Με την έκθεση Μαρία Κάλλας: μια Γυναίκα, μια Φωνή, ένας Μύθος συμμετέχει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στο «Έτος Κάλλας». Η έκθεση που διοργανώνεται από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, τον Πολιτισμικό Οργανισμό «Μαρία Κάλλας» της Βενετίας και το Ίδρυμα Μελετών και Αλληλεγγύης θα εγκαινιαστεί την Τετάρτη 6 Ιουνίου στις 20.00 από το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, κ. Χρήστο Ζαχόπουλο.

Η παρουσιαζόμενη συλλογή του BrunoTosi, Προέδρου του Πολιτισμικού Οργανισμού «Μαρία Κάλλας», επιχειρεί να μεταφέρει στον επισκέπτη τη μαγευτική ατμόσφαιρα των θριαμβευτικών εμφανίσεων της κορυφαίας καλλιτέχνιδος στη σκηνή, τη γοητεία της ως γυναίκας και να ξαναζωντανέψει τη μελαγχολική δύση της, τις ανέλπιδες μέρες της μοναξιάς και την αργή εγκατάλειψη στο θάνατο.

Στα εκθέματα περιλαμβάνονται κοστούμια της σκηνής, υπέρκομψα προσωπικά της ενδύματα, κοσμήματα που φόρεσε στην σκηνή και στην προσωπική της ζωή, αλληλογραφία της με μεγάλες προσωπικότητες και τα πιο αγαπημένα της αντικείμενα. Για πρώτη φορά αφιερώνεται μεγάλο μέρος στα νεανικά της χρόνια: το πιστοποιητικό γέννησής της, φωτογραφίες με την οικογένειά της στη Νέα Υόρκη, από τα δύσκολα χρόνια του πολέμου αλλά και από τις πρώτες επιτυχίες της στην Λυρική Σκηνή Αθηνών. Και φυσικά δεν λείπει υλικό από τις εμφανίσεις της στη Βενετία, στη Ρώμη, στη Φλωρεντία, μέχρι τη συνάντησή της με τον Αρτούρο Τοσκανίνι, που της άνοιξε την πόρτα της «Σκάλας».

Η Μαρία Κάλλας υπήρξε αναμφίβολα μια καλλιτέχνιδα που σημάδεψε την εποχή μας. Καμία τραγουδίστρια δεν αγαπήθηκε περισσότερο και καμία δεν μισήθηκε περισσότερο από αυτήν. Για μια εικοσαετία κυριάρχησε στη σκηνή σαν μια ντίβα του 19^ου αιώνα, αναβιώνοντας το «μπελ κάντο». Η Σκάλα του Μιλάνου, η Μετροπόλιταν Όπερα, η Όπερα του Παρισιού και το Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου υπήρξαν οι σκηνές όπου επευφημήθηκε και λατρεύτηκε. Οι θαυμαστές της, εξακολουθούν να ακούν με πάθος τους πολλούς δίσκους της και να θαυμάζουν το πραγματικά εκπληκτικό της ταλέντο.

Η Έκθεση λειτουργεί στο Φουαγιέ του Κεντρικού Θεωρείου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης από την Τετάρτη 6 Ιουνίου έως τη Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007. Οι ώρες λειτουργίας της είναι 10.00 π.μ. έως 8.00 μ.μ. (Δευτέρα-Σάββατο) και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Μαρία Κάλλας μια Γυναίκα, μια Φωνή, ένας Μύθος

Maria Callas una Donna, una Voce, un Mito

Έκθεση προσωπικών αντικειμένων από τη ζωή της Μαρίας Κάλλας 6/06 - 25/06

Δευτέρα – Σάββατο 10:00-20:00 Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Το υλικό παραχωρήθηκε από το “Istituto Italiano di Cultura di Atene”,στους χώρους του οποίου πρωτοπαρουσιάστηκε η έκθεση, τον Απρίλιο του 2007.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Kenneth Ηarris (Σε συνέντευξη το 1970):

-Αισθάνεστε ποτέ ότι θα θέλατε να εγκαταλείψετε την δουλειά σας και να ηρεμήσετε;

