Οι Edgar Broughton Band ήρθαν από την Αγγλία για πρώτη φορά και ως δηλωμένος φαν των νεκραναστημένων δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω στη συναυλία.

Οι ΕΒΒ ξεκίνησαν ως τριμελής μπάντα (στην πορεία προστέθηκαν κι άλλα μέλη), ψυχεδελοprogressive και πολιτικοποιημένη, όχι σπάνιο φαινόμενο για τα τέλη του ’60. Δεν έκαναν ποτέ μεγάλες επιτυχίες αλλά ξεχώρισαν για τον χαρακτηριστικό ήχο (ιδίως τα φωνητικά) και album που θεωρούνται κλασσικά, τη heavy blues διάθεση αλλά και τις πιο ευαίσθητες, αντιπολεμικές και ερωτικές συνθέσεις. Έμειναν πάντα underground χωρίς να χάνουν τον (αν)αρχικό προσανατολισμό και με περιορισμένες εμφανίσεις τα τελευταία -αρκετά- χρόνια. Στην Αθήνα ήρθαν οι 3 αρχικοί Edgar (φωνή-κιθάρα) και Steve Broughton (drums), Arthur Grant (bass) συν 2^η κιθάρα (Andy Taylor) και τον γιο του Edgar, Luke, στα πλήκτρα.

Το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε ήταν το EveningOverRooftops, ίσως το πιο γνωστό τους, κι έτσι το ακροατήριο ξεκίνησε να συμμετέχει από νωρίς. Άρεσε αυτό στον Edgar που έριξε κι ένα βλέμμα στον Art του στυλ «Αυτοί είναι δικοί μας» και άρχισε να δίνει περισσότερο στη φωνή του. Το Gagarin είχε πολύ και ωραίο κόσμο με το γνωστό παλμό.

Από εκεί και μέχρι το τέλος η μόνη λέξη που ταιριάζει για να περιγράψω το συναίσθημα είναι «μυσταγωγία».

Εξαιρετικός ήχος και στην κατάλληλη ένταση, μυστηριώδης ατμόσφαιρα από ένα συγκρότημα που κρατάει στο ντουλάπι υπνωτιστικές μπαλάντες αλλά και σκληρό ροκ για αριστερά φρονήματα μπλεγμένο με φιλοσοφίες διαχρονικής και καθολικής αγάπης.

Σύντομες εισαγωγές και αφιερώσεις σε παλιούς γνωστούς προετοίμασαν τις υπέροχες μουσικές στο Revelations, στο GreenLights και στο Refugee. Κλίμα revival αλλά πολύ αυθεντικές εκτελέσεις που με έκαναν να μη προσέχω τη μπυροκοιλιά και τα γκρίζα μαλλιά.

Ακούσαμε και κάποια καινούργια κομμάτια που πήραν θέση στην playlist των oldies but goodies χωρίς να επηρεάσουν την ατμόσφαιρα.

Ο Edgar δεν σταμάτησε να επικοινωνεί με το κοινό όπως και τα υπόλοιπα μέλη που μας ευχαριστούσαν σε κάθε περίσταση. Ο Steve είχε τα γενέθλιά του συνεπώς τραγουδήσαμε το HappyBirthdayToYou – που είμαι σίγουρος ότι δεν το περίμενε. Ο γιός Luke, κάπως αινιγματική φιγούρα, πολύ σοβαρός, μας παρότρυνε για χειροκρότημα και μας ευχαριστούσε με τη χαρακτηριστική κίνηση ‘από καρδίας’. Τέτοια η ατμόσφαιρα που γινόταν σε στιγμές ακόμα πιο ζεστή μέσα από παλιές ιστορίες που μας αφηγόταν ο Edgar όπως αυτή με έναν στρατιώτη που γνώρισαν μετά από μία συναυλία στη Γερμανία ο οποίος δεν ήθελε να πάει στο Βιετνάμ και οι EBB τον έκρυψαν στο βαν τους και τον φυγάδευσαν στην Ολλανδία (και μετά στη Δανία, όπου παντρεύτηκε μια Δανέζα και κάνανε οικογένεια – όλα τα μάθαμε). Ως αναμενόμενο, έπαιξαν το AmericanBoySoldier.

Και άλλες ιστορίες, αντιαμερικανικές-αντιπολεμικές δηλώσεις και καταπληκτικά τραγούδια. Έπαιξαν το TheLastElectionneer αφού πρώτα έπεσαν τα καντήλια για τον Bush, τον Blair και μια χριστιανική αίρεση που κάπως τρύπωσε στη θεματολογία. Κάποια στιγμή Andy και Luke έφυγαν διακριτικά από τη σκηνή στη μέση ενός κομματιού, αφήνοντας την original σύνθεση να παίζει. Το τέλος της συναυλίας ήταν πραγματική μαγεία με μια συγκλονιστική εκτέλεση του OutDemonsOut ενώ η ντισκομπάλα είχε φτιάξει space φωτορυθμικό. Ο επίλογος γράφτηκε με το Poppy και πολλά χέρια σηκωμένα να κάνουν το σήμα της νίκης.

Όλα θετικά, αν και δε θα με χάλαγε λίγο πιο ακραίο πρόγραμμα (δεν ακούσαμε, ας πούμε, το Evil ή άλλα βαριά κι ασήκωτα) αλλά πολύ στιβαρό από μια παρέα που ήταν απρόσμενα δυναμική. Rock on παλικάρια!

και δείτε 2 ωραία video που τράβηξε ο Αριστοτέλης από τη συναυλία
http://www.youtube.com/watch?v=uPSijiqd_QY
http://www.youtube.com/watch?v=-EeMa17FHJ0

Αριστοτέλης Ζ.