Η Χώρα με τους Παράξενους Ανθρώπους 1/6/2007

Νικόλας Ανδρικόπουλος

Η Χώρα με τους Παράξενους Ανθρώπους

(Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ)

Έρχεται το μικρό σας την ώρα που το μόνο που θέλετε να πεθάνετε μετά από μια απαίσια μέρα αλλά κρατιέστε γιατί πρέπει να το ταΐσετε και φυσικά να περάσετε χρόνο ουσιαστικό μαζί του… Πλησιάζει με το απειλητικό βλέμμα τις απορίας.

Ανακόπτετε τις τάσεις φυγής, λιποθυμίας, πανικού και υστερίας και χαμογελάτε άτεχνα σα να σας ανακοίνωσαν μόλις την απόλυσή σας (από μητέρα!)

- Μαμά, σήμερα η δασκάλα μας μίλησε για τον «ρατσισμό» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα»

Προσωρινή ανακούφιση, υπενθύμιση για δώρο στη δασκάλα αλλά και ένας μικρός τρόμος για τη συνέχεια.

- Ναι αγάπη μου; Μπράβο. (απάντηση ουδέτερη αλλά επαινετική, ενθαρρυντική αλλά ακίνδυνη – νομίζετε – κι ευχαριστείτε το IQ σας που παρά ταύτα λειτουργεί - νομίζετε)

- Ναι, όμως μαμά εγώ δεν κατάλαβα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι; Εγώ δεν είμαι ίδιος με την Μαρούλα!

Φτού! Αποσύρετε το δώρο στη δασκάλα και σκέφτεστε τη μολότωφ…

- Δεν ρώτησες τη δασκάλα; Τι σου είπε; (διπλωματική άτεχνη απάντηση με ερώτηση αλλά στον πανικό… τι περιμένεις)

- Ρώτησα αλλά δεν κατάλαβα πολύ καλά και μετά χτύπησε το κουδούνι και σχολάσαμε!

Μασούλημα μαλλιών. Το μετανιώνεις αμέσως διότι τα παιδιά σαν τα σκυλιά μυρίζονται τον φόβο.

- Αγάπη μου είμαι σίγουρη ότι η δασκάλα δεν σας είπε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Μήπως δεν άκουσες καλά; Δεν σας είπε ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι διαφορετικοί, άσπροι, μαύροι, έλληνες, ξένοι, αγοράκια, κοριτσάκια, ξανθοί, μελαχρινοί αλλά είναι ΙΣΟΙ;

Ορκίζεστε ότι από την απάντηση του κανακάρη σας εξαρτάται η παραμονή της δασκάλας στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης!

- Ναι, ναι! Αυτό είπε! Αλλά εγώ πώς είμαι ίσος με τα παιδιά της έκτης που συνεχώς οι δάσκαλοι τα μαλώνουν γιατί είναι μεγάλα και μας κυνηγούν εμάς τα μικρά.

Κοιτάτε το ρολόι. Δεν είναι ώρα για φαγητό, μόλις έφαγε παγωτό. Η ώρα για ύπνο μακριά. Είναι αργά για ντίτζιμον στην τηλεόραση και τα DVD όλα γυρισμένα στο βίντεο-κλαμπ («την συνέπειά μου μέσα $#@%@$#» - φράση που μέσα σας συνοδεύτηκε από βρισιά που δεν μεταφέρεται ούτε στον προφορικό αλλά ούτε στον γραπτό λόγο)

Το κανιβαλάκι σας αναμένει και μάλλον είναι αργά να πάρετε σοβαρότερα το θέμα της αντισύλληψης.

- Μα ένας λόγος που οι δάσκαλοι μαλώνουν τα παιδιά της έκτης είναι γιατί δεν έχουν δικαίωμα να σας κυνηγούν επειδή είναι πιο μεγάλα. Έχετε ίσα δικαιώματα, αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι ίσοι.

- Δηλαδή όλοι έχουμε δικαίωμα να ζούμε χωρίς να μας κυνηγάνε. Ναι αλλά εγώ στις ειδήσεις βλέπω ότι συνέχεια οι άνθρωποι κυνηγάνε τους άλλους, τους πυροβολούν και τους χτυπάνε και τους βάζουν φυλακές και τέτοια.