Κάλλας: Μερικές φορές, καμιά φορά και στη μέση μιας παράστασης έχω πει στον εαυτό μου: “Δεν είσαι καλή. Δεν το αντέχεις. Πρέπει να τα παρατήσεις. Δεν αξίζει τον κόπο”. Αλλά τι υπάρχει στη ζωή εάν δεν δουλεύεις; Αν δεν δουλεύεις υπάρχει μόνο μία αίσθηση και υπάρχουν μόνον λίγες αισθήσεις - δεν μπορείς να ζήσεις με αυτές. Μπορείς να ζήσεις μόνο με τη δουλειά, διά μέσου της δουλειάς. Τι κάνει κανείς όταν δεν δουλεύει;

-Νομίζετε ότι η μουσική είναι το μόνο πράγμα που μετράει στη ζωή;

Κάλλας: Όχι, όχι καθόλου. Η επικοινωνία είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Είναι αυτό που κάνει την ανθρώπινη δυσχέρεια υποφερτή. Και η τέχνη είναι ο βαθύτερος τρόπος με τον οποίο μπορεί ένα άτομο να επικοινωνήσει με ένα άλλο. Η μουσική είναι ο υψηλότερος τρόπος για να πει κανείς κάτι. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός τρόπος. Όσο για μένα, θα μπορούσα να δουλέψω σε άλλη δουλειά όταν ήμουν νέα. Και θα είχα δουλέψει σωστά.

-Αλλά θέλετε να είστε στο πεδίο της μάχης;

Κάλλας: Είμαι πάντα εδώ. Η ζωή είναι ένα πεδίο μάχης. Εάν ζεις, αγωνίζεσαι. Είναι το ίδιο για όλους μας. Αυτό που διαφέρει είναι τα όπλα που έχεις και τα όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον σου. Είναι συνδυασμός προσωπικότητας και συνθηκών. Είναι το πεπρωμένο.

“Εγώ είμαι υπερήφανη και εύκολα πληγώνομαι, αλλά δεν το δείχνω. Πρέπει να υποφέρει κανείς για να είναι καλλιτέχνης. Αλλά όχι υπερβολικά. Το να ζεις σημαίνει να υποφέρεις και όποιος πει στα παιδιά το αντίθετο, είναι ανέντιμο και σκληρό. Ο πόνος θα έπρεπε να είναι σύμφυτος με το να είσαι άνθρωπος και όχι να σε πληγώνουν οι άνθρωποι εσκεμμένα. Θα ήθελα να δώσω τον εαυτό μου στους ανθρώπους. Δεν παίρνω, θέλω να δίνω ελεύθερα, χωρίς ιεροτελεστίες.

Δεν ζητώ τίποτα. Αφήνω τα πράγματα και τους ανθρώπους να έρθουν σε μένα. Όταν ήμουνα μικρή, πήγαινα βόλτα με τον πατέρα μου.

Φτάναμε σε ένα μαγαζί που πουλούσε παγωτό. Σταματούσα να περπατάω και κοίταζα τον πατέρα μου στα μάτια. Αλλά ποτέ δεν ζητούσα. Έτσι είμαι. Είναι η φύση μου.

Και ούτε θέλω να διατάζω. Ούτε στη δημόσια ούτε στην ιδιωτική μου ζωή. Αφήνω τα πράγματα να έρθουν σε μένα και δεν διαμαρτύρομαι αν φύγουν.”

*

Στο δημοσιογράφο Πίτερ Ντράγκατζ, είπε:

“Όπως σου έχω αναφέρει και στο παρελθόν, η συστολή και η ανασφάλεια που με χαρακτηρίζουν με κάνουν να φαίνομαι υπεροπτική. Είναι όμως τρόπος αυτοπροστασίας των ντροπαλών ανθρώπων. Όπως όλοι, θέλω να με επαινούν και να με ενθαρρύνουν συνέχεια, γιατί από τη φύση μου είμαι μάλλον απαισιόδοξη.

Και μην ξεχνάς ότι μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει ενώ το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει.”

*

Αλλά στο μουσικοκριτικό Τζον Άρντοϊν στο Ντάλλας, λέει: “Αυτό που σας έδινα συνεχώς, είναι: Υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω, ξέρετε… Υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, ξέρετε…”

*

PierPaoloPasolini:

στο ποίημά του LaPresenza, αφιερωμένο στην Κάλλας:

Cio che era perduto era celeste, e l anima malata, santa.

Αυτό που ήταν χαμένο ήταν ουράνιο και η άρρωστη ψυχή, Αγία.

Δελτίο Τύπου