THE WALKABOUTS 24/2/2002 Μύλος, Club 25/2/2002

Δεν μπορώ να αποφύγω τους συναισθηματισμούς, όταν είναι να γράψω για μια εμφάνιση των Walkabouts. Ξέρω, ότι κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται σε ένα κείμενο που έχει απλά πληροφοριακό χαρακτήρα. Που σκοπός του είναι να ενημερώσει τον αναγνώστη για το τι έγινε το βράδυ της Κυριακής 24 Φεβρουαρίου στο club του Μύλου. Αλλά, όταν πρόκειται για το αγαπημένο μου συγκρότημα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μάλλον, και το ίδιο το συγκρότημα δεν με αφήνει να πράξω διαφορετικά.

Για μια ακόμα φορά οι Walkabouts έκλεισαν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία στη Θεσσαλονίκη. Αυτό άλλοτε έχει ως συνέπεια να είναι λίγο κουρασμένοι, άλλοτε λίγο αδιάθετοι, όπως ήταν την Κυριακή ο Chris Eckman. Δεν τους εμπόδισε, όμως, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό μπροστά στον κόσμο που είχε γεμίσει από νωρίς τον συμπαθή αυτό χώρο της πόλης. Για περίπου δύο ώρες το συγκρότημα από το Seattle γέμισε την αίθουσα με γλυκές μελωδίες. Τραγούδια που κάλυψαν κυρίως τα τελευταία χρόνια της πορείας τους, από την Virgin και μετά. Φυσικά, δόθηκε βάση στις καινούριες τους συνθέσεις, από το Ended Up A Stranger, αλλά η αλήθεια είναι ότι περίμενα να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο σε αυτό. Δεν το έκαναν και έτσι είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε περισσότερα πράγματα από τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν έλειψαν, βέβαια, αυτοί που αναπολούσαν την προ δεκαετίας σχεδόν περίοδο της μπάντας. O Chris και η Carla, όμως, έδειξαν ότι ενδιαφέρονται για το παρόν. Παρόλα αυτά, μας χάρισαν το εκπληκτικό Grand Theft Auto από το New West Motel.

Σε σύγκριση με ό,τι μας είχαν παρουσιάσει οι Walkabouts πριν δυόμισι χρόνια στην Αποθήκη του Μύλου, το φετινό live ήταν κλάσεις ανώτερο. Εκείνη τους η εμμονή σε αργόσυρτα και ατελείωτα κομμάτια, δεν υπήρξε αυτή τη φορά, και οι έξι αμερικανοί έπαιξαν απλά, ρυθμικά, δίνοντας ξανά, μετά από πολλά χρόνια, χώρο στις ηλεκτρικές κιθάρες να ακουστούν δυνατά. Έδειξαν πόσο εύκολο είναι γι αυτούς να ικανοποιήσουν τους φίλους τους. Όλοι τους ήταν εκπληκτικοί. Η πάντα γλυκύτατη Carla Torgerson μας συγκίνησε και πάλι με την φωνή της, ο Chris Eckman πραγματικός ηγέτης της μπάντας με τις ωραίες κιθάρες του, η μικρή Anne Marie Ruljancich με το υπέροχο βιολί της, ο αγέραστος Glenn Slater με τα πλήκτρα του να γεμίζουν τις συνθέσεις του συγκροτήματος, o Joey Skyward με το εκκεντρικό του μπάσο και την ωραία του... φούστα και η Terri Moeller με το ιδιαίτερο στυλ της στα drums. Μας έκαναν να κουνηθούμε στους ρυθμούς τους, να τραγουδήσουμε μαζί τους, να αισθανθούμε ότι κάποιοι αγαπημένοι μας φίλοι ήρθαν στην πόλη για να μας συναντήσουν. Ήταν τόσο οικείοι και τόσο απλοί... Και μας κράτησαν και την έκπληξη για το δεύτερο και τελευταίο encore. Ο Chris με την ακουστική του κιθάρα, η Carla με τη μελόντικα, η Αννα Μαρία με το βιολί και όλοι εμείς από κάτω σιγοτραγουδήσαμε το There Is A Light That Never Goes Out των Smiths. Και με ένα ευχαριστώ και ένα ειλικρινές χαμόγελο κλείσανε και αυτή τους την περιοδεία στην Ευρώπη.

Οι Walkabouts ήρθανε να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στον φετινό συναυλιακό Φεβρουάριο. Μετά τους Godspeed, μας μάγεψαν και αυτοί με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Τελικά, μπορεί να γίνονται ελάχιστες συναυλίες στην πόλη μας τον τελευταίο καιρό, τουλάχιστον, όμως, μας αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Σε πόσους μήνες είναι η επόμενη;

Κώστας Παπασπυρόπουλος