Η περηφάνια σας ξεχειλίζει για το πρώτο σκέλος. Γεννήσατε έναν Γκάντι! Υπερβολές… γεννήσατε τον μελλοντικό Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ! Πιο εφικτό.

- Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Στις φυλακές μπαίνουν ως τιμωρία μόνο αυτοί που έχουν κάνει κάτι κακό και γι’ αυτό αποφασίζει ένα σωστό δικαστήριο.

Δαγκώνεστε. Ο μικρός σκέφτεται: Ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.

- Δηλαδή εγώ μπορώ να ρίξω μια μπουνιά στον Αργύρη που μου πήρε τη σβήστρα σήμερα, κι όταν του την πήρα πίσω με έσπρωξε κι έπεσα. ΧΑ! Αυτό θα κάνω. Έκανε κάτι κακό και θα τον τιμωρήσω!

Πριν μέσα στην παράκρουση αποφασίσετε να καταγγείλετε το παιδί σας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο σας έρχεται μια επιφοίτηση.

- Δεν είπαμε δεν θα μαλώνεις με τα άλλα παιδάκια; Φυσικά και δεν θα χτυπήσεις κανένα κι αύριο θα έρθω στο σχολείο να μιλήσω στην δασκάλα σου για τον Αργύρη. Για να δω, χτύπησες;

Κι έτσι, ολίγον φασιστικά λήγει η… συνεδρίασης. Ο μικρός μετατρέπεται πάλι σε αγγελούδι γιατί, φυσικά, κοιμάται κι έχει μπει στην χώρα του δικού του ασύλου. Σ’ εκείνα τα όνειρα όπου ο κόσμος του γίνεται ακόμη πιο ανεξιχνίαστος…

Πόσο ζηλεύουμε αυτόν τον κόσμο, τον χρωματιστό, τον γεμάτο μορφές και σκέψεις ακροβατικές. Τον αντιλαμβανόμαστε όταν ακούμε σοβαρότατες περιγραφές όπως «Δεν σου μυρίζει κάτι; Σα να ξέρασε ένας βατραχογατοψαρόσαυρος όλα τα μαμούνια που έφαγε». Ή στην ερώτηση «τι ζωγραφίζεις αγάπη μου;» έχουμε την αγανακτισμένη για την άγνοιά μας απάντηση «Δεν βλέπεις ότι είναι ένα μωβ εργοστάσιο στα σύννεφα που φτιάχνει τροφές για πετόσαυρους…»

Άντε πάλεψε με βατρογατοψαρόσαυρους και πετόσαυρους που τρώνε μωβ εργοστασιακές τροφές!

Χρειάζεσαι ή δεν χρειάζεσαι επειγόντως διερμηνέα; Πόσο μάλλον για να δώσεις εξηγήσεις σε ερωτήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα!

Γι’ αυτό λοιπόν φρόντισε ο Νικόλας Ανδρικόπουλος. Εικονογράφος πρωτίστως δηλώνει ο ίδιος… Πράγματι αν δείτε για μια φορά έστω μιαν εικόνα από την πένα του, μετά θα τον αναγνωρίζετε οπουδήποτε. Ευτυχώς είναι και συγγραφέας παιδικών ιστοριών. (Στα μάτια δε των παιδιών, μεγάλων και μικρών, κάτι σαν μάγος!)

Μεταξύ των 50 εικονογραφήσεων και 10 ολοδικών του βιβλίων, ο Νικόλας Ανδρικόπουλος συνέγραψε και εικονογράφησε ένα ευφάνταστο βιβλίο, μια ιστορία για ανθρώπινα δικαιώματα, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και την προσφυγιά, που εξηγεί στα παιδιά όλα αυτά που εμείς αδυνατούμε έχοντας χάσει την παιδική μας αλήθεια.

«Η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους» είναι αυτό το δημιούργημα, που κατά τον ίδιο γράφτηκε από αγανάκτηση γι’ αυτά που βλέπει γύρω του. Δικαίως αποφάσισε ότι το παιχνίδι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η μάχη κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας έχει χαθεί για τους μεγάλους. Στράφηκε λοιπόν με εξαιρετική ευαισθησία χωρίς να χαρίζεται στις έννοιες, χαρίζοντας όμως πολύχρωμες εικόνες αφειδώς στα παιδιά, τους μελλοντικούς αναγνώστες, τους μελλοντικούς… μεγάλους.

