας φαίνεται λίγο παράξενος συνδυασμός αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ήχος τους έχει ενδιαφέρον και οι ζωντανές εμφανίσεις τους δε στερούνται ενέργειας . Παράξενη επιλογή ,όπως και να χει, όμως για support στους Bloc Party.

45 λεπτά αργότερα και αφού ο Gordon Moakes των Bloc Party τους συνόδευσε σε ένα τραγούδι , η σκηνή είχε αδειάσει.

Το Razzmatazz είναι ένας από τους κυριότερους συναυλιακούς πολυχώρους της Βαρκελώνης με τη μεγαλύτερη αίθουσα-εκεί που έλαβε χώρα η συναυλία- να έχει χωρητικότητα 2500 ατόμων. Η σάλα του φυσικά γεμάτη -άλλωστε η βραδιά ήταν sold out μέρες πριν-με αρκετό κόσμο και στο δεύτερο όροφο, όλα όμως σε ανθρώπινα πλαίσια και μακριά από αποπνικτικές καταστάσεις.

Το live ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο που ξεκινάει και το album, “i ‘m trying to be heroic in an age of modernity”…, τους περισσότερους να τραγουδάνε τους στίχους και εμένα να γίνομαι επιτέλους μάρτυρας του σπάνιου γεγονότος να βλέπω ισπανούς να εκστομίζουν αγγλικά!

Το set ήταν ακριβοδίκαια μοιρασμένο ανάμεσα στα δύο τους album και-δόξα τω θεώ!- περιείχε και το προσωπικό highlight “Like Eating Glass”.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απαριθμήσω τα τραγούδια που έπαιξαν ένα ένα. Αυτό άλλωστε μπορείτε να το δείτε μόνοι σας στο playlist δίπλα. Υπάρχει όμως ένας σημαντικός λόγος να γράψω τι συνέβη πριν το “This Modern Love” .

H Ελλάδα παρούσα...

Κατά τη διάρκεια του “I Still Remember” …τρεις Έλληνες που βρίσκονταν στη συναυλία “εκτόξευσαν” μία σημαία της χώρας τους στη σκηνή, η οποία προσγειώθηκε δίπλα από τον Kele. Με το τέλος του κομματιού τη σηκώνει από το πάτωμα, μιλάει 1-2 λεπτά για την εκτίμηση που τρέφουν στα “all things hellenic” ,την τυλίγει γύρω από τον drummer και αφιερώνει το επόμενο κομμάτι στα παιδιά που ήρθαν από την Ελλάδα. Η φώτο με τον Κele να ανεμίζει τη ελληνική σημαία (κάτω από τις τρελές επευφημίες του κόσμου) είναι κατά πάσα πιθανότητα ό,τι πιο κοντινό σε Ελλάδα θα έρθει το συγκρότημα, για πολλά χρόνια.

O Kele Okereke είναι ένας φιλικός, γλυκομίλητος (όπως διαπιστώσαμε έξω από το Razzmatazz, όπου και βγήκε να κάνει μία βόλτα με το ποδήλατο λίγο πριν το live ) και χαμογελαστός τύπος που εύκολα κατάφερε να κερδίσει το κοινό. Ο Russell Lissack δίπλα του, κρυμμένος πίσω από τη φράντζα του, φαινόταν αρκετά ντροπαλός και προσηλωμένος στην κιθάρα του. Οι Gordon Moakes και Matt Tong σοβαροί, λιτοί και αυτοί , χωρίς να παραλείπουν τις ξεσηκωτικές κινήσεις προς τον κόσμο.

Οι Bloc Party δίνουν την εντύπωση 4 ατόμων που παίρνουν αυτό που κάνουν πολύ σοβαρά, έχουν σιγουριά και αυτοπεποίθηση, και αποκτούν σιγά σιγά τον αέρα μεγάλου συγκροτήματος . Αγγίζουνε δύσκολα και “επικίνδυνα” θέματα, δε διεκδικούν το ρόλο του διασκεδαστή αλλά ξέρουν να δίνουν ένα καλό show.

Και χωρίς καμία αμφιβολία μόνο ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι γίνεται τόσο δημοφιλές ένα group που “σημαίνει κάτι”, κινούμενο παράλληλα μέσα στα όρια της pop κουλτούρας και συνεπώς η επιρροή του μπορεί να είναι αρκετά μεγάλου βεληνεκούς.

Αν συνεχίσουν με την ίδια τόλμη και με ένα εξίσου καλό τρίτο album, θα πρέπει να μιλάμε για κάτι αληθινά ξεχωριστό.

2 ώρες και κάτι με τη μουσική του σήμερα σε μία πόλη που “ζει”, και ένα χώρο γεμάτο από νέους ανθρώπους που ήρθαν να πιούνε και να χορέψουν με τα τραγούδια που τους εκφράζουν.

Επόμενος προορισμός; Μάλλον για Arctic Monkeys…

ΥΓ. Ο Διονύσης Χούτρης ήταν ο τρίτος της παρέας που εκσφενδόνισε τη σημαία:

Βασίλης Σίντος