Πιστεύει ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί η μάχη θα κερδηθεί από τα παιδιά.

Κι εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε πια δικαιολογία να το αρνηθούμε. Μας έχει δώσει ισχυρότατα «όπλα» - χρώματα και λέξεις.

Ειδικός στα χρώματα και τα πρόσωπα, στις μορφές και αγαπητικός των λέξεων ο Νικόλας Ανδρικόπουλος στη Χώρα με τους Παράξενους Ανθρώπους δεν εξηγεί μόνο στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους πως η διαφορετικότητα αποτελείται από χρώματα. Και όπως λέει ο ίδιος για να μας δείξει πόσο απαραίτητη είναι: Φαντάσου άχρωμο ουράνιο τόξο, φαντάσου άχρωμο ανθρώπινο κόσμο.

Ποιος είναι ο Νικόλας Ανδρικόπουλος; Τα λέει όλα μέσα στα λίγα που μας αποκαλύπτει με την ίδια του την πένα.

Κι αν του ζητήσεις να γίνει πιο συγκεκριμένος:

«Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα, όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα, όμως, του 1993, ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αφτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και να κάνω συννεφένιες σκέψεις.»
«Ένα παράξενο πράγμα, όμως: από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα αγαπημένους ήρωες παραμυθιών, που μου έμαθαν και να μικραίνω».

(Κάτι μου λέει ότι όλα τα βραβεία που του έχουν απονείμει, διεθνή κι εγχώρια, τα παραδίδει στον κόκκινο φουσκωτό ανθρωπάκο.)

Σας διαβεβαιώνω ότι μου ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξω να παρουσιάσω ένα από τα βιβλία που έχει συγγράψει και εικονογραφήσει ο Νικόλας Ανδρικόπουλος. Το «Δύο παπούτσια σε καρότσι» είναι μια εξαιρετική ιστορία για τις κινητικές δυσκολίες – τεράστιο μάθημα για μας τους ενήλικες. Το «Παιχνίδια και ψιλικά», για το τι πραγματικά είναι ο πόλεμος, για να μάθετε κι εσείς και τα παιδιά σας γιατί δεν είναι βίντεο γκέιμ. Όλα μα όλα είναι μοναδικά εύστοχα με τον τρόπο τους, με το χρώμα τους, με τις λέξεις τους, με τις ιδέες τους, με τις εικόνες τους. (φουσκωτοί πολύχρωμοι ψιθυριστές στ’ αυτιά μας;)

Τελικά διάλεξα την ιστορία «Η Χώρα με τους Παράξενους Ανθρώπους» και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο. Με πρωτοβουλία του Νικόλα Ανδρικόπουλου, το βιβλίο αυτό αφιερώθηκε στους σκοπούς της Διεθνούς Αμνηστίας.

Επιτρέψτε μου να τον ευχαριστώ από καρδιάς όχι τόσο για «το μέρος των εσόδων» που συνεισφέρει στους σκοπούς της Διεθνούς Αμνηστίας (γεγονός αδιαμφισβήτητα εξαιρετικά σημαντικό) αλλά περισσότερο γιατί με το βιβλίο αυτό μας έδωσε ένα πολύχρωμο κλειδί για την κρυμμένη καγκελόπορτα των παιδιών. Τώρα αισθάνομαι ότι δεν θα κοιτώ μόνο μέσα από τα κάγκελα στον παιδικό κήπο με τα τρεχαντήρια και τις τραμπάλες. Θα μπορώ να μπω και μέσα. Δανεισμένη δε τα χρώματά και τις μορφές του, θα τους μιλώ κάπως στη γλώσσα τους. Να πω πως όλα τα χρώματα δεν είναι ίδια αλλά είναι όλα… χρώματα. Ένα κουτί ξυλομπογιές, η μια δίπλα στην άλλη ίδιο μέγεθος και σχήμα με διαφορετικά όμως χρώματα που βάφουν η καθεμιά με τον δικό της ξεχωριστό χρώμα για να ολοκληρώσουν την ίδια ζωγραφιά. Αλλά κι αν τ’ αποφασίσεις σβήνονται με την ίδια σβήστρα.

Γιώτα Θεοδοσίου
yiota_theodossiou@yahoo.com

Atraktos.Net